Met de Venga Boys naar Libië

Officieel heet Libië ‘the Great Socialist People's Libyan Arab Jamahiriya’, ofwel vrij vertaalt, de staat van de massa. Libië pretendeert het meest socialistische en democratische land te zijn van de wereld door alle zeggenschap bij het volk te leggen. Het heeft daarvoor zelfs een eigen theorie ontworpen dat staat beschreven in het zogenaamde ‘groene boek’. Bedenker van deze theorie is de man die in werkelijkheid alle touwtjes in handen heeft, Kolonel Mua’mar Gadaffi, de leider van het militaire dictatorschap in Libië.

Het is begin 1999 en we hebben besloten naar dit land af te gaan reizen. Veel mensen verklaren ons voor gek. Wie gaat er nou naar Libië? Libië is typisch zo’n land met een slecht imago. Daarnaast valt Libië nog steeds onder het boycot van de Verenigde Naties waardoor het organiseren van een reis naar Libië lastig is. Zo kun je bijvoorbeeld niet rechtstreeks op Tripoli vliegen, maar zul je via Tunesië moeten reizen om op die manier Libië over land proberen binnen te komen. Dit maakt Libië echter een extra interessante bestemming voor ons. Na veel moeite hebben we via een ‘mannetje’ (Libiër die in Nederland woont en schijnbaar de juiste contacten heeft) een visum geregeld voor Libië. Onze reis kan beginnen. In de zomer van 1999 reizen we af naar Tunesië.

Het is ’s morgens 07.00 uur als we gepakt en gezakt staan op het louage station van de Tunesische stad Sfax. Een louage is een gezamenlijke taxi die in Noord Afrika veelvuldig wordt gebruikt als vervoermiddel voor lange afstanden. Hij vertrekt pas indien de bestuurder vindt dat er genoeg passagiers zijn. Om 10.30 vetrokken we met Adnecrim als bestuurder, en Ali, Wisem, Ivonne en mij als passagier. Raar, want normaal vertrekt een louage pas bij 6 passagiers. Wisem is jeugdinternational van het Tunesische voetbalelftal en verdient zijn geld bij de tweede voetbalclub van Libië. Hij wil ontzettend graag in Europa gaan wonen en volgens hem zijn er twee manieren om een verblijfsvergunning te krijgen. De eerste mogelijkheid is om te zorgen dat je een goede voetballer wordt die uiteindelijk bij een Europese club kan gaan voetballen, en de tweede manier is, volgens hem trouwens ook de makkelijkste en minst inspannende manier, om een buitenlandse vrouwelijke toerist aan de haak slaan. Veel Tunesische mannen schijnen op die manier op zoek te zijn naar een verblijfsvergunning voor Europa. Vrouwen met vakantiebestemming Tunesië zijn dus gewaarschuwd! Ali is een wat oudere man die niet op zoek is naar dergelijke avonturen. Hij brengt enkele maanden per jaar in Libië door om extra inkomsten te genereren voor zijn gezin. Libië staat er namelijk om bekend dat het veel gebruik maakt van gastarbeiders. Heel veel buitenlanders uit aangrenzende landen brengen vaak enkele maanden per jaar door in Libië om een extra inkomen te verdienen. Libië schijnt goed te betalen.


Met de Venga Boys naar Libië
Tripoli (Libië), 29 juni 1999

Officieel heet Libië ‘the Great Socialist People's Libyan Arab Jamahiriya’, ofwel vrij vertaalt, de staat van de massa. Libië pretendeert het meest socialistische en democratische land te zijn van de wereld door alle zeggenschap bij het volk te leggen. Het heeft daarvoor zelfs een eigen theorie ontworpen dat staat beschreven in het zogenaamde ‘groene boek’. Bedenker van deze theorie is de man die in werkelijkheid alle touwtjes in handen heeft, Kolonel Mua’mar Gadaffi, de leider van het militaire dictatorschap in Libië. Het is begin 1999 en we hebben besloten naar dit land af te gaan reizen. Veel mensen verklaren ons voor gek. Wie gaat er nou naar Libië? Libië is typisch zo’n land met een slecht imago. Daarnaast valt Libië nog steeds onder het boycot van de Verenigde Naties waardoor het organiseren van een reis naar Libië lastig is. Zo kun je bijvoorbeeld niet rechtstreeks op Tripoli vliegen, maar zul je via Tunesië moeten reizen om op die manier Libië over land proberen binnen te komen. Dit maakt Libië echter een extra interessante bestemming voor ons. Na veel moeite hebben we via een ‘mannetje’ (Libiër die in Nederland woont en schijnbaar de juiste contacten heeft) een visum geregeld voor Libië. Onze reis kan beginnen. In de zomer van 1999 reizen we af naar Tunesië. Het is ’s morgens 07.00 uur als we gepakt en gezakt staan op het louage station van de Tunesische stad Sfax. Een louage is een gezamenlijke taxi die in Noord Afrika veelvuldig wordt gebruikt als vervoermiddel voor lange afstanden. Hij vertrekt pas indien de bestuurder vindt dat er genoeg passagiers zijn. Om 10.30 vetrokken we met Adnecrim als bestuurder, en Ali, Wisem, Ivonne en mij als passagier. Raar, want normaal vertrekt een louage pas bij 6 passagiers. Wisem is jeugdinternational van het Tunesische voetbalelftal en verdient zijn geld bij de tweede voetbalclub van Libië. Hij wil ontzettend graag in Europa gaan wonen en volgens hem zijn er twee manieren om een verblijfsvergunning te krijgen. De eerste mogelijkheid is om te zorgen dat je een goede voetballer wordt die uiteindelijk bij een Europese club kan gaan voetballen, en de tweede manier is, volgens hem trouwens ook de makkelijkste en minst inspannende manier, om een buitenlandse vrouwelijke toerist aan de haak slaan. Veel Tunesische mannen schijnen op die manier op zoek te zijn naar een verblijfsvergunning voor Europa. Vrouwen met vakantiebestemming Tunesië zijn dus gewaarschuwd! Ali is een wat oudere man die niet op zoek is naar dergelijke avonturen. Hij brengt enkele maanden per jaar in Libië door om extra inkomsten te genereren voor zijn gezin. Libië staat er namelijk om bekend dat het veel gebruik maakt van gastarbeiders. Heel veel buitenlanders uit aangrenzende landen brengen vaak enkele maanden per jaar door in Libië om een extra inkomen te verdienen. Libië schijnt goed te betalen.

