Op 8 september 2009 vliegen we vanuit Kuala Lumpur in Maleisië naar de Taiwanese hoofdstad Taipei. Eigenlijk weten we maar heel weinig van wat we van Taiwan kunnen verwachten. Natuurlijk hebben we al wat over het kleine eilandstaatje gelezen, maar echt een helder beeld heeft het nog niet opgeleverd. We noemen Taiwan gemakshalve maar even een land, maar de discussie of dat terecht is, ligt vooral in China erg gevoelig. Eigenlijk twijfelen de Chinezen er helemaal niet aan. Taiwan is in hun ogen een afvallige provincie die zo snel mogelijk weer met het grote China verenigd moet worden. De Taiwanesen zijn het daar uiteraard niet mee eens en varen tot op heden een eigen koers. De onafhankelijkheid hebben ze nog niet durven uitroepen, omdat China heeft gedreigd in dat geval het kleine landje binnen te vallen. De Verenigde Staten van Amerika hebben vanuit het verleden militaire steun toegezegd aan Taiwan in het geval dat China mocht aanvallen, waardoor het tot een echte aanval nog nooit is gekomen. Dat de discussie of Taiwan al dan niet een onafhankelijke staat is ligt ook in de westerse politiek gevoelig. Op dit moment zijn er maar tweeëntwintig landen die Taiwan als onafhankelijke staat hebben erkend. Dit zijn overigens allemaal landen die politiek gezien weinig tot geen gewicht hebben. Denk onder andere aan Burkina Faso, Sao Tomé, Haïti en Nicaragua. De grote westerse landen hebben Taiwan (nog) niet durven erkennen. Zoals zo vaak zijn de economische belangen te groot. Niemand durft China tegen het verkeerde been te schoppen. De gevolgen zijn namelijk in dat geval groot.

Vanuit het vliegveld nemen we een bus naar het centrum van Taipei. Als we uit de bus stappen komen we al snel tot de conclusie dat we in een andere wereld terecht zijn gekomen. Het westerse schrift is uit het straatbeeld verdwenen en overal waar we kijken zien we uithangborden met het voor ons raadselachtige Chinese schrift. Uiteraard hebben we voorheen andere landen bezocht waarvan het schrift voor ons onleesbaar is, zoals Thailand, Cambodja en Vietnam, maar in die landen waren er altijd voldoende Engelstalige borden om enigszins je weg te vinden. Maar als we goed kijken valt het hier uiteindelijk ook allemaal wel mee. De straatnaambordjes vermelden tegenwoordig ook de naam in het Engels en het openbaar vervoer in de stad is eveneens in twee talen uitgevoerd. Maar daar houdt het dan ook al snel bij op. Een hamburgertje bestellen bij de McDonald’s bijvoorbeeld, dient te gebeuren door plaatjes aan te wijzen op de volledig Chineestalige borden.


Taipei: onze eerste kennismaking met Taiwan
Hualien (Taiwan), 19 september 2009

Op 8 september 2009 vliegen we vanuit Kuala Lumpur in Maleisië naar de Taiwanese hoofdstad Taipei. Eigenlijk weten we maar heel weinig van wat we van Taiwan kunnen verwachten. Natuurlijk hebben we al wat over het kleine eilandstaatje gelezen, maar echt een helder beeld heeft het nog niet opgeleverd. We noemen Taiwan gemakshalve maar even een land, maar de discussie of dat terecht is, ligt vooral in China erg gevoelig. Eigenlijk twijfelen de Chinezen er helemaal niet aan. Taiwan is in hun ogen een afvallige provincie die zo snel mogelijk weer met het grote China verenigd moet worden. De Taiwanesen zijn het daar uiteraard niet mee eens en varen tot op heden een eigen koers. De onafhankelijkheid hebben ze nog niet durven uitroepen, omdat China heeft gedreigd in dat geval het kleine landje binnen te vallen. De Verenigde Staten van Amerika hebben vanuit het verleden militaire steun toegezegd aan Taiwan in het geval dat China mocht aanvallen, waardoor het tot een echte aanval nog nooit is gekomen. Dat de discussie of Taiwan al dan niet een onafhankelijke staat is ligt ook in de westerse politiek gevoelig. Op dit moment zijn er maar tweeëntwintig landen die Taiwan als onafhankelijke staat hebben erkend. Dit zijn overigens allemaal landen die politiek gezien weinig tot geen gewicht hebben. Denk onder andere aan Burkina Faso, Sao Tomé, Haïti en Nicaragua. De grote westerse landen hebben Taiwan (nog) niet durven erkennen. Zoals zo vaak zijn de economische belangen te groot. Niemand durft China tegen het verkeerde been te schoppen. De gevolgen zijn namelijk in dat geval groot. Vanuit het vliegveld nemen we een bus naar het centrum van Taipei. Als we uit de bus stappen komen we al snel tot de conclusie dat we in een andere wereld terecht zijn gekomen. Het westerse schrift is uit het straatbeeld verdwenen en overal waar we kijken zien we uithangborden met het voor ons raadselachtige Chinese schrift. Uiteraard hebben we voorheen andere landen bezocht waarvan het schrift voor ons onleesbaar is, zoals Thailand, Cambodja en Vietnam, maar in die landen waren er altijd voldoende Engelstalige borden om enigszins je weg te vinden. Maar als we goed kijken valt het hier uiteindelijk ook allemaal wel mee. De straatnaambordjes vermelden tegenwoordig ook de naam in het Engels en het openbaar vervoer in de stad is eveneens in twee talen uitgevoerd. Maar daar houdt het dan ook al snel bij op. Een hamburgertje bestellen bij de McDonald’s bijvoorbeeld, dient te gebeuren door plaatjes aan te wijzen op de volledig Chineestalige borden.

