We worden op het perron al snel lastiggevallen door een bedelaar. Het jongetje van ongeveer acht jaar oud blijft aandringen op geld, en begint ons op een gegeven moment ook aan te raken. Dat is het moment om in te grijpen. Door hem een tik op zijn handen te geven schrikt hij terug en verdwijnt weer in de menigte. Nog geen twee minuten later worden we aangesproken door een man met een hoedje op. Tussen het hoedje en zijn voorhoofd heeft hij een wattenstaafje, een tandenstoker en een pincet gestoken. Als snel blijkt welke dienst hij aanbiedt. Hij kan voor een paar Rupee’s je oren schoonmaken. Ivonne en ik kijken elkaar vol ongeloof aan. Kun je daar je brood mee verdienen? Gelukkig zijn mijn oren nog schoon en wuiven hem vervolgens weg.

Eindelijk komt de trein het station binnenrijden. En zoals we al vreesden, de mensen hangen met hun benen buiten. Gelukkig is Sawai Madhopur een redelijk grote plaats, zodat er flink wat mensen uitstappen. Echter, minimaal zoveel mensen stappen hier ook weer in. Nog voordat de trein stilstaat, begint het gevecht. Het is een gevecht tussen de mensen die de trein willen verlaten en de mensen die met de trein meewillen (wij dus). De locatie van het gevecht is het smalle deurtje van de wagon. Wij zijn natuurlijk met onze grote rugzakken kansloos in dit gevecht. Het resultaat is dan ook gemakkelijk te voorspellen; wij eindigen met een slechte staanplaats op een veel te vol balkon van de wagon, nabij de toiletten. Echter, het goede nieuws is dat we in de trein zijn weten te komen. Als de trein vertrekt is de situatie zoals die was toen de trein aankwam: stamp en stamp vol!

De plek die we hebben weten te bemachtigen is een slechte plek. Al snel worden we overdonderd door een hevige urinegeur, die nog heviger wordt als de deur van één van de toiletten opengaat. Daarnaast staan we precies in de loop van de toilet-gangers. Ondanks het feit dat het stampvol is, proberen de oudere mensen een zitplaats te vinden op de grond van het balkon. Ze laten zich tussen de mensenmassa naar beneden zakken waardoor de beenruimte van de mensen die staan, nog beperkter wordt. Achter ons is een oude vrouw op de grond gaan zitten, precies tussen de twee toiletten in. De vloer waarop ze zit is niet veel schoner dan de gore vloer van de toiletten. De toiletten zijn overigens niet meer dan een vlakke vloer met een rooster erin. Door het rooster heen kijk je rechtstreeks op de rails. Al snel hebben we geleerd dat je bikkel- en bikkelhard moet zijn als je in de vee-klasse reist. Eén moment van onoplettendheid en je toch al slechte plaats is ingenomen door iemand anders, waardoor er voor jou een nog slechtere plaats resteert. Ook is er geen respect voor ouderen. De ouderen moeten net zo hard vechten voor een goede plaats als iedere andere. Opstaan voor oudere mensen komt hier in het woordenboek niet voor.

De reis loopt redelijk soepel tot net over de helft als de trein tot stilstand komt. Het blijkt dat één van de twee sporen is geblokkeerd, waardoor alle treinen uit beide richtingen over één baanvak moeten. Uiteraard heeft de lokale trein minder prioriteit dan de exprestreinen, waardoor de vertraging uiteindelijk oploopt tot twee uur en een kwartier. De treinreis die eigenlijk twee uur zou moeten duren, wordt uiteindelijk een treinreis van ruim vier uur. De tijd dat de trein stilstaat is zeer oncomfortabel. Doordat de rijwind weg is, loopt de temperatuur in de trein op tot boven de veertig graden Celsius. Daarnaast wordt de urinelucht meer penetrerend, neemt de zweetlucht toe en beginnen er her en der kinderen te huilen. De urinelucht wordt overigens af en toe afgewisseld met een zware gaslucht. We staan op een rangeerterrein, langs een lange rij cargo wagons met chemische stoffen. Waarschijnlijk lekt één van de wagons. Gelukkig verlaat een deel van de reizigers de wagon om de benen te gaan strekken op het spoor, waardoor er iets meer ruimte komt. Tijd dus om even de voeten te verzetten en een betere plaats te veroveren.

Na ruim een uur klinkt de toeter van de trein en stuift iedereen de trein weer in. Het vertrek is aanstaande. Als sardientjes in een blikje is de wagon weer volgepakt en komt de trein in beweging. Gedurende de resterende rit naar Kota komt de snelheid van de trein niet meer boven de 20 kilometer per uur. We snakken nu echt naar het einde. Vier uur en een kwartier na ons vertrek rollen we het station van Kota binnen. Al met al een vermoeiende dag. We sluiten de dag ’s avonds in stijl af met een lekker biertje in ons hotel. Overigens, voor de prijs van één biertje (100 Rupee’s) kun je vijf keer met de trein van Sawai Madhopur naar Kota (vee-klasse). Maar van een biertje geniet je meer!