Twee van de grootste toeristische bezienswaardigheden in Turkije zijn de warmwaterterrassen van Pamukkale en het onaardse landschap van Cappadocia. Ze liggen ongeveer 800 kilometer uit elkaar, Pamukkale bij de stad Denizli in West-Anatolië, en het landschap van Cappadocia rondom het dorpje Göreme, in Centraal Anatolië. Toeristen die op een strak tijdschema reizen en zoveel mogelijk plekken in Turkije willen zien in een zo kort mogelijke tijd, reizen vaak per nachtbus tussen deze twee hoogtepunten, om zo het ‘maximale’ uit hun bezoek aan Turkije te halen. Zo ontmoetten we bijvoorbeeld twee Chinese toeristen in Pamukkale die vroeg in de ochtend aankwamen met een nachtbus uit Cappadocia, twee uren gingen rondkijken bij de warmwaterterrassen van Pamukkale, vervolgens in de middag gingen slapen, om vervolgens in de avond weer in een nachtbus te springen naar hun volgende bestemming. Gekkenwerk vinden wij!
Gelukkig hebben wij veel meer tijd en kunnen we in alle rust genieten van ook de mooie plekken die tussen Pamukkale en Cappadocia liggen. We moeten overigens wel zeggen dat Pamukkale ons enigszins tegenviel. Ivonne was twintig jaar geleden al eens hier, in de tijd dat massatoerisme nog een onbekend woord was in dit deel van Turkije. “Er is in die tijd veel verandert”, zei een souvenirverkoper zo mooi toen Ivonne vertelde dat ze hier in de jaren negentig van de vorige eeuw ook al eens was. Vroeger konden bezoekers nog baden in de warmwaterterrassen, die door afzetting van kalk in het water tot een spectaculair natuurfenomeen zijn verworden. De gigantische groei in het aantal toeristen heeft de lokale autoriteiten (terecht) doen besluiten de warmwaterterrassen te doen sluiten voor wat betreft het baden, en nieuwe nep-terrassen te creëren om de toeristen tegemoet te komen in hun schijnbaar niet-onderdrukbare neiging te willen baden in het warme water van Pamukkale.
|
Een andere consequentie van de toename in het aantal toeristen is dat de warmwaterterrassen vatbaarder zijn geworden voor algengroei. En dat is natuurlijk niet mooi als de algen ervoor zorgen dat de perfect witte kalkterrassen een gele of groene schijn over zich gaan krijgen. Het gevolg is dat de baden nu grote delen van het jaar droog staan (de natuurlijke waterstroom wordt dus omgeleid), om zo de zon de baden te laten bleken zodat ze mooi wit blijven. Een prima gedachte natuurlijk, zij het niet dat je daardoor de warmwaterterrassen eigenlijk nooit meer in volle glorie kunt zien. Ze laten de terrassen nu om toerbeurt vollopen, waardoor de kans beperkt is dat je Pamukkale bezoekt als de mooiste terrassen onder water staan. En dat is jammer als je daarvoor de halve wereld bent overgekomen.
Vanuit Pamukkale zijn we naar het oosten gereden om de ruïnestad Sagalassos te bezoeken. De klassieke stad is zeker niet de best bewaard gebleven stad uit de oudheid, maar behoort wel tot de steden met de meest spectaculaire ligging. Hij is tegen een berg aangebouwd en onderzoeken hebben uitgewezen dat hier een nederzetting was sinds ongeveer 1200 jaar voor Christus. Het centrale plein met een prachtige fontein behoort tot de hoogtepunten van de stad, alsmede een schitterend gelegen theater, deels ingestort door aardbevingen, maar die indrukwekkend goed bewaard is gebleven. Het bijzondere aan deze ruïnestad is dat de materialen van de stad nooit geplunderd zijn geweest dankzij zijn afgelegen ligging.
|
Onze volgende bestemming op weg naar Cappadocia was het meer van Egirdir. Dit meer, en de nabij gelegen nederzettingen, waren in de oudheid al een belangrijke stopplaats voor karavanen die reisden tussen het hart van Anatolië en belangrijke kuststeden zoals bijvoorbeeld Efeze. Het meer heeft een spectaculaire setting en is ook tegenwoordig een stop meer dan waard. We hadden een hotelletje geboekt op het schiereiland Yesilada, dat tot ver in het meer reikt. Egirdir is ook een prima bestemming voor dagwandelingen. Vanaf de heuvels die het meer omringen heb je een schitterend zicht op het meer.
Op weg naar de stad Konya zijn we grotendeels door het binnenland gereden. We namen de route via Aksu, Yenisarbademli en Beysehir. Haarspeldbochten voerde ons naar prachtig besneeuwde passen waarna we weer afdaalden naar het prachtige meer van Beysehir. Als je de hoofdwegen verlaat kom je door kleine Anatolische dorpjes waar de tijd decennia lang lijkt te hebben stil gestaan. Konya daarentegen is een metropolis van ruim een miljoen mensen. De belangrijkste reden om hier een stop te maken is het Mausoleum van Mevlana. Mevlana was een dichter en een Islamitisch schrijver uit het begin van de 13e eeuw na Christus die aan de basis stond van een belangrijke stroming onder de Moslims in Turkije, de Mevlevi Soefi’s. Het mausoleum bevat de sarcofagen van Mevlana en zijn familieleden en is tot op de dag van vandaag een belangrijke pelgrimsbestemming voor veel Turken.
De laatste etappe van de reis naar Cappadocia bracht ons over de steppen van Centraal Anatolië. Het was een droge winter, waardoor er alleen op de hoogste bergtoppen in de verte sneeuw lag en de steppe vooral geel-gekleurd was. We kozen het dorpje Göreme als uitvalsbasis van ons bezoek aan deze schitterende regio en hebben grote delen van dit onaardse, door vulkanisch as gecreëerde landschap, te voet verkend. Niet alleen het landschap is indrukwekkend, maar ook het verhaal van de menselijke nederzettingen is imposant. Vooral in de tijd van de Byzantijnen (4e tot de 11e eeuw na Christus) zijn in de door lava ontstane rotsformaties, huizen, kerken, stallen en zelfs ondergrondse steden uitgekrast. Er zijn naar schatting meer dan 100 ondergrondse steden, die door de Byzantijnen werden gebouwd als bescherming tegen aanvallende legers, zoals die van de Perzen en Arabieren. Sommige ondergrondse steden konden meer dan 10.000 mensen herbergen, waren honderd meter diep en hadden meer dan 10 ondergrondse verdiepingen. Al met al een schitterende regio om een rit door Anatolië te eindigen of starten.
|
