We hebben bewust voor het drukkere Ocean 101 Resort gekozen omdat dit de plek is om iets van de surfcultuur op te snuiven. Dat wordt al meteen duidelijk als we dit backpakkers budget resort oplopen. De veranda’s van de kamers zijn uitgerust met rekken waarop je je surfbord kunt leggen en overal hangen zwembroeken en bikini’s te drogen. Als onze surf boys hier niet aan hun trekken komen, dan weten we het niet meer. We checken in, nemen een koffie in het patiorestaurant (we zijn vandaag immers om 04.00 uur opgestaan) en lopen daarna naar de Cloud 9 steiger om een eerste indruk te krijgen van de bekende surf break.

Het is niet druk en dat komt omdat het nog eb is. De surfbreak ligt op een koraalrif en door het lage water is het te ondiep om er goed en comfortabel te kunnen surfen. Alleen enkele lokale diehards en een enkele onwetende buitenlander wagen zich in het water. “Vanaf een uur of drie is het goed surfen” wordt ons verzekerd. Voldoende tijd dus om op zoek te gaan naar twee surfplanken voor onze surfhelden. We gaan naar de Hippies Surf Shop en als we binnen zijn vliegen de surfkreten ons om de oren. Allerlei soorten surfplanken passeren de revue, evenals de maten, gewichten, diktes en vormen. We laten de keuze uiteraard geheel aan de jongens over en na een minuut of tien zijn ze er uit. De planken worden nog even in de was gezet (meer grip om erop te blijven staan), waarna ze gereed zijn voor de actie.

Na de lunch lopen we naar de steiger van Cloud 9. De zeespiegel is gestegen en het is een stuk drukker geworden. De steiger loopt zo’n honderd meter de zee in, waardoor je als toeschouwer behoorlijk dicht bij de actie kunt komen. We hebben onze verrekijker meegebracht waardoor we alles goed kunnen zien. De jongens gaan via een trap van de steiger af het water in, en peddelen al liggend op hun surfplank richting de surfbreak.

De westerse surfer probeert zijn tekortkoming op de plank wel te compenseren. Surfkapsels en baardjes spelen daarbij een rol, maar vooral merkkleding moet het imagogat zien te dichten. Merknamen als Quicksilver, Ripcurl en vooral Billabong prijken op shirts en boxershorts. Sommige westerse surfers hebben zelfs de moeite genomen om hun eigen surfplank mee te brengen, om uit te sluiten dat slecht materiaal ter plekke hun prestatie negatief beïnvloedt. Dat het materiaal echter weinig invloed heeft bewijzen de lokale jongens en meiden die met oude planken en normale T-shirts en bikini’s de golven trotseren. Dat de beperkte surfkwaliteiten van sommige (beginnende) westerse surfers af en toe wel eens tot lichte irritaties bij de lokale surfers leidt, wordt eerlijk opgebiecht door een jonge lokale surfster die we ’s avonds in een barretje ontmoeten. Ze noemt zichzelf de op één na beste surfster van het eiland en het liefst zou ze de westerse surfers zien verdwijnen naar een andere surfbreak. Ze moet echter niet zeuren want de surftoeristen brengen heel veel geld in het laatje van de lokale gemeenschap; en ook zij profiteert daar van.

We hebben een aantal leuke dagen op Siargao en vinden het interessant om de surfcultuur eens van dichtbij te hebben meegemaakt. We brengen heel wat uren door op de steiger bij Cloud 9 en genieten vooral van de surfkwaliteiten van enkele jonge lokale surfers en surfsters. Jongens die vaak nog geen 12 jaar oud zijn, doen niet onder voor de rest, terwijl meisjes van een jaar of acht hun hoofd boven water weten te houden door als honden rondom de steiger te spartelen. Een enkel jong meisje heeft geluk en mag met haar oudere broer mee naar de surfbreak, om vervolgens voor op het bord te gaan staan en zo de eerste stappen te zetten op de golven van Cloud 9; het begin van een ongetwijfeld actief surfbestaan.