In Armenië is de verkeerspolitie oververtegenwoordigd in het straatbeeld. Mannen met grote politiepetten en nog grotere bonnenboekjes om verkeersovertredingen in op te schrijven, zijn op bijna iedere straathoek te vinden. Door de slechte wegen is het bijna onmogelijk om de maximale snelheden te overschrijden, maar toch zie je de mannen altijd druk aan het werk. Tot vandaag, hadden we geen idee wat ze allemaal te doen hebben.

Vandaag reden we in de omgeving van Dilijan, om enkele bezienswaardigheden te bezoeken. We hebben bij wijze van uitzondering een drietal medepassagiers in de laadbak en het is een gezellige boel in de auto. Een politiewagen kwam ons tegemoet gereden met lage snelheid en voordat hij op onze hoogte was, werd er met de koplampen geknipperd en werden de zwaailichten geactiveerd: Stop! Politie! Aangezien we niet hard reden, maakten we ons geen zorgen. “Ze zullen de autopapieren wel willen controleren” was onze conclusie. Een politieagent met een pet die groter is dan zijn hoofd, liep op ons af en nadat hij onze paspoorten had gecontroleerd, vroeg hij ons om mee te komen. Hij wilde iets laten zien.

In de politiewagen zit een oudere collega die al gauw zijn gouden tanden bloot lacht. Hij start een video-opname, waar onze auto op te zien is en net voordat het filmpje eindigt komt er in beeld te staan dat we 75 kilometer per uur hebben gereden. Daarna pakt hij een groot boekwerk waar een boetetabel in staat: blijkbaar mag je hier 60 kilometer per uur rijden en uit de tabel leest hij af dat we 10.000 Armeense Dram moeten betalen (ongeveer EUR 18). Vanzelfsprekend moeten we direct contant te betalen!

De wegen zijn in Armenië echter zo slecht dat wij de 75 kilometer per uur nooit halen; sterker nog, als we op dit stuk weg zo hard hadden gereden, dan was onze stug geveerde Toyota al lang van de weg gestuiterd en dan hadden onze passagiers al vaak met hun hoofd tegen het dak gezeten. Ons antwoord is dus een duidelijk “Nee, niet mogelijk” waarbij we naar onze oude auto wijzen en met het nodige acteertalent beelden we uit dat we op deze wegen al uit elkaar trillen als we er aan denken. De politieagenten kijken elkaar aan en er verschijnt een grote grijns op hun gezicht. “Armenia good?” vragen ze ons, waarop wij eerlijk antwoorden dat Armenië een geweldig land is. Daarop schudden we elkaar de hand en dan spreken ze de gewenste woorden: “You go. No Problem”.

Opgelucht lopen we terug naar de auto. Het is toch vreemd dat je weet dat je niet te hard hebt gereden en dat men toch videobeelden heeft die dat tegenspreken. Dit is waarschijnlijk de reden dat automobilisten in de voormalige Sovjet Unie vaak met webcams rondrijden om hun onschuld te kunnen aantonen als ze met oneerlijke agenten in aanraking komen. Oneerlijke verkeerspolitie is immers een veel voorkomend verschijnsel in deze contreien, waar dit soort oplichting een gebruikelijke manier is om het salaris mee aan te vullen. Terugkijkend denken we te weten hoe de vork in de steel zit: waarschijnlijk is de snelheidscamera bedoeld om stilstaand te gebruiken, maar omdat de politiewagen zelf met zo'n 20 kilometer per uur in tegengestelde richting reed, toonde de snelheidscamera een snelheid aan die 20 kilometer hoger was dan dat wij reden. Waarschijnlijk heeft men gedacht dat we dat niet door zouden hebben en dan hadden ze mooi een extra zakcent gehad. Toch hebben we ook van enkele notoire hardrijders gehoord dat ze de verkeerspolitie in de voormalige Sovjet Unie prefereren boven die in West Europa. Hier valt in ieder geval nog te onderhandelen over je boete en met een beetje geluk kom je er voor een paar euro's vanaf. Zoals een taxi chauffeur in Turkmenistan ooit tegen ons zei: “gewoon 5 euro geven en dan is het altijd goed”. We zijn benieuwd of we de komende maanden nog vaker een toneelstuk moeten opvoeren, maar tot op heden valt het ons allemaal nog mee. Waarschijnlijk waren we met een spitsplinter nieuwe auto niet zo gemakkelijk van deze mannen afgekomen, maar nu is het vooralsnog “No Problem”.

© copyright - Babakoto.eu / 2014