Vanuit Jalal-Abad namen we de weg door de bergen naar Kazarman. Deze weg is alleen in de zomer te rijden, omdat sneeuw de hogere passen tot laat in de lente onbegaanbaar maakt. De route is inderdaad prachtig en kan met een normale personenauto worden gereden. Dit in tegenstelling tot wat enkele reisgidsen suggereren; namelijk dat de weg alleen per vierwiel aangedreven jeep te berijden is. Kazarman verlaten viel echter niet mee. Er is maar weinig vervoer op de wegen van en naar dit afgelegen dorpje. En dat weet de lokale taximaffia ook. Deze gasten doen er alles aan om zoveel mogelijk geld uit de zakken van de reizigers te kloppen, vaak in samenwerking met de eigenaren van de homestays. Maar uiteindelijk lukt het om een betaalde lift te krijgen, die ons via het Song-Kul meer naar Kochkor bracht (zie ook de column over de taxi-maffia van Kazarman).

Het Song-Kul meer is één van de meest gepromote bestemmingen van Kirgizië. Het meer ligt op een hoogvlakte en de routes er naartoe zijn spectaculair te noemen. Het meer zelf is echter zo groot dat je er eigenlijk nooit een mooi zicht op krijgt. Daarnaast is het er in het hoogseizoen zo druk, dat het moeilijk is de sereniteit van de bestemming te ervaren. We hebben echter verhalen van andere reizigers gehoord, en ook foto’s gezien, van eerder in het seizoen. In juni zijn de wegen naar het meer pas net open en is het toeristencircus nog niet in volle gang. De bergen rondom het meer zijn dan nog met sneeuw bedekt waardoor het Song-Kul meer een bijna magische aanblik krijgt. Dit is ongetwijfeld een betere periode om het meer te bezoeken. De weekenden in het hoogseizoen kun je beter vermijden.

Eenmaal terug in de hoofdstad Bishkek gaan we naar de ambassade van Azerbeidzjan om een visum aan te vragen. We hadden gedacht dat het een moeizaam en duur proces zou worden, maar dat viel reuze mee. We moesten een paar formulieren invullen, een brief schrijven waarom we zo graag naar Azerbeidzjan willen en 35 Euro per persoon storten op de bankrekening van de ambassade. Daarna was het een weekje wachten en die periode hebben we gebruikt om naar Almaty in Kazachstan te gaan. Kazachstan kan tegenwoordig visumvrij worden bezocht als je niet langer dan 15 dagen wilt blijven. Na onze terugkomst uit Almaty haalden we ons visum op en dienden we meteen onze visumaanvragen in bij de Kazachse ambassade. We willen immers door Kazachstan naar de Kaspische Zee reizen om vervolgens over te steken naar Azerbeidzjan. En voor die route hebben we meer dan 15 dagen nodig waardoor we een visum een noodzakelijkheid is. Ook voor dit visum moesten we een week wachten en dat gaf ons de mogelijkheid om naar Karakol te gaan.

Karakol is de ‘wandelhoofdstad’ van Kirgizië. De route vanuit Bishkek loopt voor een groot gedeelte langs het gigantisch Issyk-Kol meer. Dit meer is vooral populair onder de Kirgizische en Kazachse toeristen, voor wie dit meer een prima alternatief is voor een zee, die in dit deel van de wereld lichtjaren ver weg is. Er zijn echter ook buitenlandse toeristen die hier naar toe komen. En dat begrijpen we niet. We zijn zelf weliswaar geen zwemmers, maar met de beste wil van de wereld kunnen we de charme van dit meer niet ontdekken. De omgeving is dor, geel en stoffig. De stadjes zijn somber en de bomen zijn gekapt om als brandhout te dienen in de gure winters. Daarnaast is het meer zwaar vervuild. Dat is niet alleen het gevolg van alle enge dingen die hier zijn uitgespookt ten tijde van de Sovjet Unie, maar ook de chemicaliën die in de nabij gelegen Kumtor Goudmijn worden gebruikt, stromen rechtstreeks het meer in. De vis die in dit meer gevangen wordt is ongetwijfeld heel lang houdbaar.

Nadat we in Bishkek ook ons visum voor Kazachstan hebben opgehaald, kan onze reis naar de Kaspische Zee beginnen. Veel andere reizigers die deze lange route doen, nemen een aantal nachttreinen om snel de lange afstanden te overbruggen. Wij houden niet van reizen tijdens de nacht en besluiten om van stadje naar stadje te reizen. En aangezien Kazachstan niet echt veel grote bezienswaardigheden heeft in deze regio van het land, zijn de kleinere stadjes vaak prima bestemmingen om het land beter te leren kennen. En veel andere reizigers komen hier niet. We zijn er nu bijna een week en hebben nog geen andere toeristen gezien. Via de stadjes Taraz en Shimkent zijn we in Turkestan aangekomen. Het stadje zelf stelt niets voor, maar het mausoleum wat hier in het einde van de 14e eeuw is gebouwd door Timur, ter ere van Kozha Ahmed Yasaui, is ongetwijfeld het meest indrukwekkende gebouw dat op dit moment in Kazachstan te zien is.