Om half negen gaat het museum open voor de mensen die vooraf een reservering hebben gemaakt. Dat zijn vooral de toergroepen die met bussen worden aangevoerd en die een aparte wachtrij hebben. Om negen uur is het dan eindelijk zo ver; de kaartverkoop begint. Voor zestien Euro per persoon mogen we naar binnen en als we ook onze tassen door het röntgenapparaat hebben gehaald lopen we het museum binnen. Door de toergroepen is het al behoorlijk druk. We besluiten om direct naar de zalen te lopen die we het belangrijkst vinden om te zien. Dat is in eerste instantie de Sistijnse Kapel. Deze fabelachtige kapel is in 1484 gebouwd door Paus Sixtus IV, naar wie hij ook is vernoemd. Het was echter Paus Julius II die Michelangelo in 1508 vroeg om de kapel te decoreren. Michelangelo weigerde echter in eerste instantie omdat hij zichzelf meer als een beeldhouwer zag dan als een schilder. Uiteindelijk overtuigde de paus hem om het project aan te nemen, waardoor Michelangelo begon aan de muurschilderingen die tot de meest beroemde ter wereld zijn gaan behoren. Zijn werken ‘Genesis; de creatie’ op het plafond van de Sistijnse Kapel en ‘het laatste oordeel’ op één van de muren, zijn werkelijk formidabel, ook indien je geen echte kunstliefhebber bent.

De Sistijnse Kapel is overigens ook de ruimte in het Vaticaan waar de nieuwe paus wordt gekozen. Daar zie je echter niets van terug als je in de kapel bent. De ruimte is geheel leeg gehaald om zoveel mogelijk bezoekers te kunnen herbergen die veelal met open mond de fresco’s staan te bewonderen. Een aanzienlijk aantal beveiligingsmedewerkers houden de boel in de gaten en zorgen ervoor dat er geen foto’s worden gemaakt. Af en toe wordt er een priester naar voren geschoven die door een microfoon iedereen welkom heet en een zegening uitspreekt. Ook nodigt hij de bezoekers uit om naar voren te komen voor een speciale zegening, maar met uitzondering van een paar Aziaten wordt er niet op zijn aanbod ingegaan. Het signaal is duidelijk: mensen komen hier om de werken van de grootmeesters te bewonderen en niet voor een zegening door één van de Vaticaanse priesters.

Het Vaticaans Museum beslaat vele zalen in verschillende gebouwen van het Vaticaan. Het is niet gemakkelijk om je weg door het museum te vinden, zelfs niet met de verwarrende kaart die je bij je toegangskaartjes krijgt. De zalen van het museum zijn met elkaar verbonden middels lange gangen, die op zich ook kunstwerken bevatten, maar die vooral als verkeersslagaders dienst doen om de grote aantallen bezoekers te verstouwen. De museums van het Vaticaan worden elk jaar door ongeveer 4,5 miljoen bezoekers bezocht; op een drukkere dag zijn dat er meer dan 20.000! Als we de Sistijnse Kapel verlaten zien we dat het al veel drukker is geworden. Met gepaste spoed haasten we ons naar het Pinacoteca-deel van het museum, waar we het laatste werk van Carravagio kunnen aanschouwen: La Trasfigurazione. Dit deel van het museum bevat ook religieuze meesterwerken van andere grootmeesters, zoals onder andere Bellini en Leonardo de Vinci.

Een ander deel van het museum waar we met open mond hebben staan kijken is het ‘Stanze di Raffaello’ gedeelte. Deze ruimten van het voormalige privé appartement van Paus Julius II bevatten onder andere prachtige fresco’s van Raphael, zoals het meesterwerk ‘La Scuola d’Atene; de school van Athene’ waarin onder andere de baanbrekende filosofen Plato en Aristoteles zijn afgebeeld. Het is ongelooflijk om te zien hoeveel kunst het Vaticaan over de eeuwen heeft aangekocht en gecreëerd. Sommige historici zijn van mening dat de Katholieke Kerk zoveel moois in de 15e en 16e eeuw heeft gecreëerd om gelovigen aan de kerk te blijven binden. Het was immers de tijd van de reformatie waardoor er krachten in Europa gaande waren om de rol van het Vaticaan als verbinding tussen God en het volk ter discussie te stellen. De Katholieke Kerk was als de dood dat haar machtspositie zou worden aangetast en wilde door een overdaad aan kolossale gebouwen en fabelachtige kunst haar positie verdedigen.

Tegen het middaguur werd het te druk in het museum. Het aantal bezoekers in de kleinere zalen valt dan nog wel mee, maar de belangrijkere kunstwerken zijn eigenlijk niet meer te bezoeken. Schuifelen als een pinguïn is nog de enige manier om je te verplaatsen in het museum waardoor de lol er snel af is. Als we buiten komen is de rij nog steeds ruim 150 meter. Mensen staan hoopvol te wachten, niet wetende dat het museum nu meer wegheeft van een blikje sardientjes dan een gebouw vol ongekende kunstwerken. Maar goed, een echt alternatief is er niet meer. Het Museum is immens populair; alle dagen van het jaar, en alle uren van de dag. Maar dan nog steeds is het echt de moeite waard.