Via internet hebben we bij Rusreis.nl een uitnodiging voor een Russisch toeristenvisum aangevraagd (Euro 24,50 per stuk) die we binnen 12 uur in onze mailbox hadden zitten. Aan onze medische verzekeraar hebben we een Engelstalige verklaring gevraagd waaruit blijkt dat de ziektekostenverzekering ook dekt in Rusland. Ook dit noodzakelijke document hadden we binnen 24 uur in huis en samen met een recente pasfoto en onze paspoorten reden we naar Narva om onze aanvraag in te dienen. Die verliep onverwacht soepel. De aanvraag dienden we overigens niet in bij het Russische Consulaat zelf, maar bij het bedrijfje IFS, aan wie het aanvraagproces door de Russische autoriteiten is uitbesteed. Het adres van IFS in Narva is overigens: Kerese 4 / www.ifs-estonia.com.

Acht dagen later zijn we het visum gaan ophalen. We hadden ook voor de 3 dagen optie kunnen kiezen, maar die was fors duurder. Na het visum in ontvangst te hebben genomen zijn we in feeststemming direct naar de grens gereden. Het hek ging echter niet voor ons open. Een Estse grensbewaker vroeg om een grenscoupon. Een grenscoupon?, kijken we hem vragend aan. Aangezien hij heel beperkt Engels spreekt laat hij een Engelstalig briefje zien waarop staat dat we elders in de stad een reservering moeten maken om op een bepaalde tijd de grens over te kunnen steken. Met andere woorden: de grensovergang moet vooraf geboekt worden! Het briefje vertelt ons naar het ‘border transition station’ (grensovergang station) te gaan die op ongeveer twee kilometer van de grens ligt (op de Rahu straat 4a in Narva).

We rijden naar de betreffende plek. Het is een grote parkeerplaats waar aan de ingang een klein kantoortje staat waar je voor Euro 1,30 een boeking maakt voor een tijdslot om de grens over te gaan. We arriveren er om iets voor half tien in de ochtend, en ons tijdslot schijnt tussen tien en elf uur in de ochtend te liggen. We hebben dus geluk; het is niet druk. Ook hier spreekt men beperkt Engels, maar een paar simpele, door de medewerker vooraf uit zijn hoofd geleerde zinnetjes, maken het proces duidelijk. “You look television. You see number, you pay 3 Euro. Then go Russia”. Duidelijk toch? Je kijkt naar een scherm, en als daarop je kenteken verschijnt, loop je naar kantoortje nummer 2 waar je drie Euro betaald. Je krijgt vervolgens een betalingsbewijs en daarmee rijd je naar de grens. We sluiten dus aan in de rij met wachtende auto’s en zitten als in een Amerikaanse openlucht bioscoop vanuit de auto naar een scherm te turen. Om iets voor half elf is het zover, ons kenteken verschijnt op het scherm en Ivonne spurt naar het kantoortje om de drie Euro’s te betalen. Een minuut later zijn we op weg naar hetzelfde hek, maar nu met de grenscoupon.

We laten de grenscoupon zien en het hek zwaait open. De Estse grensformaliteiten verlopen soepel en ook aan de Russische zijde is er geen sprake van moeilijkheden. Door de tijdslotmethode is het lekker rustig aan de grens. We vullen de immigratiekaarten en een douaneverklaring in (gelukkig in het Engels) en een Russische douanebeambte vraagt ons een aantal kisten te openen zodat hij er met zijn zaklamp een keer in kan schijnen. Geen verstekelingen aan boord zal hij denken. Hij werpt nog een laatste blik in ons dakkoffer en vindt het dan genoeg. We mogen Rusland in. Een laatste controlepost bekijkt onze paspoorten nog een keer goed om er zeker van te zijn dat we een immigratiestempel hebben gekregen en dan zijn we formeel in Rusland. Een paar honderd meter verder begint het dorpje Ivangorod. Hier stoppen we nog eventjes bij een containerkantoortje van de verzekeraar Ergo, waar we voor drie tientjes een autoverzekering kopen. Rusland valt immers niet onder de dekking van onze Nederlandse verzekering. We starten de jeep weer en zetten koers naar het op 140 kilometer verder gelegen St Petersburg.