De volgende ochtend zijn we heel vroeg per ‘ojek’ (motortaxi) naar Toraut gereden, een deel van het nationale park dat op 12 kilometer van Duloduo is gelegen. Dit is het gebied waar het huidige boswachterstation ligt en dat één van de meest toegankelijke delen van het park is. Een smal riviertje scheidt het nationale park van de akkers die tot aan de grenzen van het park zijn opgerukt. Het lijkt een kwestie van tijd totdat de akkers ook de bosgebieden van Toraut gaan opslokken. We hebben afgesproken met Hendrik, de hoofdboswachter, die ons zou gidsen die ochtend. Echt fanatiek is Hendrik echter niet en met heel veel moeite zien we 21 verschillende soorten die ochtend, waaronder de Bonte Rupsvogel, de Sulawesi Specht en de met uitsterven bedreigde Zwartkinjufferduif. Het is echter verboden om alleen het park in te gaan en dus ziet Hendrik zijn klandizie automatisch komen aanwaaien. Echt uitsloven is dus niet nodig zal hij denken.

De volgende ochtend nemen we om 05.00 uur een ojek naar het op ongeveer 20 kilometer gelegen Tambun. Ook Tambun is ‘wereldberoemd’ onder vogelaars omdat dit één van de weinige plekken is waar je de Hamerhoen, of ook wel Temperatuurvogel genoemd, nog kunt zien. Officieel behoren de bossen van Tambun tot het Banani Nani Wartabone Nationale Park, maar er is echter nog maar vijf hectaren van het bos bewaard gebleven. De rest is ten prooi gevallen aan de landbouw. De resterende hectaren hebben alleen nog bestaansrecht vanwege het verblijf van de ongeveer 50 Temperatuurvogels in dit gebied. De Temperatuurvogel is een kipachtige vogel die zijn eieren niet zelf uitbroedt, maar die taak over laat aan de aarde. Hij gebruikt de geothermische warmte van de aarde om te broeden en moet daarom een plek zien te vinden waar de aarde precies warm genoeg is (tussen de 30 en 35 graden Celsius). De vogel heeft de unieke capaciteit om die plek te kunnen lokaliseren en de juiste diepte in de grond te bepalen. De bossen van Tambun hebben enkele warmwaterbronnen waarvan de omgeving een ideale broedplaats vormt. Na ongeveer 60 dagen komt het kuiken uit en graaft hij zelf een weg naar boven om vervolgens uit de aarde te herrijzen. Het kuiken kan direct vliegen en is voor zijn overleving volledig op zichzelf aangewezen.

De derde dag en tevens de laatste dag van ons verblijf in Duloduo hebben we ons in alle vroegte laten afzetten op de zogenaamde ‘Malibagu Road’, op vijftien kilometer van Duloduo. Deze weg, die Duloduo verbindt met Malibagu, snijdt door een deel van het Banani Nani Wartabone Nationale Park heen en is om die reden een prima plek om vogels te zien. De weg loopt door een heuvelachtig gebied waardoor we vaak mooie vergezichten over de boomtoppen van de jungle hebben. Daarnaast kun je lekker vogelen zonder gids, waardoor je alle tijd hebt om rustig te genieten van de mooie omgeving. Het blijkt een superdag te zijn met onder andere uitgebreide waarnemingen van de Sulawesi Jaarvogel, Witnekmaina, Vlekstaartsperwer, Groene Vleermuisparkiet, Celebes-slangearend, Witrug-spitsvogel, twee soorten endemische honingvogels en vier soorten honingzuigers.

Ondanks dat het gebied rondom Duloduo enorm onder druk staat van de oprukkende landbouw is het nog steeds een interessante plek om vogels te zien. Het is hard werken, maar het resultaat is bevredigend. Vooral Malibagu Road is wat ons betreft een aanrader omdat je er in alle rust en zonder gids rustig kunt vogelen. De weg is niet heel rustig waardoor je regelmatig voor het verkeer aan de kant moet. Passerende voertuigen zullen bij het zien van ‘Boelé’s’ regelmatig toeteren en ‘hello mister’ is ongetwijfeld de kreet die je het meest zult horen die dag, of je nu man of vrouw bent.