Terwijl we richting Onderkhaan rijden, houdt Vladimir ermee op. We besluiten de tenten op te zetten, terwijl het begint te schemeren. Onze gids bereidt het eten en de chauffeur probeert de carburateur weer aan de praat te krijgen. Omdat wodka heilig blijkt te zijn in dit land, besprenkelen we Vladimir ermee in de hoop dat hij morgen weer topfit is. Baat het niet dan schaadt het niet! De volgende dag houdt Vladimir er al binnen een kilometer mee op. Het spuitstukje van de carburateur is echt kapot en op korte termijn is dit onderdeel niet te vervangen. Er zit dus niets anders op dan een andere Furgon te regelen. Samen met Hogi (onze gids) lopen we naar een nomadenkamp enkele kilometers verderop, waar ze mobiel telefoonbereik blijken te hebben. Terwijl een nieuw minibusje wordt geregeld, worden wij voorzien van Mongoolse thee, gedroogde yoghurt en vers gefrituurde koekjes. Daarna wordt een grote schaal met flinke stukken schaapsvlees voor ons op de grond gezet. We kluiven de botten zo goed mogelijk af. Door dit goede gebruik laat je merken dat het dier niet voor niets is gestorven. Een gecharterd busje brengt ons vervolgens naar Onderkhaan terwijl een Furgon in Ulaan Baatar vertrekt om ons morgen aldaar op te pikken voor het vervolg van onze route.

Dit nieuwe minibusje dopen we Alexander de Grote, aangezien de naam Vladimir niet echt geluk heeft gebracht. Onze nieuwe chauffeur (Ganzuk) vindt het geweldig om te kletsen met de nomaden en soms weten we niet of hij nu echt te richting wil vragen of gewoon wil weten hoe het is met de racepaarden van een bepaald gerkamp. Door al dat kletsen zien we veel nomadengers van binnen en maken we het nomadenleven van dichtbij mee. We bezoeken een paardenrace ter voorbereiding van het Nadaam Festival dat aanstaande is. Als paarden het daar goed doen, kunnen ze later voor veel geld aan mensen uit Ulaan Baatar worden verkocht. De paarden worden bereden door kinderen van tussen de 6 en 12 jaar oud. In de stad is de leeftijdsgrens hoger, maar hier maalt men daar niet om. Hoe lichter de berijder, hoe sneller het paard. Kinderen van drie jaar oud gaan al met hun vader op het paard en als ze vier zijn kunnen ze een paard al zelfstandig berijden.

Nabij Sainshand willen we een klooster bezoeken dat bekend is omdat je daar heel veel “energie” kunt krijgen. Je moet bepaalde rituelen doen, waarna je als het ware herboren wordt. De monnik die ons een dag later zal rondleiden komt ’s avonds kennismaken. Het is de vreemdste monnik die we ooit hebben gezien. Hij werkt van 05:00 tot 17:00 en trekt daarna zijn gewone kloffie weer aan om naar vrouw en kinderen te gaan. Hij drinkt ons met gemak onder tafel en als hij ons de volgende ochtend komt ophalen zijn we helemaal verbaasd. Zonder het vooraf te vragen gaat hij onze ger binnen en als we naderhand onze tassen gaan pakken zien we dat de fles wodka, die nog voor een kwart vol was, helemaal leeg is. Tijdens de rondleiding zorgen de kegel uit zijn mond en zijn waggelende tred ervoor dat duidelijk is wie er deze ochtend flinke nadorst had! Het klooster dat hij laat zien is bijzonder, maar wij zullen Sainshand blijven herinneren als de plaats van de dronken monnik. In Sainshand zullen ze ons waarschijnlijk blijven herinneren als de ongetalenteerde zangers die de Karaoke Ger hadden ontdekt. Helaas voor de omwonenden zijn gers niet gezegend met een goede geluidsisolatie, waardoor onze valse versie van Beat It van Michael Jackson in de wijde omtrek te horen was. Het is maar goed dat er in gers geen ramen zitten, want waarschijnlijk had ons stemgeluid door de krachtige microfoons er anders voor gezorgd dat de ramen in de verre omtrek gesneuveld zouden zijn. Desondanks bleven we zelfs daarna bij iedereen nog welkom voor thee en wat lekkers. De gastvrijheid houdt hier zelfs niet op na geluidsterreur!