Na de val van de Sovjet Unie werden de landsgrenzen zoals die door de Sovjets waren vastgesteld gehandhaafd. Dit tot ongenoegen van de Transniestriërs, die prompt na het uitroepen van de onafhankelijkheid van Moldavië, de wapens oppakte en voor een eigen onafhankelijkheid begonnen te vechten. Na een bloedige oorlog van enkele jaren, waarbij de Transniestriërs werden gesteund door de Russen, werd er een wapenstilstand overeengekomen die nog steeds van kracht is. Transniestrië ziet zichzelf historisch gezien onafhankelijk van het andere deel van Moldavië, en wil dat vooral zo houden. Het grootste verschil tussen deze twee delen van Moldavië is ongetwijfeld de kant waarop ze kijken. Daar waar de Moldaviërs aan de westelijke zijde van de Dnjestr Rivier vooral naar de Europese Unie kijken, leunen de Transniestriërs vooral op de Russen. Er zijn zelfs krachten in Transniestrië gaande die het staatje het liefst toegevoegd zien worden aan Rusland.

Transniestrië is de facto dus een onafhankelijke staat, met eigen politie, een eigen leger en zelfs eigen geld. De regio wordt echter door niemand formeel erkend, en dat betekent dat Transniestrië formeel gezien nog steeds een afvallige provincie van Moldavië is. De Russen hebben er echter een hele dikke vinger in de pap, wat zich onder meer uit in het Russische leger dat aanwezig is in Transniestrië. Russische tanks langs de wegen en soldaten in Russische legeruniformen zijn geen zeldzaamheid in dit kleine staatje. Door veel reisboeken wordt Transniestrië nog verkocht als een openlucht-Sovjetmuseum of communistische verzetshaard waar de tijd heeft stilgestaan. Helaas voor ons als reiziger, maar ongetwijfeld gelukkig voor de inwoners van Transniestrië, is hier niets meer van waar. Het staatje is nog maar moeilijk te onderscheiden van de rest van Moldavië, los van een paar typische Sovjet-relikwieën zoals oorlogsmonumenten en Sovjetstijl beelden en gebouwen.

Transniestrië wordt door velen gezien als een boevenstaatje. De clan rondom de voormalige president Smirnov heeft zo’n beetje de gehele economie in handen, die zich voornamelijk ondergronds bevindt. Handel in wapens en vrouwen schijnt de meest winstgevende business te zijn. Daar waar de activiteiten van deze cowboys echter bovengronds komen en dus zichtbaar zijn, heeft het een naam gekregen: Sheriff (nee, dit is geen grap!). Het ‘bedrijf’ Sheriff heeft zo’n beetje de monopolie op alles in Transniestrië. Zo zijn er Sheriff supermarkten, Sheriff tankstations, Sheriff uitgeverijen, Sheriff Hotels en een Sheriff Mercedes dealer. Zelfs de lokale voetbalclub heet FC Sheriff, die het dankzij de kapitale injecties van de cowboys tot de UEFA Europa League heeft geschopt. Sheriff onderhoudt overigens warme banden met de regering. Sheriff heeft haar volledige steun aan de regering gegeven, en in ruil daarvoor krijgt ze van de douane verregaande kortingen op in- en export activiteiten. Maar goed, die kortingen had Sheriff ongetwijfeld toch wel gekregen, want het hoofd van de douane in Transniestrië is ook een Smirnov. Jawel, een zoon van de grote boef. Zo werkt dat in Russische satellietstaatjes.

Een bezoek aan Transniestrië is zeker de moeite waard. Heel veel is er niet te zien, maar als een dagtocht vanuit Chisinau, is de oversteek over de Dnjestr aan te bevelen. Ellende in de vorm van problemen en omkoping aan de grens is verleden tijd. Je wordt netjes geregistreerd en je krijgt een geprint papiertje mee waarop de tijdspanne staat waarin je in Transniestrië mag verblijven. Wij kregen tien uren de tijd om rond te kijken, maar als je langer wilt blijven, dan kan dat ook. In dat geval moet je je registreren bij de lokale politie in de hoofdstad Tiraspol.