De spectaculaire Howraman vallei
Kermanshah (Iran), 1 juli 2007
In het centralewestelijk deel van Iran, tegen de Irakese grens, ligt de Howraman vallei. Deze vallei ligt in het meest spectaculaire gebied van Iraans Koerdistan, waar je nog echt oude bergdorpjes kunt bezoeken. Om deze vallei te gaan bezoeken zijn we in eerste instantie naar Sanandaj gereisd, de hoofdstad van het Koerdische gedeelte van Iran. Vanuit Sanandaj dienen we verder naar het Westen te reizen, namelijk naar het stadje Marivan dat op 10 kilometer van de Irakese grens ligt. Vanuit Marivan willen we per auto een dag door de Howraman vallei gaan trekken om te eindigen in het stadje Paveh.

‘s-Morgens om 07.00 nemen we een taxi in het centrum van Sanandaj om ons af te laten zetten op de uitvalsweg naar Marivan. Daar vertrekken de gedeelde taxi’s (shared taxi’s). We delen onze taxi met Gafy, een Koerdische Irakees die op weg is naar zijn familie in Iraaks Koerdistan. Gafy werkt al 6 jaar in Duitsland en gaat eens per jaar voor een paar weken terug naar zijn familie. We raken al snel aan de praat. Hij vertelt honderduit over Irak, en vooral over de schoonheid van het Koerdische deel van Irak. Na een half uur komt de onvermijdelijke vraag: “Willen jullie met me meereizen naar Irak?”. We kijken elkaar aan en instinctief weten we al het antwoord: “Nee, wij gaan niet mee naar Irak”. Het is er veel te gevaarlijk voor buitenlanders. Daarnaast steekt Gafy de grens over bij Marivan, wat niet eens een officiële grensovergang is tussen Iran en Irak. We willen al helemaal niet het risico lopen Irak niet meer uit te kunnen. Gafy probeert ons nog wel over te halen met het argument dat het Koerdische deel van Irak zeer veilig is, maar uiteraard tevergeefs. We rijden inmiddels Marivan binnen. De taxichauffeur gooit ons aan de rand van de stad de taxi uit. Voordat we afscheid nemen van Gafy gebruiken we hem nog wel even als tolk, voor het regelen van een taxi voor de volgende dag door de Howraman vallei. De vallei is eigenlijk alleen maar te doorkruisen met een vierwiel aangedreven voertuig, maar wij proberen een taxichauffeur zo gek te krijgen de route per “normale” Paykan (benzinezuipend Iraans automerk waarvan maar één model bestaat en waarvan er meer dan 2 miljoen in Iran rondrijden) te doen. Tien minuten later is het geregeld. We worden morgen om 08.00 opgehaald bij het hotel voor de tocht door de Howraman vallei.
Een oude visser gebruikt een opblaaskussen om te varen op het Zarivar meer.
 

We besluiten om deze middag nog een bezoek te brengen aan het Zarivar meer. Dit meer ligt 3 kilometer ten westen van Marivan en heeft een prachtige ligging tussen glooiende heuvels. Als je over het meer heenkijkt, kijk je tegen de heuvels aan die de grens met Irak vormen. Het is ongelofelijk te beseffen dat het aan de andere kant van de heuvels oorlog is, terwijl het hier zo vredig is. Normaal is het super rustig bij het Zarivar meer. Vandaag is het echter weekend, zodat veel Iraniërs de weg met hun Paykan en picknickspullen hebben weten te vinden naar het meer. De rust is hierdoor deels weg, maar wordt vervangen door de gezelligheid die de picknickende Iraniërs met zich meebrengen.

