Een klein kind zit gehurkt op de stoep. Hij heeft geen broekje aan en dat komt hem nu ook goed uit. Deze dreumes van een jaar of twee weet precies wat hij moet doen als hij de grote boodschap voelt aankomen: stoppen waar je mee bezig bent, hurken en poepen. Of dit nu op de stoep voor je huis is of bij een bosje, maakt geen onderscheid. De sloppenwijken van Chennai zijn één grote openbare toilet. Stromend water en sanitaire voorzieningen zijn niet aanwezig en doordat er vele mensen op een kleine oppervlakte wonen, zijn er weinig alternatieven. Wellicht maakt dit de armoede in steden wel schrijnender dan op het platteland. Op het platteland kun je nog een blokje om lopen om in alle rust je behoefte te doen; hier zitten volwassenen langs het spoor en kinderen op de stoep.

Op een late namiddag lopen we door een kleine sloppenwijk. Zoals altijd, zijn we verbaasd over de vriendelijkheid en de hartelijkheid van de bewoners. Moeders en kinderen verdringen zich om ons heen, omdat ze graag willen dat hun kind op de foto gaat. Als buitenstaander lijkt dit vreemd. Men zou ons – rijke westerling – kunnen zien als pottenkijker die naar andermans armoede komt kijken. Het blijkt echter dat deze mensen niet alleen maar zielige sloppenwijkbewoners zijn, maar vooral ook gewone moeders die trots zijn op hun kinderen. Als iemand een mooie foto van hun kind in een ver land kan laten zien, vinden ze dat leuk en ze vinden het al helemaal geweldig dat ze de foto direct op het digitale schermpje kunnen zien. Er wordt gelachen, gepraat en het is een levendige bedoeling.