Bij Tyrna verlaten we de verharde weg en begint de afdaling naar de boomwortelbruggen. Deze bruggen zijn gemaakt van de wortels van de Indiase Rubberboom (Ficus Elastica) en deze boom voelt zich het beste op de lagere delen van de zuidhelling van de Khasi en Jainti heuvels. Hier is het warm en vochtig en deze Ficus Elastica groeit hier in grote aantallen langs de vele beekjes en riviertjes de hier de jungle doorkruisen. Om de lagere regionen van deze heuvels te bereiken is er een voetpad aangelegd langs de steile berghelling. Het eerste deel van het pad bestaat uit een trap van cement. De dorpjes die we passeren zijn pittoresk en het pad door de jungle is zo netjes dat we bijna het gevoel hebben dat we in een botanische tuin lopen. Na een tijdje eindigt de trap van cement en gaat het pad verder als een trap van rotsblokken. Men is bezig om deze trap helemaal dicht te smeren met cement, maar het zal nog wel enige tijd duren voordat dat gereed is. De trap bestaande uit rotsblokken is mooier en heeft meer charme, maar zoals we al snel zullen merken heeft deze trap één belangrijk nadeel: na een regenbui wordt de trap spiegelglad. Glibberend vinden we onze weg naar beneden en al snel volgen we het advies op van een oudere man die omhoog komt gelopen. We zoeken een paar “wandelstokken” in het bos en met die extra steun gaat de afdaling wat gemakkelijker. Ondertussen is het weer opnieuw betrokken en hopen we maar dat het droog blijft. Door de gladdigheid doen we ongeveer anderhalf uur over deze afdaling naar het dorpje Nongthymmai. Nongthymmai is een klein dorpje, met een grote levende boomwortelbrug. Men zegt dat dit de langste is in zijn soort en het is zeker de langste die wij vandaag gaan zien. Na even zoeken vinden we deze prachtige brug en terwijl we er ons vooraf al veel van hadden voorgesteld is het nog mooier dan we hadden verwacht.

Aan beide kanten van de rivier staat twee grote Indiase Rubberbomen. Deze bomen hebben wortels die grote afstanden boven de grond kunnen overbruggen voordat zij de grond of rivier ingaan om voor de noodzakelijke voedingstoffen van de boom te zorgen. Ongeveer 150 à 200 jaar geleden hadden enkele mensen het ingenieuze idee om deze boomwortels te gebruiken voor het maken van een levende brug. Met stukken hout werden de wortels in de juiste vorm geleid. Omdat deze soort bomen ook veel wortels krijgen vanuit de zijkant van de boomstam kon men niet alleen een brug maken, maar kon men deze bruggen ook voorzien van leuningen. Op de “bodem” van de brug werden stenen gelegd om de gaten tussen de verschillende wortels op te vullen. Na verloop van tijd groeide de wortels zo om de stenen heen dat ze als het ware één werden met de brug.

Na een tijdje, lopen we verder om op zoek te gaan naar de dubbeldekker boomwortelbrug. Dit is de meest bekende brug omdat hij twee verdiepingen heeft. Hiervoor moeten we nog een half uurtje lopen en twee bruggen oversteken die van staalkabels gemaakt zijn. Deze bruggen zullen echt wel veel steviger zijn dan een boomwortelbrug, maar wanneer je de kabels onder je voeten voelt glibberen zou je toch liever een houten brug onder je voeten hebben. In deze “droge” tijd zijn de riviertjes die je oversteekt niet zo groot en wild, maar in de moessontijd moet het toch best vreemd zijn om met zo’n brug een kolkende watermassa over te steken.

We passeren nog een paar kleinere boomwortelbruggen en dan zien we de dubbeldekkerbrug. Om de brug goed in ons op te kunnen nemen, zoeken we een beschut plekje uit de regen om daar gewoon een halfuurtje naar deze brug te kunnen kijken. Het ziet er zo sprookjesachtig uit dat we bijna zouden denken dat het gelach en gezang in de verte afkomstig is van kabouters. Het blijken echter kinderen te zijn uit het nabij gelegen dorp die de regen hebben getrotseerd om hun Engels met ons te oefenen. De mensen in dit gebied zien niet zo veel westerse toeristen en zijn erg vriendelijk. Men is er niet op uit om dingen aan je te verkopen. Sterker nog, in de dorpjes kun je op dit moment nog geen eten kopen als brandstof voor de terugweg. Aangezien we dat niet hadden verwacht, moeten wij de terugweg met een rommelende maag volbrengen.

Met de glibberige afdaling en met de vele fotostops is de tijd voorbij gevlogen. Omdat we voor het donker terug willen zijn in het hotel, laten we het meertje waarin je kunt zwemmen en de staalkabelbrug die 20 minuten verderop liggen aan ons voorbij gaan. Om kwart voor twee lopen we in de stromende regen weer via dezelfde route terug. Ook al is de trap met rotsblokken minder gevaarlijk wanneer je omhoog loopt, toch blijft het opletten. Gelukkig laat ons evenwicht ons niet in de steek en om half vier zijn we kletsnat weer terug in Tyrna. We zijn niet alleen nat van de regen, maar vooral ook van het zweet. Als we onder het afdakje van de kerk even onze jassen uitdoen om uit te zweten komt de damp van ons af. Na deze korte rustpauze lopen we terug naar Laitkynsew waar ons hotel ligt. Wat is een dampend hete douche toch fijn na zo’n natte, inspannende maar vooral magisch mooie dag.