Engels | Nederlands

De wielen van het vliegtuig verliezen het contact met de landingsbaan. Nu kan ik niet meer terug. Heb ik de juiste keuze gemaakt? Ga ik mijn ouders nog ooit zien? Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken. Ik heb zojuist het vliegveld van San José in Costa Rica verlaten en ben op weg naar Cartagena in Colombia. Pas sinds enkele dagen heb ik besloten een bezoek aan Colombia te brengen. Het was een opwelling zeg maar. Ik zag de aanbieding hangen op een etalageraam van een reisbureau in San José en voordat ik het echt besefte had ik het ticket op zak. Daarnaast had ik een soort van dwang om te kunnen zeggen dat ik Colombia ben geweest. Een land waarvan iedereen met gezond verstand zou zeggen dat je er niet naartoe moet gaan. Het gezonde verstand was bij mij de afgelopen dagen zoek, maar nu komt het langzaam zeker weer terug. Te laat dus.

Met een kloppend hart in mijn keel maken we ‘touch down’ op Colombiaanse bodem. Het afgelopen half uur heb ik besteed aan het uitkiezen van een geschikt hotel uit de Lonely Planet. Mijn keuze is gevallen op het hotel Doral. Een klein ‘family run’ hotel in het centrum van Cartagena. Dit wordt mijn thuisbasis voor de komende dagen van waaruit ik de strategie kan bepalen hoe ik de rest van Cartagena ga verkennen, en in een later stadium zelfs de rest van Colombia. Ik plan mijn bezoek aan Colombia met militaire preciezie.

Ik haal mijn bagage op in het nog veilige deel van de bagage claim. Er zijn geen andere ‘westerlingen’ te bekennen waardoor ik echt op mezelf ben aangewezen. Ik schraap al mijn moed bij elkaar en betreed via de schuifdeuren het ‘wilde westen’. Ik wurm mezelf een weg door de masaal aanwezige menigte die hun geliefden en familieleden komen ophalen. Na de eerste hindernis volgt zonder uitzondering de tweede hindernis: de taxi-chauffeurs. Uit veiligheidsoverwegingen gaat mijn voorkeur uit naar chauffeur met een hogere leeftijd. Die rijden vaak wat rustiger en ik heb het idee dat ik ze wel aankan mocht het op een beroving aankomen. Een kwartiertje later wordt ik echter netjes afgeleverd bij hotel Doral. Het hotel voldoet prima aan mijn wensen. Het oogt veilig en daarnaast is het in de buurt van een aantal eetgelegenheden zodat ik ’s-avonds voor mijn eten geen grote afstanden hoef af te leggen.

Nog voordat ik goed en wel gesettled ben ik mijn kamer, is de duiternis ingevallen. Een mogelijkheid om te eten heeft het hotel niet, zodat ik op zoek moet naar een gelegenheid buiten de deur. Vanuit het kleine balcon van mijn kamer, wat aan de straatzijde van het hotel is gesitueerd, kijk ik uit over de Calle de la Media Luna. Mooi! Schuin tegenover het hotel is een restaurantje, met een kleine patio zodat ik lekker buiten kan zitten. Die afstand kan ik nog wel overbruggen, zodat ik zonder kleerscheuren mijn eerste dag in Colombia kan afsluiten.

Tien minuten later zak ik in de plastic tuinstoel van het retaurant en bestel ik mijn eerste biertje van de avond. Langzaam maar zeker maakt de angst in mijn lijf plaats voor een stukje trots. Ik ben in Colombia en leef nog. Sterker nog, de eerste indruk van het land is goed. De mensen zijn super aardig en hetgeen ik reeds van Cartagena vanuit de taxi heb gezien, belooft veel goeds. Na enkele slokken van mijn Águila te hebben genomen klinkt er een prachtige, voor mij onbekende ballade uit de speakers van het restaurant. Kippenvel verschijnt. Nu weet ik het zeker, Colombia wordt een enerverende bestemming.

Een dag later bezoek ik een lokale CD/shop om de CD te kopen waarop deze ballade staat. Aangezien ik noch de naam van de artiest weet, noch de naam van de plaat, ben ik genoodzaakt te neurien. De verkoper doet zijn best de door mij gezochte plaat te vinden. Een kwartiertje later hebben we ´m gevonden. Het is de plaat Antologia op het album Pies Descalazos van Shakira, enkele jaren voordat Shakira doorbreekt in Europa. Deze plaat zal voor mij altijd aan Colombia zijn verbonden.