De volgende dag staan we om 08.00 uur gepakt en gezakt voor ons hotel. Fateh (onze taxichauffeur) is precies op tijd. Een paar minuten later zijn we op weg naar de vallei. In ons reisboekje hebben we gelezen dat de weg tot aan het dorpje Kamala verhard zou zijn, en dat daarna het asfalt overgaat in een onverharde weg. De weg naar de vallei is al spectaculair. Via een weg door een nauw ravijn, rijd je omhoog naar een hoge pas vanwaar je een prachtig zicht hebt op het eerste deel van de vallei. Met onze Paykan passeren we de pas en beginnen aan de andere kant middels haarspeldbochten af te zakken naar Kamala. De heuvels zoals we die zagen in Marivan hebben plaatsgemaakt voor hoge ruige bergen. We maken een korte stop om een paar foto’s te nemen. Veel mensen lopen nog in de traditionele kleding die al honderden jaren wordt gedragen. Vooral de “Kolobal” die nog door veel “oudere” mannen wordt gedragen springt het meest in het oog. Het is een soort bruin jasje met opvallende “hoorns” op de schouders.
De haarspeldbochten van de Howraman Vallei
 
Het volgende dorp waar we stoppen is Howraman-at-Takht. Dit grootste dorp van de vallei is ook het meest spectaculaire. De huizen van het dorp zijn tegen de bergwand aangebouwd, waarbij het platte dak van het ene huis de tuin vormt van het huis wat erboven is gebouwd. In Howraman-at-Takht probeert Fateh ons over te halen om de nieuwe weg te nemen naar Paveh. Nieuwe weg? Daar weten we niets van. Al gauw blijkt dat er een nieuwe weg logt om de Howraman vallei heen. Daarvoor moeten we eerst weer een stukje terugrijden, vanwaar we de geasfalteerde weg kunnen nemen. We begrijpen dat deze weg beter is voor de levensduur van de Paykan, maar we willen toch echt de veel spectaculairdere “oude”weg nemen. Na wat discussie nemen we gelukkig toch de oude weg, die voor bijna het hele deel uit haarspeldbochten bestaat. De Paykan komt weer in beweging en we vervolgen onze reis.

De omgeving wordt alleen maar spectaculairder. We rijden via haarspeldbochten van pas naar pas. Vanuit elke pas heb je weer een prachtig uitzicht op het volgende deel van de vallei. Af en toe passeer je een klein dorpje waarbij je je afvraagt wat de mensen bezielt om daar te gaan wonen. In één van die dorpjes, Bulbar, maken we een lunchstop op een heerlijke Kebab te eten. Ook de Paykan maakt dankbaar gebruik van deze tijd om even af te koelen. Af en toe kom je ook wat ander verkeer tegen. Meestal is het 4x4 jeep of een vrachtwagentje wat volgepropt is met lokale mensen die van en naar de dorpjes in de vallei reizen. Het is een spectaculaire weg door een bijzonder mooi gebied.

Op het einde van de dag komt de Paykan “hijgend en puffend”aan in het dorpje Ura. In Ura begint de geasfalteerde weg weer. Vanuit hier is het nog zo’n 20 kilometer naar ons einddoel van die dag, Paveh. We vragen Fateh om ons af te zetten bij een hotelletje in Paveh. Fateh zegt echter dat er geen hotelletjes zijn in Paveh, maar dat hij ons zal afzetten bij een “broer” waar we de nacht kunnen doorbrengen. Nu weten we inmiddels dat “broer” alles kan zijn tussen een echte broer, en een vage kennis. We besluiten het maar even op ons af te laten komen. Fateh rijdt Paveh binnen en enkele minuten later stoppen we voor een woonhuis. Al snel worden we welkom geheten door een familie, bestaande uit de ouders, 3 dochters en een zwager. Voor we het goed en wel weten zitten we aan de thee en heeft Ivonne een hardroze Koerdische jurk aan van één van de dochters. Dit zit wel wat gemakkelijker dan de zwarte kleding. We kunnen bij één van de dochters en haar man blijven slapen. We hebben nog een hele gezellige avond samen, die eindigt zoals zovaak, met thee!

© copyright - Babakoto.eu / 2007