Halverwege de overtocht werd de schroef van de boot vervormd omdat we per ongeluk over een drijvende bamboestok waren gevaren. Twintig minuten later was het probleem opgelost nadat een reserve schroef was gemonteerd. Toen we Foli in zicht kregen realiseerden we ons meteen dat we in de ‘middle of nowhere’ arriveerden. Een aanlegsteiger was er niet, waardoor we de broek moesten opkrullen en al wadend door het heerlijk warme water de laatste honderd meter moesten overbruggen. Onze aankomst werd al snel opgemerkt. Uit alle gaten en hoeken van het dorpje arriveerden mensen die de aankomst van de ‘orang putih’ (witte mensen) kwamen aanschouwen. Het is in kleine Indonesische nederzettingen gebruikelijk om je eerst te melden bij het dorpshoofd, dus toen we naar de ‘kepala desa’ vroegen stapte er een man naar voren die ons zou begeleiden naar het huis van het dorpshoofd.

Het dorpshoofd is meestal ook de persoon die onderdak beidt aan passerende reizigers. En omdat Foli wel vaker door vogelaars wordt bezocht kwamen we niet geheel ongelegen, ondanks het feit dat we ons bezoek niet hadden aangekondigd. Het dorpshoofd heeft een aantal zeer eenvoudige kamers (of beter gezegd hokjes) in een soort van gastenverblijf. De hokjes hebben geen verlichting en meer dan twee in elkaar getimmerde bedden staat er niet in. Gelukkig had het dorpshoofd nog twee schuimmatrasjes waardoor de kans op een fatsoenlijke nachtrust behoorlijk toenam. Voor wat betreft de douche en de wc maakte we gebruik van de faciliteiten van de familie. De wc bestond uit een vrijstaand hokje achter het woonhuis waarin een Frans toilet was gemaakt en waarin ook een ton met water stond voor het doorspoelen van de gedane boodschappen. De douche was in een ander hokje met een betonnen vloertje waarin ook een ton water stond met een klein bakje erin, die je dient te gebruiken om het water over je heen te scheppen. Het water in de ton (mandi in het Indonesisch) dient te allen tijde schoon te blijven voor andere gebruikers.

Het dorpje Foli ligt op loopafstand van de “bossen” waar het goed vogelen is. Echte bossen zijn het helaas niet meer. Door grootschalige houtkap is het gebied veranderd in een mix van middelhoge jongere bomen en veel struikgewas. Toch herbergt het gebied nog behoorlijk wat vogels, hoewel uit bezoekrapporten van vogelaars blijkt dat het elk jaar minder wordt. Van twee endemische soorten waar veel vogelaars voor komen, de Witte Kaketoe en de Molukkenlori, is bekend dat jaarlijks ongeveer 10% van de gehele populatie wordt gevangen om als kooivogel te worden verhandeld. Later tijdens ons verblijf in Kota Ternate, blijkt dat het hotelletje waar we verblijven (Losmen Kita) alleen al, vier Witte Kaketoes en vier Molukkenlories in een kooitje heeft zitten.

Uiteindelijk blijven we twee en een halve dag in Foli en zien we de meeste gangbare vogels die hier gezien kunnen worden, waaronder prachtige exotische duiven, spectaculaire Lori’s en Papegaaien, enkele roofvogels en twee soorten paradijsvogels, de Wallace-paradijsvogel en de Bruine Paradijskraai. Ons bezoek aan Foli was dus meer dan de moeite waard. Het dorpshoofd regelde vervolgens nog een plekje voor ons op de publieke boot terug naar Daru, maar een echte kostenbesparing ten opzichte van een gecharterde boot leverde dat niet op. We betaalden uiteindelijk nog steeds 100.000 Rupiah’s per persoon waardoor we tot op het laatste moment van ons verblijf werden uitgemolken. Dat was het enige smetje op het fantastische bezoek aan Foli. Voor bijna iedereen, met uitzondering van het dorpshoofd, zou het fijn zijn als er wat concurrentie in het dorpje zou komen. De kosten voor het verblijf zouden dan wellicht iets dalen, en de inkomsten die de vogelaars genereren zou over meerdere families worden gedeeld.