Het is een prachtige dag, wanneer we naar Karadut rijden. De hemel is strakblauw en de zon schijnt volop. We besluiten bij aankomst direct verder te rijden richting de top van de berg, om te kunnen profiteren van het mooie weer. In de bergen weet je immers maar nooit of het de volgende dag nog net zo mooi is. Met dit weer is het bijna onvoorstelbaar dat de weg nog niet helemaal begaanbaar is naar de top, maar toch blijkt dit het geval. Precies vijf kilometer onder de top (op 1500 meter hoogte) ligt er ineens een dikke pak sneeuw. We parkeren de auto en lopen de laatste vijf kilometer naar een hoogte van 2100 meter. Het tempo is hoog aangezien we voor het donker terug willen zijn bij het guesthouse. Tijdens onze wandeling zien we overigens geen sterveling; ook de kaartjes verkoper heeft in deze maanden vrijaf dus lopen we maar gewoon het uitgestorven park in. Paden zijn deels ondergesneeuwd, maar omdat het al zo lang niet heeft gesneeuwd, kunnen we wat oude voetstappen volgen. Soms zakken we tot onze liezen in de sneeuw, soms gaan we onderuit maar dan is het zover. We zien de beelden van het oostelijk terras.

Koning Epiphanes heerste enkele decennia voor Christus in dit gebied en onderhield goede relaties met de zowel de Romeinen als de Parthen; de grootmachten van zijn tijd. Dit gaf zijn koninkrijk zoveel voorspoed dat hij zichzelf als een God-koning zag. Deze zelfverheerlijking nam enorme proporties aan. Hij bouwde enkele decennia voor Christus op de noord, oost en west flanken van deze berg enorme beelden van hemzelf en van de goden. Daarnaast zorgde hij ervoor dat de berg na zijn dood nog enkele tientallen meters werd opgehoogd met stenen en keien, zodat hij en zijn drie vrouwelijke familieleden hieronder konden worden begraven. De beelden die Epiphanes heeft laten bouwen hebben de twee millennia die daarop volgden redelijk goed doorstaan. De ruim twee meter grote hoofden zijn door aardbevingen van de lijven af getuimeld, en kijken stoïcijns voor zich uit.

Ondanks dat de beelden op het oostelijke terras prachtig zijn, haasten we ons naar het westelijke terras, waar de beelden beter bewaard schijnen te zijn gebleven. Het is slechts enkele honderden meters, maar aangezien het lijkt alsof we over een steile ijshelling lopen, gaat het niet heel snel. De moeite is echter niet voor niets. Deze beelden zijn zo mogelijk nog mooier en hebben het bijkomend voordeel dat ze in de zon en uit de wind liggen. Met onze natte broeken en koude handen is dat meer dan welkom. Sommige hoofden liggen nog grotendeels onder de sneeuw en van de lijven waar ze ooit op hebben gestaan zien we helemaal niets; die zijn nog helemaal onder de sneeuw bedolven. Veel mooier hadden we ons dit bezoek echter niet kunnen voorstellen. In het hoogseizoen komen hier dagelijks tussen de 1000 en 1500 mensen en nu hebben we het rijk alleen. De sneeuw geeft het geheel een sereen uiterlijk en een dag later wordt ons duidelijk hoe goed onze beslissing is geweest om op de dag van aankomst direct naar de top te gaan.

Een dag later is het weer compleet anders. We gebruiken die dag om met de auto het prachtige landschap en de overige archeologische bestemmingen van het gebied te verkennen. Regen en sneeuw wisselen elkaar af, afhankelijk van de hoogte waarop we rijden. Die avond ontmoeten we een Australiër die op deze dag is gearriveerd en direct naar de top is gelopen. Hij heeft geen enkel beeld kunnen zien, mede omdat er geen voetstappen meer zichtbaar waren om hem erheen te leiden. Aan de hand van foto's leggen we hem uit hoe wij zijn gelopen, zodat hij het een dag later opnieuw kan proberen. Wellicht liggen de beelden nog wat verder onder de sneeuw, maar ook hem wacht een spectaculaire blik op datgene dat een megalomane vorst voor zichzelf heeft laten bouwen.