Toen we twee jaar geleden de beslissing namen om een duikcursus te gaan volgen, was dat puur gebaseerd op de wens om zo af en toe een keer een duik te maken op een plek waar het heel bijzonder schijnt te zijn. Tot op heden is dat ook zo gelopen. We hebben ieder ruim twintig duiken gemaakt, op vier verschillende plekken in Zuidoost Azië die bijzonder zijn (Bunaken Eiland en Komodo National Park in Indonesië, Sipadan in Maleisië en Balicasag Marine Reserve in de Filippijnen). Maar nu was het tijd voor weer wat anders; scheepswrakduiken in Coron (Filippijnen).

Het stadje Coron (op Busuanga eiland) wordt gezien als één van ‘s werelds beste plekken om te gaan scheepswrakduiken. In de nabijheid van dit stadje ligt ongeveer een dozijn aan Japanse scheepswrakken die aan het einde van de tweede wereldoorlog (september 1944) zijn gezonken door Amerikaanse aanvallen. Het gaat niet alleen om oorlogsschepen, maar ook om grote bevoorradingsschepen (meer info: http://www.coronwrecks.com/sites.htm). Het heeft ons twee volle reisdagen gekost om vanuit de stad Puerto Princesa op Palawan’s hoofdeiland, naar deze uithoek van de provincie te reizen. Nadat we zijn ingecheckt in het Sea Dive Resort gaan we direct naar de duikschool om ons aan te melden voor de duikdag van morgen. Als men ons vertelt dat de wrakken de Kogyu Maru en Tangat op het programma staan, schrikken we wel even. De wrakken liggen op respectievelijk 36 en 30 meter diepte. Daar staan we dan met onze ‘open water’ duikcertificering, wat betekent dat we officieel maar tot achttien meter diepte mogen duiken. Daarnaast wordt ons met enthousiasme verteld dat beide wrakken gepenetreerd kunnen worden, wat kortweg inhoudt dat je de wrakken van binnen kunt gaan bekijken. “Mogen wij dat ook met onze beperkte certificering?”, is wat we vragen. “Ja hoor”, is het antwoord. We kijken elkaar aan en weten dat we er niet zeker van zijn of we dat ook willen. Om op ruim dertig meter diepte met een zaklampje en bij een beperkt zicht van slechts tien meter een donker en complex wrak te penetreren, lijkt ons iets te veel van het goede. Wij zijn vooral op zoek naar de ervaring om zo’n groot monster op de zeebodem te zien liggen en er omheen te zwemmen om de buitenkant te gaan bekijken.


Scheepswrakduiken in Coron
Coron (Philippines), 10 maart 2010

Toen we twee jaar geleden de beslissing namen om een duikcursus te gaan volgen, was dat puur gebaseerd op de wens om zo af en toe een keer een duik te maken op een plek waar het heel bijzonder schijnt te zijn. Tot op heden is dat ook zo gelopen. We hebben ieder ruim twintig duiken gemaakt, op vier verschillende plekken in Zuidoost Azië die bijzonder zijn (Bunaken Eiland en Komodo National Park in Indonesië, Sipadan in Maleisië en Balicasag Marine Reserve in de Filippijnen). Maar nu was het tijd voor weer wat anders; scheepswrakduiken in Coron (Filippijnen). Het stadje Coron (op Busuanga eiland) wordt gezien als één van ‘s werelds beste plekken om te gaan scheepswrakduiken. In de nabijheid van dit stadje ligt ongeveer een dozijn aan Japanse scheepswrakken die aan het einde van de tweede wereldoorlog (september 1944) zijn gezonken door Amerikaanse aanvallen. Het gaat niet alleen om oorlogsschepen, maar ook om grote bevoorradingsschepen (meer info: http://www.coronwrecks.com/sites.htm). Het heeft ons twee volle reisdagen gekost om vanuit de stad Puerto Princesa op Palawan’s hoofdeiland, naar deze uithoek van de provincie te reizen. Nadat we zijn ingecheckt in het Sea Dive Resort gaan we direct naar de duikschool om ons aan te melden voor de duikdag van morgen. Als men ons vertelt dat de wrakken de Kogyu Maru en Tangat op het programma staan, schrikken we wel even. De wrakken liggen op respectievelijk 36 en 30 meter diepte. Daar staan we dan met onze ‘open water’ duikcertificering, wat betekent dat we officieel maar tot achttien meter diepte mogen duiken. Daarnaast wordt ons met enthousiasme verteld dat beide wrakken gepenetreerd kunnen worden, wat kortweg inhoudt dat je de wrakken van binnen kunt gaan bekijken. “Mogen wij dat ook met onze beperkte certificering?”, is wat we vragen. “Ja hoor”, is het antwoord. We kijken elkaar aan en weten dat we er niet zeker van zijn of we dat ook willen. Om op ruim dertig meter diepte met een zaklampje en bij een beperkt zicht van slechts tien meter een donker en complex wrak te penetreren, lijkt ons iets te veel van het goede. Wij zijn vooral op zoek naar de ervaring om zo’n groot monster op de zeebodem te zien liggen en er omheen te zwemmen om de buitenkant te gaan bekijken.

