Engels | Nederlands

Over smaak valt niet te twisten. En al zeker niet als het om muzieksmaak gaat. Bepaalde artiesten en bands zijn immens populair en hebben een hele schare fans die de artiesten als halve heiligen aanbidden. Er zijn echter ook artiesten of bands die deze heldenstatus nooit hebben bereikt, maar wiens muziek op één of andere manier maar niet van het toneel wil verdwijnen. Een voorbeeld daarvan is de band MT. Ik noem de naam maar even niet omdat ik denk dat de gemiddelde lezer bij het horen van die naam direct zal afhaken. Al dan niet terecht.

Deze band, bestaande uit twee zangers, komt uit de jaren 80. Hun uiterlijk was schokkend te noemen, zeker vanuit de 2013 blik. Niet dat ze zich ordinair of onfatsoenlijk gedroegen, maar ze waren gewoon fout. Maar dan ook echt fout. En dan heb ik het alleen over hun verschijning, want over het karakter van de heren weet ik eigenlijk niks. Ik zal ze niet proberen te beschrijven, want dat zou een eeuwigheid gaan duren. Wat ze in ieder geval wilden bereiken is om sexy gevonden te worden door hun publiek. Dames wel te verstaan, want ik kan me niet voorstellen dat er een man is die warme gevoelens krijgt bij het zien van deze twee jaren-80 clowns. Of het al dan niet is gelukt laat ik aan de dames over.

Wat de heren echter wel is gelukt, is om een behoorlijke verzameling 'hits' te maken. Wat de precieze definitie van een hit is laat ik even in het midden. Als je echter ooit verplicht wordt een CD van ze af te luisteren, of erger nog een DVD van ze te bekijken, dan kun je toch eigenlijk niet ontkennen dat je erg veel van die nummers kent. Hoe weet ik dat hoor ik je denken. Nou, omdat Ivonne en ik al verschillende keren verplicht zijn geweest om een CD/DVD af te luisteren en/of te bekijken.Dat gebeurde meestal op een langere busrit en een enkele keer op een boottocht waar de CD werd gedraaid of de DVD op een scherm werd getoond. En om heel eerlijk te zijn moeten we bekennen dat we dat toch wel onderhoudend vonden. Gedurende onze reis van inmiddels bijna 6 jaar, komen we niet zo heel veel met westerse muziek in aanraking. En als dat zo af en toe eens gebeurd, dan is dat best leuk … zelfs als het MT is.

Wat we over de jaren hebben gemerkt is dat deze foute band behoorlijk populair is in Azië. We hebben ze sowieso gezien of gehoord in India, Myanmar, China, de Filippijnen en Indonesië. We zijn over die jaren toch wel een beetje fan geworden van de heren. Bijna hadden we de avond van ons leven gehad, toen ze bleken op te treden in Genting, een gokstadje voor Chinezen in Maleisië. We waren helemaal hyper toen we posters zagen hangen in een aantal windelcentra in Kuala Lumpur. Helaas was het concert net een paar dagen eerder geweest. Wat een pech.

Voor een tijdje was MT weer even uit onze gedachte verdwenen tot deze week. Na een lange wandeling door Teheran (Iran) ploften we neer in een klein en exclusief koffiehuis. Deze knusse koffiehuizen zijn tegenwoordig populair onder de rijkere en over het algemeen minder conservatieve Iraniërs om diepgaande gesprekken te voeren met gedachtegenoten. Praten over politiek is in het huidige Iran namelijk nog steeds een risicovolle onderneming, dus het dient te gebeuren in donkere hoekjes van koffie- en theehuizen, ver weg van de 'oren' van de overheid. Maar de koffiehuizen trekken tegenwoordig ook jonge en hippe koppeltjes die het gezag van vader of broers even ontvluchten en met elkaar afspreken. Te modern gekleed (althans volgens de religieuze clerici die de regels maken in Iran) en vaak met een pleistertje op hun neus als bewijs van een recente 'nose-job' (plastische chirurgie om het bobbeltje uit hun neus te halen), zitten ze naar elkaar toe gebogen om ongetwijfeld lieve woordjes met elkaar uit te wisselen.

En net als je dat allemaal zit af te kijken met een lekkere bak koffie binnen handbereik, dan gebeurt het toch weer. Uit de luidsprekerboxen klinkt ‘you’re my heart, you’re my soul’, het onmiskenbare geluid van MT, zelfs in het over het algemeen religieuze en conservatieve Iran. Bijna nergens in Azië hoor je 'gevestigde' bands als U2, Bruce Springsteen, Queen, de Beatles of the Rolling Stones, maar dan is er telkens toch weer de muziek van Modern Talking. Shit, nu heb ik de naam van de band toch genoemd. Maar goed, ze verdienen het zullen we maar zeggen.

Voor de lezers die een tijdreis terug naar de jaren 80 willen maken:
http://www.youtube.com/watch?v=GR-sHYsVEjc