De laatste inkopen doen in Tunesië voor de reis naar Libië

Het eerste stuk van onze reis loopt voorspoedig. Echter, bij de Tunesische stad Gabès wordt de louage tot onze verbazing een uur aan de kant gezet voor de aankoop van ongeveer 100 bespeelde cassettebandjes door de bestuurder. Vervelend vinden we, omdat we ervan uitgaan dat we al onze tijd nodig zullen hebben bij de grens. En we willen graag zo vroeg mogelijk in Tripoli aankomen om een goede kans te hebben op een hotelkamer. Tevens worden er 10 flessen water en even zoveel kranten ingeslagen. Ach ja, vreemde landen, vreemde gewoontes zullen we maar denken. Na een uur vetrekken we weer en rijden we verder door de woestijnachtige omgeving. In het laatste dorpje voor de Libische grens stoppen we om onze dollars in te wisselen voor Libische dinars. In Tunesië krijg je namelijk een vier maal betere koers dan in Libië zelf. Libië probeert op die manier de waarde van de Libische dinar kunstmatig hoog te houden. Aangezien het strikt verboden is om Libische dinars in te voeren zijn we genoodzaakt het geld op ons lichaam te binden en in onze schoenen te stoppen. De andere passagiers verklaren ons voor gek en waarschuwen ons voor de grondige controles van de Libische douane. Echter, we kunnen niet anders, aangezien de officiële koers voor ons onbetaalbaar is. In hetzelfde dorp bezochten we ook een garage waar Adnecrim (de bestuurder) de binnenband van zijn reservewiel liet verwijderen. Wederom dachten we: zijn wij nou gek of is dit wederom een culturele omslag die we nog moeten maken. We houden het maar het op tweede.

Na een lange reisdag, eindelijk gearriveerd op het louage station van Tripoli

Dus zonder reserveband (althans binnenband), met 10 kranten, 10 flessen water, 100 cassette bandjes en een berg illegaal geld reden we richting de grens. Op enkele kilometers voor de grens stopten we weer. De irritatie begon nu toch lichtelijk toe te nemen. De reserveband werd uit de auto geladen en tot onze stomme verbazing worden de cassettebandjes in de reserveband gestopt. Op de cassettebandjes staat muziek van Mariah Carrey, Metallica en ook de Venga Boys. Aangezien westerse muziek verboden is in Libië blijkt dit een lucratieve handel te zijn. Zowel Adnecrim als Wisem blijken beide bij de handel betrokken te zijn. Het gaf ons trouwens wel een lekker gevoel, om samen met andere smokkelaars de grens over te gaan. We starten de auto weer en vervolgen de reis naar de grens. Nog voor de grens komen we bij een controle post. Nu pas blijkt het nut van een fles koud water en een krant. Terwijl andere auto’s aan de kant worden gezet voor grondige controle, stoppen wij alleen om een fles water en een krant aan de militairen te overhandigen. Nooit geweten dat een krant en een fles water zoveel waarde kunnen hebben. Dankzij de cadeautjes zetten we volgens mij een record neer wat betreft het passeren van de grens. In totaal duurt het maar anderhalf uur, inclusief het uitdelen van het water en de kranten, en de doorzoeking van onze rugzakken. Een grondige fouillering blijft uit zodat we met een volle beurs de grens passeren. Ook de auto omzeilt een inspectie zodat ook Mariah Carey ongeschonden de strijd verlaat. De reis door Libië kan beginnen! © copyright - Babakoto.eu / 2006