Offeren bij één van de tempels in Taipei

We betrekken een klein hotelletje in het hart van de stad. Het hotel doet ons direct denken aan een studentenhuis. De kamers zijn klein, hebben geen eigen badkamer en zijn voorzien van een stapelbed. Het grootste deel van de kamers wordt bezet door buitenlandse ‘avonturiers’ die naar Taiwan zijn gekomen in de hoop hier een baantje te vinden als Engelse leraar. Het schijnt niet gemakkelijk te zijn waardoor de meeste ‘avonturiers’ een groot deel van de dag als een werkloze op de bank voor de televisie hangt, die in de gemeenschappelijke ruimte staat opgesteld. Taiwan is overigens prijstechnisch gezien een schok voor ons. We wisten al dat het land duurder zou zijn dan de meeste andere landen in dit deel van de wereld, maar € 18,- betalen voor een kamertje met een stapelbed in een soort van studentenhuis, doet onze wenkbrauwen fronsen. De eerste dagen besteden we vooral aan het verkennen van het centrum van de stad en het wennen aan de nieuwe omgeving. We bezoeken een aantal bezienswaardigheden en leren de metro al snel kennen als een superefficiënte manier van transport in de stad. Wat we de eerste dagen al direct merken is dat de Taiwanesen uitermate vriendelijk zijn. Overal in de stad worden we netjes te woord gestaan en regelmatig worden we door iemand aangesproken met de vraag of we hulp nodig hebben. Communiceren in winkels gaat vaak moeilijk vanwege de taalbarrière, maar ondanks dat zijn de mensen erg geduldig en behulpzaam. De kennis van de Engelse taal onder de Taiwanesen is overigens iets wat ons wel tegenvalt. En dat is verbazingwekkend als je weet dat er in Taiwan heel veel geïnvesteerd wordt in scholing, waardonder de Engelse taal. Criticasters van het Taiwanese scholingsysteem zeggen echter dat er veel te veel nadruk wordt gelegd op het ‘uit het hoofd leren’ van theorie, waaronder bijvoorbeeld grammaticaregels, waardoor er te weinig ruimte is voor onder andere creativiteit en praktische vaardigheden. Als we zien hoe weinig jonge, goed opgeleide mensen Engels spreken, kunnen we ons wel iets bij die kritiek voorstellen. Maar goed, hun Engels is nog steeds vele malen beter dan ons Chinees. Het komt dus regelmatig voor dat we met handen en voeten, en gewapend met een klein vertaalboekje, onze weg door het dagelijkse leven van Taipei proberen te vinden.

Genieten van een instant noodle-soep bij de 7-Eleven

We blijven uiteindelijk zes dagen in Taipei, en eigenlijk is dat nog te weinig. Het mooie van de Taiwanese hoofdstad is namelijk dat de stad zelf niet alleen een aantal interessante bezienswaardigheden heeft, maar dat er in de directe omgeving van de stad mooie dagtochten zijn te maken. Het metrosysteem reikt tot ver in de buitenwijken van de stad en het treinsysteem is efficiënt genoeg om prachtige dagtrektochten te maken in verder weg gelegen delen van noord Taiwan. Ook is Taipei gezegend met een prachtig nationaal park, genaamd Yangmingshan, dat op werkelijk een steenworpafstand van de stad ligt. Waar je overigens wel rekening mee moet houden is dat Taiwanesen er graag op uit trekken, vooral in het weekend, maar steeds vaker ook door de week. Dat betekent dat de echte bezienswaardigheden vaak overlopen worden. Houdt er dus rekening mee dat als je bijvoorbeeld het Yangmingshan nationale park in het weekend bezoekt, je de paden deelt met honderden, vaak uitbundige en luidruchtige Taiwanesen. Maar uiteindelijk is dat wel een groot deel van de lol. © copyright - Babakoto.eu / 2009