Wij zijn per boot van het stadje Rach Gia naar Phu Quoc gereisd. Het haventje waar de boot aankomt, ligt echter precies aan de andere kant van het eiland dan waar de meeste accommodatie zich bevindt. Maar gelukkig wordt de boot opgewacht door hordes taxichauffeurs, minibuschauffeurs en motortaxi’s die allen een ritje proberen te scoren. We worden al snel aangesproken door een minibuschauffeur die ons voor € 2,- per persoon naar het twintig kilometer verderop gelegen Long Beach wil brengen, het gebied waar wij graag willen verblijven. Uiteraard weet hij ook een resort waar de bungalows tussen de US$ 10,- (€ 7,15) en US$ 15,- (€ 10,70) per bungalow per nacht kosten. We spreken met hem af om er een kijkje te gaan nemen, maar dat als het niet naar ons zin is, we vrij zijn om een ander resort te kiezen. We delen het minibusje overigens met twee Duitse meiden die ook gebruik maken van deze dienst.

Als we bij het resort arriveren, komen we al snel tot de conclusie dat het een prima plek is. De bungalows zijn simpel, maar schoon. Airconditioning en warm water zijn er niet, maar beide hebben we ook niet nodig. Het weer is warm genoeg om af en toe te genieten van een verfrissende douche en door de zeebries is het ’s nachts niet te heet om niet te kunnen slapen. De bungalows zijn mooi in een schaduwrijke tuin gelegen op ongeveer 10 seconden lopen van het prachtige strand. Nadat we ons rugzakken in de bungalow hebben gezet en even in de hangmatten hebben gelegen die op het terrasje van onze US$ 12,- (= € 8,50) zijn opgehangen, is het tijd geworden voor de lunch. We nemen plaats aan een tafeltje in het strandrestaurant van het resort, vanwaar we een formidabel zicht hebben op de emerald blauwe zee van de Thaise golf. Her en er dobberen een paar kleine vissersbootjes met mannen erop, die met een klein en simpel net wat vissen proberen te vangen. Ook het eten blijkt een prima prijs-kwaliteitverhouding te hebben. Twee heerlijke curry’s boordevol groente en vis, samen met twee borden rijst en een fles water kost ons nog geen US$ 7,- (= € 5,-). Terwijl we van de omgeving genieten verandert het weer. Donkere wolken pakken zich samen boven het eiland en de emerald blauwe kleur van het water verandert in een donkere onheilspellende kleur. Het duurt dan ook niet lang voordat een verkoelende middagbui uit de hemel klettert. Een uurtje later klaart het echter weer op en keert het paradijselijke plaatje weer terug.

Halverwege de dag is het tijd geworden om de tank bij te vullen. Maar zoals verwacht zijn er in dit deel van het eiland geen tankstations. Echter, in dit soort landen is voor alles een oplossing aanwezig. Ieder dorpje heeft wel een familie die wat geld probeert bij te verdienen door in literflessen benzine aan te bieden aan voorbijkomende motorrijders. Dit soort plaatsen herken je aan een tafeltje lang de kant van de weg, waar een aantal van dat soort flessen op staan. Vaak zijn het de oude glazen literflessen van Coca Cola. We tanken twee liter benzine, betalen natuurlijk een iets of wat geïnflateerde prijs en hervatten onze rit. De prachtige rode gravelpaden voeren ons langs prachtige witte stranden, door kleine dorpjes, door dichte bossen en door verschillende kuddes koeien die over de paden zwerven. Ons plan is vervolgens om langs de Oostkust weer af te zakken naar het centrum van het eiland. Na echter negen kilometer gereden te hebben begrijpen we waarom dit pad niet meer op de nieuwste kaarten staat. We arriveren bij een klein ravijntje waarvan de houten brug die ooit het ravijn overspande, al enkele jaren geleden is ingestort. Er rest ons dus niets anders dan terug te rijden en op zoek te gaan naar een ander pad dat ons terug moet brengen naar de bewoonde wereld.