Terwijl de economie van Joegoslavië vlak na de dood van Tito razendsnel verslechterde, kwam het nationalisme op. Ultranationalist Slobodan Milošević, begonnen als communistisch partijleider van Belgrado, werd in 1987 uiteindelijk partijleider in Servië. Hij hief in 1988 de autonomie van Kosovo en Vojvodina (regio’s in Servië) op, waarbij de zetels in de Joegoslavische Federatieraad in handen van Servië kwamen. In 1989 werd Milošević tevens president van Servië. Milošević had nu, middels zijn aanhang in Montenegro, effectief vier van de acht stemmen in de Federatieraad in handen. Servië zat op ramkoers. Slovenië en Kroatië kozen eieren voor hun geld en verklaarde hun onafhankelijkheid op 25 juni 1991. De Joegoslavische Federatie begon uiteen te vallen. Slovenië werd snel opgegeven door Milošević, maar Kroatië niet omdat daar veel etnische Serviërs wonen die niet in een onafhankelijk Kroatië wilde leven.

In september 1991 verklaarde ook Macedonië zich onafhankelijk. Het werd door Belgrado ongemoeid gelaten, mede door het feit dat Macedonië de armste regio was van Joegoslavië. In Bosnië & Herzegovina wenste een Kroatisch-Bosnische meerderheid onafhankelijkheid, maar de Bosnisch-Servische minderheid wilde daar echter niets van weten. In 1992 verklaarde Bosnië & Herzegovina zich alsnog onafhankelijk, waarop de Bosnische Serviërs met steun en goedkeuring van Belgrado een eigen republiek oprichtten (Republika Srpska), en een burgeroorlog begonnen. De opperbevelleider van de Bosnië Serviërs was van 1992-1995 Ratko Mladić, die onder nadere verantwoordelijk was voor de massamoord op Moslims in Srebrenica, de ergste daad van genocide in Europa sinds de tweede wereldoorlog.

De oorlog eindigde eind 1995, toen het vredesverdrag van Dayton werd overeengekomen. Het Verdrag van Dayton deelt Bosnië en Herzegovina administratief op in twee entiteiten, namelijk de Federatie van Bosnië en Herzegovina (51%) en de Servische Republiek (49%). Als je tegenwoordig door Bosnië & Herzegovina rijdt zie je die tweedeling nog steeds heel duidelijk. Er zijn weliswaar geen grensformaliteiten tussen de twee administratieve entiteiten, maar je merkt wel heel duidelijk wanneer je in Republika Srpska bent, en wanneer in de federatie van Bosnië en Herzegovina. Republika Srpska is eigenlijk een verlengstuk van Servië waar je ook veelvuldig de Rood-blauw-witte vlag van Servië ziet wapperen. In het centrum van Banja Luka, de ‘hoofdstad’ van Republika Srpska, staan souvenir stalletjes die allerlei ultranationalistische prullaria verkopen, waaronder schokkender wijs ook T-shirts met de beeltenis van de oorlogsmisdadiger Ratko Mladić erop. Als je vervolgens een uurtje naar het zuiden rijdt, kom je terecht in Jajce, een provinciestadje in de Federatie Bosnië & Herzegovina waar kinderen zich maar al te graag door hun vaders en moeders laten kleden in het voetbalshirt van Kroatië. Twee groepen mensen van verschillende etnische achtergrond dus, die tot elkaar zijn veroordeeld in een land dat Bosnië & Herzegovina heet. Nu maar hopen dat het goed blijft gaan.