Wij fietsten door het zuidelijke deel van het eiland, een rit van ongeveer anderhalf uur. Er ligt een goede asfaltweg en overal kun je fietsen huren. Je komt voorbij diverse kleine tempels, waar dikwijls ook houten paalwoningen voor de monniken zijn gebouwd. De oranje gewaden zie je veelal over de balustraden hangen. We overnachtten in een sfeervol pension in Ban Kong. Het was een oud, houten koloniaal gebouw met een grote veranda. Hier konden we heerlijk zitten om wat te kletsen, schrijven of te lezen. Je kunt er ontbijten en de was laten doen.

Na Don Khong reisden we met de lokale bus naar Pakse. Hier komen veel toeristen, die van hieruit naar alle windstreken verder reizen. Als je “de reras “( = de bedelronde van monniken in de vroege ochtend ) wilt zien, is dit plaatsje zeer geschikt. Hier wonen namelijk veel monniken en “de reras” in dit stadje is relatief onbekend bij toeristen. De meeste willen dit gebeuren in Luang Prabang meemaken. Vanuit Pakse reisden we noordwaarts over route nummer 13. We zaten in een lokale bus, die volgepropt was. Zelfs het dak had men volgeladen met honderden trossen bananen. Ongelofelijk! Het gangpad werd gebruikt om onder andere balen rijst te vervoeren en toen er geen zitplaatsen meer beschikbaar waren, zette men kleine plastic krukjes neer, waarop de passagiers konden gaan zitten.

Via Thakhek en Vieng Kham, waar we moesten overstappen, kwamen we aan op onze bestemming: Ban Na Hin. ( coördinaten: N 18° 11.797 E 104° 31.095 ) Dit kleine dorpje temidden van karstgebergte ligt op 170 m hoogte. We verbleven in een leuk pension, waar alle voorzieningen aanwezig waren. Er is een Nationaal Park, waar je vrij rond zou mogen lopen. We wilden hier gaan wandelen en vogels spotten. Dit pakte echter anders uit. We werden namelijk tijdens onze eerste verkenningstocht tegengehouden. We moesten betalen en er moest een lokale gids mee. Een paar maanden is er een Australiër in dit park verdwaald. Hij is maar op het nippertje van de dood gered nadat hij al was aangevreten door vleesetende hagedissen. Een lokale gids zou voor ons geen probleem zijn, als hij/zij iets zou toevoegen met betrekking tot het vogelspotten. Dit was echter niet het geval. Een fikse tegenvaller! We hebben daarom op een dag bij het pension twee motoren met bestuurder gehuurd, die ons acht kilometer verderop afzetten. Hier hebben we met z’n viertjes een mooie jungletrekking gedaan. Er stonden nog diverse grote oude bomen. Maar helaas, ook tijdens deze trekking zagen we diep in het woud een grote stapel planken liggen, klaar voor vervoer.

Tot slot: het viel ons op, dat wij tijdens onze busritten vanaf het zuiden van Laos tot Vientiane weinig mooie natuur hebben gezien. Er was geen mooi bos en vanwege het droge seizoen waren de rijstvelden bruin. Het was echter bijzonder leuk, dat tijdens de tussenstops, lokale vrouwen de bus in kwamen, om hun koopwaar aan te prijzen, zoals kleefrijst in mandjes, banaan, kip tussen bamboestokjes geklemd, ananas en zelfs vis! Er was onderweg dus genoeg te beleven.