Engels | Nederlands |
|
| Overleven in Delhi | |
Jaipur (India), 3 oktober 2007 |
|
Voor de meeste bezoekers is Delhi een frustrerende stad. Enerzijds vind je er extreme armoede en anderzijds wordt je weinig rust gegund op het moment dat je je door de stad begeeft. En alsof dat nog niet genoeg is moet je ook nog eens opletten dat je niet constant wordt afgezet. In een oude Lonely Planet staat een treffende tekening van een reiziger in Delhi die zich onder zijn bed verbergt. Delhi staat voor veel mensen synoniem voor een verzamelplaats van alle minpunten die India te bieden heeft. Op het moment dat we naar de Indiase hoofdstad afreizen zijn we dus gewaarschuwd. Als we dit overleven moet de rest van India wel lukken. Bij aankomst op het vliegveld van Delhi worden we positief verrast. Eén van onze leuzen gaat hier niet op. Met een lach zeggen we namelijk altijd dat de taxichauffeur de eerste dief is die je tegenkomt bij aankomst op een vliegveld. Hier heeft men dit ondervangen door invoering van een “prepaid” taxi systeem. Bij een loket vertel je waar je heen wilt en daar betaal je de ritprijs vooraf. Daarna krijg je een bonnetje waarop staat waar je heen wilt. Met dat bonnetje op zak stap je in een taxi die je naar de plaats van bestemming brengt. Pas op het moment dat je op de goede plaats bent aangekomen geef je het bonnetje aan de taxichauffeur. De chauffeur krijgt de ritprijs betaald nadat hij het bonnetje heeft ingeleverd bij de prepaid taxi instantie. We worden netjes afgezet bij het hotel van onze keuze. Tot dusver hebben we nog niks te klagen. |
|
 |
|
Een rickshaw bestuurder die niet op de meter wil rijden voor buitenlanders |
|
Deze positieve eerste indruk is echter van korte duur. Wanneer je door de toeristische delen van Delhi loopt, wordt je veelvuldig aangesproken door zogenaamde “touts”. Touts zijn mannen die je trachten te verleiden om naar bepaalde winkels, reisbureaus of hotels te gaan. Zij krijgen op die plaatsen geld (commissie) op basis van het aantal toeristen dat men binnenbrengt, of het bedrag wat deze toeristen besteden. Deze commissie kan oplopen tot 30% van het besteedde bedrag. Natuurlijk zorgt dat ervoor dat je altijd meer betaald wanneer je ergens door een tout bent heengebracht. De commissie moet immers ook ergens van betaald worden. Touts zijn er in alle soorten en maten, maar 99,9% is van het mannelijke geslacht en zij noemen zichzelf zakenman. Een tout weet dat hij eerst het vertrouwen moeten winnen van een toerist voordat hij deze mee kan nemen naar een bepaalde winkel. Daarom probeert hij eerst je vriend te worden en waarschuwt hij veelvuldig voor het feit dat er veel touts in Delhi zijn die van alles van je willen. Voor het gemak laat hij wel achterwege te melden dat hij zelf een tout is. De meeste laten zich nog redelijk eenvoudig afschudden wanneer je aangeeft dat je geen interesse hebt. Een vasthoudend type loopt echter wel enkele honderden meters met je mee voordat hij je met rust laat. Sommige maken je zelfs uit voor racist wanneer je vriendelijk aangeeft dat je liever alleen wilt lopen. Je kunt touts moeilijk helemaal vermijden. Om er het minste last van te hebben moet je vooral overkomen alsof je de stad op je duimpje kent. Dit betekent dat je niet met een reisgids in je hand moet rondlopen en dat je al helemaal niet op een plattegrond moet kijken. Dat zijn namelijk de momenten waarop je zeker hoort: “Hello Mister, are you looking for a shop?”