Engels | Nederlands |
|
Een safari in Yala National Park | |
Mirissa Beach (Sri Lanka), 18 februari 2011 |
|
Een bezoek aan Yala National Park wordt gezien als één van de hoogtepunten aan elk bezoek aan Sri Lanka. Yala is een nationaal park waarin de bezoeker wordt getrakteerd op trompetterende olifanten, roedels jakhalzen, prachtige vogels en wellicht zelfs een ontmoeting met de legendarische luipaard, die zich meestal als een schaduw door de onderbegroeiing van het bos begeeft. Met andere woorden, een bezoek aan deze regio van droog bosland, met z’n vele open vlaktes en kleine meertjes is een must-see bezienswaardigheid in het zuidoosten van Sri Lanka. Voor veel reizigers die Yala National Park bezoeken begint het bezoek aan het park met de reis naar het dorpje Tissamaharama. Dit is meestal de uitvalsbasis voor individuele bezoeken aan het Yala National Park. Hier kun je ook je jeepsafari regelen bij één van de vele aanbieders. Reizigers met een hoger budget opteren vaak een verblijf in het Yala Village Hotel, een duur resort op een steenworp afstand van de ingang van het park. Wij verbleven in het kleine hotelletje Independent Travellers Inn in Tissamaharama waar we wat problemen hebben moeten overwinnen voordat we uiteindelijk met onze safari aan Yala National Park konden beginnen (zie ook de column: Safari maffiapraktijken). Om iets voor half zeven in de ochtend ging de slagboom van het park voor ons open, en konden we gaan genieten van al het moois dat het park voor ons in petto had. |
|
Een prachtige Indische Nimmerzat (Ooievaar) |
|
Eén van de eerste conclusies die we trokken was dat het een druk bezocht park is. Verwacht dus niet dat je het park grotendeels voor jezelf hebt. Als tijdens de rit van Tissamaharama naar het park (21 kilometer) is het een soort jeeprace waarbij de chauffeurs als één van de eersten bij het park willen zijn. Eenmaal in het park, deel je de zandpaden met tientallen andere jeeps, waarbij je af en toe in colonne rijdt. Elke jeepchauffeur wil zijn gasten natuurlijk zoveel mogelijk laten zien. Dat is namelijk de manier om de fooi op te krikken. Het komt dan ook regelmatig voor dat de verschillende jeepchauffeurs elkaar het licht in de ogen niet gunnen als er bijvoorbeeld een olifant is waargenomen. Met acrobatische toeren proberen ze hun jeep in de beste positie te manoeuvreren, ook al gaat dat ten koste van het zicht van andere jeeps. Maar het is niet alleen haat en nijd. Sommige chauffeurs gedogen elkaar en werken soms zelfs samen. Als de één iets heeft gespot, wordt dat per mobiele telefoon doorgegeven aan bevriende collega’s. Zo af en toe komt het dus voor dat jeeps met topsnelheid van het ene deel van het park naar een ander deel racen als ze via de moderne telecommunicatietechnieken hebben vernomen dat er iets te zien is. Dat kan af en toe wel eens ten koste gaan van het echte avonturiergevoel waarbij je zelf op zoek gaat naar wildlife. Tijdens de safari brachten we ook een bezoek aan het tsunami-monument dat in het park aan de kust ligt. Dit is de plek waar op tweede kerstdag 2004 negenenveertig toeristen, chauffeurs en gidsen om te leven kwamen toen de tsunami toesloeg tijdens een soortgelijke safari. | |
Het hoogtepunt van de safari: een luipaard |
|
Uiteindelijk zien we veel tijdens onze safari. De eerste groep dieren waar we altijd geïnteresseerd in zijn, zijn de vogels. We zien onder andere grote hoeveelheden Bijeneters, Indische Nimmerzats (Painted Stork), Indische Gapers (Asian Openbill), Indische Witte Ibissen (Black-headed Ibis) en natuurlijk de nationale vogel van Sri Lanka, de Ceylonhoen (Sri Lanka Junglefowl). Ook zien we regelmatig roedels Jakhalzen rondlopen, die zich tegoed doen aan de karkassen van dieren die door ouderdom of ziekte zijn gestorven, of die het slachtoffer zijn geworden van de moeilijk te waarnemen luipaarden. Waar we ook heel blij mee zijn, zijn de verschillende waarnemingen van de olifant. Het park kent nog een gezonde populatie olifanten waardoor de kans op een waarneming behoorlijk is. We hadden echter ook het geluk tot tweemaal toe een zogenaamde Tusker te zien, een mannelijke olifant met slagtanden. Die zijn er nog maar elf in het park. Het is fantastisch om een dergelijk reusachtig beest op enkele meters van je jeep te zien staan.
De echte verassing zat hem voor ons in de staart van de safari. Het was onze stille hoop om een luipaard te zien, voor het eerst in ons leven. We hoorden per telefoon dat er een luipaard was waargenomen in een ander deel van het park. Met hoge spoed reden we vervolgens naar de plaats van bestemming, waar de luipaard zichzelf op een dikke tak onder de begroeiing had gedrapeerd om zo de middagzon te ontwijken. Met behulp van onze verrekijker en de kunsten van onze chauffeur die de jeep op een zo goed mogelijk plek tussen de andere jeeps probeerde te manoeuvreren, konden we dit prachtige beest prima zien. Dit was onze geluksdag want een luipaard zien in Yala is absoluut geen zekerheid. Na twintig minuten te hebben genoten van deze enorme kat besloten we terug te rijden naar de ingang van het park. We waren immers bijna zes uur in het park geweest en we wilden vandaag ook nog graag de bus naar het strandplaatsje Mirissa nemen. Op enkele jeeps na was het park inmiddels leeg, omdat de meeste reizigers een safari van drie uren boeken. Veel kenners zeggen namelijk dat het geen zin heeft om veel langer in het park te blijven, omdat je door de hitte toch niets meer ziet. Alle dieren zouden namelijk verkoeling zoeken onder bomen en struiken waardoor het moeilijk wordt ze te zien. Maar hoeveel ongelijk kunnen ze hebben. Toen we op het heetst van de dag terugreden naar de ingang zagen we een luipaard op het zandpad voor onze jeep lopen. We volgden hem stilletjes. Hij leek op geen enkele manier zich aan ons te storen. Op een gegeven moment reden we zelfs iets schuin achter hem en toen hij ook nog de tijd nam om een grote boodschap te doen, konden we hem prachtig filmen en fotograferen. De waarneming was fabelachtig! We keken elkaar voldaan aan; een toch al prachtige safari komt op deze manier tot een fabelachtig hoogtepunt. |
|