Engels | Nederlands |
|
| De serene rust van de Akakus Mountains | |
Sebha (Libië), 10 juli 1999 |
|
Elk land heeft zijn onbekende schoonheden. Hiermee bedoel ik de schoonheden die je zelden in reisboeken ziet terugkomen en waarvan je je afvraagt waarom dat is. Het Akakus gebergte in Libië is zo’n plaatst. Wellicht heeft het te maken met het feit dat het Akakus gebergte helemaal in het zuidwesten van Libië ligt, tegen de Algerijnse grens. Je zult namelijk wel enkele lange dagen in de bus moeten investeren om Ghat te bereiken. Ghat is het stadje nabij het Akakus gebergte van waaruit je prima een individuele trekking kunt organiseren. Het is een algemeen misverstand dat je niet individueel in Libië zou kunnen reizen. Wij hebben geen idee waar dat gerucht vandaan komt en hebben geen enkele hinder ondervonden tijdens onze individuele reis door Libië. Sterker nog, Libië is zelfs een prettig land om door te reizen. Dit komt o.a. door de goede kwaliteit van het openbaar vervoer in combinatie met prima wegen. De reis van Tripoli naar Ghat lijkt en is ook een lange reis, maar door de kwaliteit van het openbaar vervoer is de reis prima te doen. Zeker als je een dag pauze neemt in de overigens saaie stad Sebha. |
|
 |
|
Tijd voor een lunch in de Akakus |
|
| Eenmaal in Ghat aangekomen checken we in, in één van de lokale hotelletjes. Stroom is er niet altijd, maar een paar kaarsen in de avond verhelpen het probleem. Echt gewend aan individuele reizigers is men nog niet zodat je in Ghat niet makkelijk een reisbureau kunt binnenlopen voor het boeken van een Akakus trekking. We starten zoals gewoonlijk bij de eigenaar van het hotelletje met onze zoektocht naar een jeep, chauffeur en kok die we nodig hebben voor onze trekking. Om een goede indruk te krijgen van het Akakus gebergte zul je enkele dagen met een jeep het nationaal park in moeten trekking. Echt budget is het Akakus gebergte dus niet te doen.
Al snel hebben we onze jeep met chauffeur en kok gevonden. We spreken af twee dagen later te starten zodat we eerst nog een volle dag kunnen doorbrengen in Ghat. De Engelse taal is overigens niet gangbaar in Ghat zodat we het moeten stellen met alleen Arabisch sprekende mensen. Maar goed, met wat gebarentaal en een glimlach kom je een heel eind. Het Akakus gebergte is een combinatie van het gele zand van de woestijn en de donkere aardetinten van de woest geformeerde rotsen. Een trekking door het Akakus gebergte geeft je het gevoel een echte ontdekkingsreiziger te zijn. Je ziet geen andere reizigers. Heel af en toe passeren we een militair checkpoint die op verschillende plaatsen langs de grens met Algerije zijn opgezet om het eventuele grensverkeer enigszins in de gaten te kunnen houden. Door de enorme uitgestrektheid van het gebied en de vele heuvels en rotsformaties lijkt het me overigens onmogelijk een oog in het zeil te houden. | |
 |
|
De gids en chauffeur nemen een korte pauze |
|
Gedurende de trekking van drie dagen maken we een spectaculaire tocht door het Akakus gebergte. We reizen in een oude Toyota Landcruiser uit de jaren 70 waarvan we regelmatig denken dat hij de reis niet zonder problemen zal afmaken. Het reizen door de woestijn van het Akakus gebergte is een aanslag op de auto. Vooral het passeren van de zandduinen in een temperatuur van meer dan 40 graden Celsius is bizar. Nadat de jeep met veel moeite de top van een zandduin heeft bereikt maakt de chauffeur zich klaar om de top van de volgende zandduin te bereiken. De tactiek is heel simpel. Je rijdt als een kamikaze piloot zo hard mogelijk naar beneden om vervolgens zoveel mogelijk snelheid te ontwikkelen om de top van de volgende zandduin te bereiken. Door het mulle zand is dit telkens weer een zware opgave. Mocht de jeep onverhoopt de top van de volgende zandduin niet bereiken, rijdt hij volle kracht achteruit om zover mogelijk op de top van de voorgaande zandduin terug te komen om vervolgens opnieuw met dezelfde tactiek de top te bereiken. Soms heeft de chauffeur wel vijf pogingen nodig om een volgende zandduin te passeren. We durven er niet over na te denken wat de gevolgen zouden zijn indien de jeep ons in de steek zou laten. Een radio om hulp op te roepen behoort namelijk niet tot de uitrusting van de jeep. En daarnaast maken we ons zorgen om het feit dat de chauffeur om de drie kartier het koelwater van de jeep moet bijvullen. Naast de fabelachtige schoonheid maakt ook absolute stilte grote indruk op ons. Nog nooit hebben we een plaats op de aarde bezocht waarbij we een dergelijke stilte hebben meegemaakt. Door de afwezigheid van wind, bomen en vogels heerst er een absolute stilte. Daarnaast kun je op verschillende plaatsen in de Akakus oude muurschilderingen vinden uit de prehistorie. Vanwege het feit dat hier zelden toeristen komen zijn deze plaatsen nog allemaal vrijelijk en zonder beperkingen te bezoeken. De nachten brengen we door onder de sterrenhemel. Vlak voor zonsondergang zoeken we een geschikte plaats om ons kamp op te zetten. De chauffeur lijkt de plaats heel zorgvuldig uit te kiezen, namelijk buiten het zicht van mogelijk andere reizigers en zodanig gelokaliseerd dat we weinig last zullen hebben van de wind mocht die gaan opsteken. De kok begint vervolgens met het voorbereiden van de maaltijden terwijl wij van deze gelegenheid gebruik maken om te voet enkele rotsformaties te beklimmen. Na de maaltijd is de dag al snel ten einde en duiken we diep in onze slaapzakken om de koude en stoffige nacht te beteugelen. We kunnen niet wachten tot het licht is om opnieuw te genieten van deze schitterende omgeving.
| |