Ivonne komt uit het water na de duik naar het Tangat wrak

Het is de volgende ochtend negen uur als we klaar staan om een zeer spannende duikdag te beginnen. We worden ingedeeld in een groep met Juan en Maria uit de Verenigde Staten en Lun uit China. Juan en Maria zijn zeer ervaren en Lun heeft net zijn ‘open water’ certificering gehaald. Het blijkt een super fijne groep te zijn. Het klikt meteen, niet alleen met Juan, Maria en Lun, maar ook met onze duikgidsen Toto en Nunyo. Bij de briefing van de eerste duik naar de Kogyu Maru laten we ons overhalen om toch het wrak aan de binnenkant te gaan bekijken. De ruimtes schijnen groot genoeg te zijn om er comfortabel doorheen te zwemmen en er is voldoende natuurlijk licht door de gaten in het wrak, waardoor het niet pikdonker is. Het zicht in de gangetjes van het wrak is echter slechts enkele meters. Er worden duidelijke afspraken gemaakt over het protocol tijdens het penetreren van het wrak. Kortweg betekent het dat we achter elkaar door het wrak gaan zwemmen en dat we ten alle tijden de zwemvinnen van de voorganger in het zicht moeten houden. Als je die uit het oog verliest bij een beperkt zicht van enkele meters, heb je een probleem. Verdwaald raken in een complex wrak op ruim dertig meter diepte is niet de duikervaring waarop we zitten te wachten. Omdat we gelukkig twee duikgidsen in onze groep hebben kunnen we een gids vooraan en achteraan in de groep laten zwemmen. We zijn voldoende gerustgesteld om dit avontuur aan te gaan. Als je rustig blijft en helder blijft nadenken, kan er weinig mis gaan. Maar goed, de grote vraag is natuurlijk of je dat kunt in geval van calamiteiten. Als we bij de duikplek arriveren, maken we ons klaar voor de duik. Alle apparatuur wordt wederom gecontroleerd en we maken nogmaals de afspraak om elkaar ten alle tijden in het oog te houden. Nadat we in het water zijn gesprongen, dalen we via een touw af naar het wrak. Het zicht is inderdaad beperkt, maar al snel doemt wrak op. We laten het touw los en zakken verder af langs het wrak naar 32 meter. We penetreren het schip uiteindelijk drie keer, waarbij we bij de laatste penetratie een behoorlijk stuk door het schip zwemmen. Dit is een ervaring om nooit te vergeten. Middels kleine en smalle gangetjes komen we uit in grote cargo ruimtes waarbij we pas goed beseffen hoe massaal het wrak is. Het laatste deel van de duik besteden aan het bekijken van het koraal dat op het wrak is gegroeid en we zien onder andere Scorpion fish (schorpioenvissen), Lion fish (leeuwvissen) en veel prachtige en kleurrijke Nudibranches (letterlijk: naakte kieuwen = soort zeeslakken).

Onze duikgroep (vlnr: Lun, Maria, Juan, Ivonne en Edwin)

Uiteindelijk duiken we drie volle dagen (negen duiken) in Coron. We zien alle belangrijke wrakken van het gebied, en besluiten om alleen het Irako wrak niet te penetreren. Om dit wrak te penetreren moet je namelijk een duik van ongeveer 40 meter diepte maken, en is om die reden alleen al, alleen geschikt voor ervaren duikers. Daarnaast zijn de gangetjes in het schip smaller dan van de andere wrakken en is het schip van binnen erg donker omdat er weinig gaten in het wrak zitten. Ook hoorden we vlak voor de duik naar de Irako dat een andere groep een dag eerder, een aantal duikers in een ander wrak was kwijtgeraakt. Er zijn geen touwen die de route door het wrak aangeven waardoor verdwaald raken een reële optie is, mede vanwege het zeer beperkte zicht in het schip. Het uitvoeren van de gemaakte afspraken is essentieel en je hoeft maar één persoon in de groep te hebben die de afspraken niet nakomt om een probleem te hebben. Uiteindelijk liep het allemaal goed af, maar dit verhaal bevestigde nogmaals dat we de binnenkant van de Irako graag aan ons voorbij hebben laten gaan. De duikdagen in Coron hebben we als een ‘once-in-a-lifetime experience’ ervaren en is een absolute aanrader voor iedereen die ooit een keer wil wrakduiken in grote schepen. Let wel op, want het zijn geen wrakken voor duikers die nog aan hun zelfvertrouwen werken. Als je nog teveel piekert over wat de consequenties zijn van een mogelijke paniekaanval of het verdwaald raken in een wrak, is het beter het bezoek aan Coron nog even uit te stellen. © copyright - Babakoto.eu / 2010