Daar zitten we dan, met onze nieuw verworven Atletico sjaal, waar de kreet: “Blijf altijd geloven” op staat. Het geeft een dubbel gevoel om te juichen voor de club die in één van de eerdere rondes van deze competitie “onze” club PSV Eindhoven heeft uitgeschakeld, maar als je tussen deze mensen zit, dan gun je hen de overwinning in deze wedstrijd. De kreet op de sjaal is goed gekozen. Twee jaar geleden verloor Atletico in de finale van Real Madrid, nadat zij eigenlijk het beste van het spel hadden. Het moet vanavond de eerste Champions League overwinning uit de clubgeschiedenis worden. Er staat veel op het spel en wij zouden het leuk vinden als er eindelijk weer eens een nieuwe club deze prijs pakt, in plaats van een gevestigde naam als Real Madrid. De supporters om ons heen geloven er in dat het mogelijk is. Ze zingen hun longen uit hun lijf, klappen hun handen stuk en fluiten op hun vingers als de spelers van Real Madrid het veld op komen. Een vreemde gewaarwording: zingen voor beeldschermen, maar wat is dit bijzonder om mee te maken. Kippenvel!

Na een kwartier slaat echter het noodlot toe; Atletico komt achter te staan. De objectieve kijker zou het wellicht terecht noemen, in deze fase van de wedstrijd waarin Real beter is, maar daar denken onze nieuwe vrienden duidelijk anders over. Harder zingen, meer klappen en af en toe een kruisje slaan om het tij te keren. Als een enkeling de moed lijkt te laten zakken, komt Simeone in beeld. Deze Argentijn heeft een lange historie bij de club als speler en is nu de trainer die het elftal zo ver heeft gebracht. Niet het mooiste spel, maar spelen met passie en dat betekent volgens hem: “Speel elke wedstrijd alsof het je laatste is”. Simeone zweept niet alleen zijn spelers op, maar ook de supporters en deze beelden krijgen direct gehoor bij de fans die hier naar de grote beeldschermen kijken.

De wedstrijd gaat van het ene kippenvelmoment naar het andere, totdat Atletico een penalty toegewezen krijgt. De vaders voor ons slaan een kruisje en draaien zich om omdat ze niet durven te kijken. De Lieve Heer die al die schietgebedjes ontvangt, geeft geen gehoor. De penalty wordt gemist. De zonen moeten vechten om hun tranen in bedwang te houden, maar even later keert het tij en maakt Atletico de gelijkmaker. De zaal ontploft! Toch zal de avond in mineur eindigen. Tijdens de verlenging wordt niet gescoord en uiteindelijk wint Real Madrid met strafschoppen. Deze zenuwslopende strafschoppenreeks moet mensen enkele jaren van hun leven hebben gekost. Zingen, fluiten, nagelbijten, juichen en vloeken: het hoort allemaal bij de rituelen van de voetbalgodsdienst.

Nadat het oordeel is geveld en Real Madrid zich voor de elfde keer kampioen van Europa mag noemen, gaat iedereen gelaten het sportpaleis uit. Moeders, vaders en kinderen, iedereen probeert dit verlies waardig te dragen. Een enkeling zingt nog een keer “Atletico de Madrid”, maar de meesten staren voor zich uit. Hoe lang zal het nog duren voordat zij eindelijk deze grote prijs voor het eerst pakken.

In de metro, treffen de Atletico en Real Madrid supporters elkaar weer. Spanje heeft geen echte historie met voetbalhooliganisme en ook nu gaat men netjes met elkaar om. Natuurlijk vieren enkele Real supporters feest, maar de Atletico aanhang wordt niet gejend of geprovoceerd. Uiteindelijk volgt men dezelfde religie, maar eert men andere goden. Langzaam reizen we met de metro richting onze camping, waar de pijn van het verlies voelbaar is. De anders zo praatgrage Spanjaarden, turen nu voor zich uit. Een meisje van een jaar of achttien stapt ook in de metro, gehuld in een Real Madrid shirt en omwikkeld met vlaggen. Het is 01.00 uur ’s nachts en ze gaat na een, voor haar, mooie voetbalavond naar huis. Mag ik bij jullie zitten, vraagt ze doodleuk aan een paar jongens met Atletico sjaals om. Als ze de sippe gezichten ziet loopt ze toch maar verder. De pijn is duidelijk nog te vers.