Eenmaal een kilometer buiten de stad, liepen we tegen een “Scenic Area” aan die helemaal niet op de kaart staat. De Scenic Area bestaat uit enkele hotelletjes in aanbouw en enkele souvenirstalletjes die nog afgebouwd moeten worden. Het enige dat al helemaal klaar is, is het splinternieuwe kaartjeskantoor dat speciaal op zo’n zeven kilometer voor het klooster is gebouwd, zodat een berg het zicht op het klooster ontneemt. Een niet betalende bezoeker kan dus geen blik werpen op het klooster; daarvoor moet je eerst een kaartje kopen en door enkele metropoortjes gaan om vervolgens met een bus naar het klooster te worden gebracht. Hebben wij geluk dat we ons hebben voorbereid en 3 euro per persoon in ons budget hadden opgenomen! (Dat is voor Europese begrippen natuurlijk een schijntje, maar het is toch best veel als je bedenkt dat er meer dan 200 miljoen Chinezen van minder dan 1 US$ per dag rondkomen) Bij het kaartjeskantoor hoorden we echter dat de prijs is verhoogd naar 85 Yuan. We klapperden even met onze oren en telden uit dat een inflatie van 283% in een jaar toch wel erg hoog is. Het is echter verklaarbaar volgens de kaartjesverkoper. Het hele kaartjeskantoor is gebouwd, je kunt met de bus naar het klooster en als je Chinees spreekt kun je met een gids rondlopen. Voorheen koste het openbaar vervoer naar het klooster slechts 1 Yuan (0,10 euro), dus als Engelssprekende bezoeker is het toch een hele verslechtering. Toen we aangaven dat we liever lopen, waren de Chinezen erg meegaand. Lopen mag, maar dan moest er nog steeds de volle mep worden betaald. De medewerker ging verder met zijn uitleg door te vertellen dat dit het prijskaartje van ontwikkeling is. Voorheen was Shangri-La en daarmee dit klooster niet ontwikkeld en nu wel. Op onze vraag wat er door “ontwikkeling” anders is geworden aan het klooster en de religie waar het eigenlijk om gaat, kwam geen antwoord. Wel wist hij te vertellen dat de helft van de entreeprijs naar het klooster gaat en de andere helft naar de overheid. Zo is toerisme voor beide goede handel, maar wij hebben dit klooster aan ons voorbij laten gaan. Een volledig gecommercialiseerd klooster heeft wat ons betreft niet de sfeer en de ambiance die wij met het Tibetaanse Boeddhisme willen associëren. In India hebben we daar al veel van kunnen proeven en gelukkig zijn we ook in China nog niet overal te laat.

Vandaag zijn we in Xiāngchéng, waar we het klooster geheel voor onszelf hadden (zie ook de foto-impressie van het klooster van Xiāngchéng). Het is een klooster dat tijdens de Culturele Revolutie volledig, door toedoen van de voorgangers van de huidige regering, is verwoest. Met hulp van vrijwilligers uit de omgeving van het stadje en door donaties heeft men het klooster kunnen herbouwen. Onze interesse in het klooster maakte de monniken trots. Ze lieten alles zien en we mochten zelfs een kijkje nemen in een gebouw dat nog in aanbouw is. Hier wordt een gigantische Boeddha gebouwd, wederom met louter vrijwilligers. We weten dus dat onze donatie hier goed wordt besteed. Hoe zal het echter zijn als de toerismeautoriteiten dit klooster in het vizier krijgen? Dan ben je hier waarschijnlijk ook te laat, omdat religie dan ook hier wordt “ontwikkeld” en daar hangt een prijskaartje aan. De opvolgers van de bedenkers van de Culturele Revolutie, plukken dan de vruchten van de noeste arbeid van de vrijwilligers die elk vrij uurtje in dit klooster steken.