Eén van de gebruiken waar je wel rekening mee moet houden is Ta’arof. Als mensen je iets aanbieden dien je dit eerst enkele malen af te wijzen alvorens je het accepteert. Het lijkt misschien nogal een gedoe, maar het is eigenlijk een mooi gebruik waar geen misbruik van dient te worden gemaakt. Het zorgt er ook voor dat armere mensen hun goede wil kunnen tonen door bijvoorbeeld een maaltijd aan te bieden, terwijl zij ook de mogelijkheid hebben om dat aanbod in te trekken wanneer zij niet de middelen hebben om voor die maaltijd te zorgen. Op deze manier leidt niemand gezichtsverlies. Als vuistregel kun je aanhouden dat je eerst iets drie maal afwijst voordat je het aanneemt. Ta’arof komt overal voor, ook in winkels of bij taxichauffeurs. Dan sta je met de shampoo en tandpasta die je wilt kopen bij de kassa en dan gebaart de winkelier dat je niet hoeft te betalen. Dit is Ta’arof, dus vertrek niet zonder te betalen!

In Iran hoef je niet super charmant te zijn om bij iemand te worden uitgenodigd. Mensen vinden het leuk om nieuwe buitenlandse vrienden te maken en zijn super gastvrij. Men heeft altijd zin in een praatje. Wanneer je over straat loopt hoor je mensen onderling op fluistertoon Engelse zinnetjes oefenen. Na enige tijd voelt met zich zeker genoeg en dan hoor je bijvoorbeeld: “Hello Mister, where are you from?”. De Iraanse mannen spreken eerst de man aan en wanneer deze zijn vrouw heeft voorgesteld dan kan zij zich ook mengen in het gesprek. Heel soms komt het voor dat de Iraanse mannen de vragen van de vrouw beantwoorden aan haar man. Dit is niet omdat men niet met vrouwen wil praten. Men wil beleefd zijn en daarom niet te direct contact zoeken met andermans vrouw.

De gesprekken gaan over verschillende onderwerpen, maar het onderwerp dat altijd terugkomt, is hoe je hun land vind en hoe je het vond voordat je het bezoek bracht. Mensen zijn over het algemeen trots op hun land met haar rijke historie. Terwijl men erg gastvrij en hartelijk is, is men bang dat mensen in het Westen hun zien als “wilden”. Meerdere keren gedurende onze reis is ons letterlijk gevraagd: “Do people in your country think that we are savage people that are cruel?” Dit is vreemd om te horen, omdat de Iraanse bevolking nu juist bekent staat om haar gastvrijheid. Natuurlijk, Westerse overheden liggen nogal eens in de clinch met de Iraanse overheid maar in de berichtgeving over Iran in het Westen is de “wildheid” en de “wreedheid” van haar bevolking geen issue. Op onze vraag waarom zij dat dachten werd de film 300 regelmatig genoemd over de Perzische invasie van Griekenland in vroeger tijden. Deze Hollywood film wordt niet vertoond in Iran, maar het verhaal gaat de ronde dat de Iraniërs een wreed karakter krijgen toegedicht in deze film. Deze film wordt dus als regelrechte propaganda tegen Iran gezien. Het beeld dat heel het Westen tegen Iran is heerst hier toch al sterk. Hoewel veel Iraniërs inzien dat hun land zijn problemen heeft, wil men ook dat Iran zelf kan bepalen welke richting zij op gaat. Men wil niet graag de les gelezen worden en zeker niet door de VS. De VS is hier de grote gemeenschappelijke vijand, wat ook wordt gebruikt om mensen achter de overheid te laten staan. Iraniërs maken wel het onderscheid tussen de Amerikaanse overheid en de Amerikaanse burgers. Met de laatste zouden ze graag een thee drinken en een watermeloen delen.

Voor het reizen tussen de steden gebruiken we over het algemeen de bus. Iran heeft een goed werkend bussysteem met oude Mercedes bussen en nieuwere Volvo of Scania bussen. Het busvervoer is goedkoop. Zo kost de vier uur durende busrit van Maku naar Tabriz € 0,40 p.p. per Mercedes bus. De prijzen per Volvo liggen ongeveer 80% hoger, maar dan krijg je bij sommige maatschappijen ook een kleine versnapering zoals een zakje nootjes of wat koekjes. Het belangrijkste voordeel van de Volvo is echter de airco. Dit kan ook een nadeel zijn. In de rit van Qazvin naar Esfahan sloeg de airco op tilt zodat het in de bus nog maar 15 graden was terwijl het buiten ruim boven de 30 graden was. Maar over het algemeen is het reizen met het openbaar vervoer in Iran erg comfortabel.

Al met al hebben we een bijzondere en zeer leuke tijd gehad in Iran. Wanneer we tegen de Iraniërs vertellen hoe prachtig wij hun land vinden dan is daar geen woord van overdreven. De grootste highlight blijft echter het contact met de Iraniërs en het is mooi om te zien hoe trots men is wanneer we ze dat vertellen. Zes weken zijn te kort om het hele land te zien, maar wellicht komen we net als negen jaar geleden nogmaals terug om te kijken hoe het land er dan voor staat.