. Delhi heeft gelukkig een metrosysteem. Dit is een prima vervoermiddel om zonder gedoe van A naar B te komen. Helaas is het metronetwerk niet erg uitgebreid. Wanneer je naar een plaats wilt die niet met de metro bereikbaar is en als je niet wilt lopen, ben je veelal aangewezen op de autorickshaw of de fietsrickshaw. Met fietsrickshaw-rijders moet je duidelijk vooraf afspreken wat je betaald en of dit bedrag voor alle personen en bagage is. De prijs die een lokale persoon betaald is vaak vijf keer zo laag als wat men in eerste instantie van een westerling vraagt. Het is dus zaak om te onderhandelen. Met autorickshaw-rijders is de onderhandeling een meer principiële zaak. De rickshaws zijn uitgerust met meters, maar als westerling moet je hemel en aarde bewegen om voor het metertarief te worden vervoerd. Men wil liever een hogere prijs uitonderhandelen en anders laten ze je nog liever lopen. De autorickshaw-rijders hebben hierover onderling afspraken. Wanneer er een andere rijder in de buurt is weet je zeker dat je niet voor het metertarief zult worden weggebracht. Anders heb je een kleine kans. Gedurende ons verblijf van een week in Delhi, zijn we slechts drie keer in staat geweest om voor het meterbedrag te kunnen rijden. Ook wanneer een rijder je voor het metertarief wegbrengt moet je blijven opletten. Zo zijn er rickshaw-rijders die hun baan combineren met die van tout. Zij willen dat je eerst gaat winkelen in een bepaalde winkel voordat ze je naar de eindbestemming brengen. Verder heb je ook grapjassen die een paar rondjes rond het centrale plein proberen te rijden om zo de meterstand op te schroeven. | |
 |
|
De mobiele telefoon is ook poulair in Oud Delhi |
|
| Als je denkt dat het alleen bij touts en rickshaws blijft, dan heb je het mis. Ook bij winkels en bij drankstalletjes is het moeilijk om mensen te vertrouwen. Fabrikanten drukken de prijzen inclusief belasting (MRP) op de producten, maar het komt toch veelvuldig voor dat de winkelier het dubbele telt. Dit gebeurt zelfs wanneer er een bordje boven de winkeldeur hangt waarop staat dat men de MRP hanteert. Zij hopen dat je klakkeloos betaalt wat men vraagt. Als je ze aanspreekt op het feit dat het te veel is, rekent men zonder blozen het goede bedrag af. Het gebrek aan schaamte is voor ons het meest verbazingwekkend. Wanneer ik zou worden betrapt op het moment dat ik iemand probeer af te zetten dan zou ik me diep schamen. Hier schaamt men zich niet. Het is hier blijkbaar algemeen geaccepteerd dat je een buitenlander probeert uit te melken. Bij een dagje dierentuin kochten we op twee verschillende plaatsen een flesje drinken. Beide keren probeerde men het dubbele van ons te krijgen in het bijzijn van vele lokale mensen. Geen van de omstanders zal waarschuwen dat je wordt afgezet en de verkoper haalt slechts zijn schouders op wanneer hij wordt betrapt. Hij zal denken: “deze keer is het niet gelukt, de volgende keer beter”. Toen we een lokale voorbijganger, in bijzijn van de fietsrickshaw-rijder, vroegen wat de rit zou moeten kosten antwoordde de voorbijganger eerlijk. De fietsrickshaw-rijder reageerde ronduit boos op deze eerlijkheid. Hij zag zijn kans om een extraatje aan ons te verdienen als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het begrijpelijk vinden dat de mensen uit Delhi geld proberen te verdienen aan westerse toeristen. Wij zijn het daar uiteraard mee eens, als dat op een eerlijke en respectvolle manier gebeurt. Tot het moment dat dit gebeurt, zal het gedrag van deze lui een negatieve stempel blijven drukken op een bezoek aan Delhi. Moet je Delhi dan mijden of moet je op je hotelkamer blijven zitten? Zeker niet! De historische bezienswaardigheden in de oude stad zijn het gedoe best waard al heeft de rest van India op dat vlak meer te bieden. Het meest positieve wat ons van Delhi zal bijblijven zijn echter de metro en de overheerlijke koffie in de koffiehuizen. De metro vanwege het feit dat je je hierdoor zonder gedoe door de stad kunt verplaatsen. Verder bieden de koffiehuizen je naast goede koffie ook een plek om je terug te trekken van het hectiek op straat. | |
