Vanuit de hoofdstad van Lorestan, Khorramabad, rijden we het Zagros gebergte over en arriveren we in Irans grootste toeristische trekpleister, Isfahan. We verblijven in een klein hotelletje nabij het centrale Naqsh-e Jahan plein en genieten van al het moois deze stad te bieden heeft. We merken overigens wel meteen dat we weer in een gebied zijn gearriveerd waar men gewend is aan toeristen. Mensen zijn nog steeds erg vriendelijk, maar de extreme gastvrijheid die je bijvoorbeeld in de provincies Lorestan en Koerdistan ervaart is niet meer aanwezig. Eén van de gebieden van Iran die we nooit eerder bezocht hadden, was de woestijn in het hart van het land. Nu we met eigen vervoer waren, was dit natuurlijk het moment om ook een indruk te krijgen van dit deel van Iran. We verbleven in eerste instantie een paar dagen in de stad Naein aan de grens van de woestijn, en reden vervolgens dieper de droogte in naar het oasedorpje Garmeh. We verbleven er in het pension genaamd Ateshooni, maar ondanks de schoonheid van het gebied waren we niet echt te spreken over de ervaringen in pension (zie ook de foto-impressie over de Iraanse woestijn, en de column over Ateshooni).

Langzaam maar zeker kwam de nieuwjaarvakantie van de Iraniërs in zicht (genaamd No Ruz, wat letterlijk de nieuwe dag betekent). Dit is de belangrijkste vakantieperiode in het land en bijna iedereen lijkt gedurende de twee weken volgend op Nieuwjaarsdag, op vakantie te gaan. En dat betekent dat hotels in de populaire vakantiebestemmingen zijn volgeboekt en de wegen extreem druk zijn. We besloten om de paar dagen rondom nieuwjaarsdag in Teheran door te brengen, de enige bestemming die niet in de smaak lijkt te vallen van de vakantievierende Iraniërs. Maar eerst brachten we nog een bezoek van enkele dagen aan Semnan, een oude zijderoutestad op enkele uren rijden ten oosten van Teheran. In Semnan hebben we overigens voor de eerste en enige keer in Iran iets te maken gehad met de geheime politie. Ze brachten een bezoek aan ons hotel nadat we de avond ervoor een paar uur hebben zitten kletsen met een Duitse fietsster in de lobby van het hotel. Wellicht is dat voor iemand de reden geweest om de geheime politie in te schakelen om te gaan kijken wat er precies aan de hand is met die buitenlanders in Semnan, een stad die overigens zelden door buitenlandse reizigers wordt bezocht. Nadat ze onze paspoorten gedetailleerd hadden bekeken en ons hadden gevraagd wat onze route was, vertelden ze ons dat ze eigenlijk met drie man sterk naar het hotel waren gekomen om ons te waarschuwen voor de drukte op de Iraanse wegen tijdens Iraans Nieuwjaar. Yeh right, en wij heten eigenlijk Jip en Janneke.

Na ons bezoek aan Teheran, dat voor een groot gedeelte uitgestorven was, reden we de vakantiedrukte van Noordwest Iran in. Rondom Teheran hadden we voor het eerst tijdens ons bezoek aan dit land moeite om diesel te vinden. Vrachtwagens zijn namelijk niet toegestaan op de belangrijkste uitvalswegen van de Iraanse hoofdstad, waardoor de tankstations ook geen diesel aanbieden. Maar in de buurt van Qazvin, konden we onze dorstige vriend toch weer volgooien. Ons eigenlijke doel die dag was het bekende bergdorpje Masuleh, nabij de stad Rasht, maar omdat de rest van Iran dit dorpje schijnbaar had uitgekozen als vakantiebestemming, waardoor er een file ontstond op de weg er naartoe, besloten we deze bestemming aan ons voorbij te laten gaan.

Via bezoekjes aan Sarein, Kaleybar, en de Aras vallei reden we naar Jolfa, onze laatste bestemming in Iran, op een steenworpafstand van de Kaukasus. De nieuwjaarvakantie van de Iraniërs was nog steeds in volle gang en overal zal je Iraanse families en vriendengroepen langs de weg picknicken. Het is geweldig om te zien hoe weinig deze mensen nodig hebben om een leuke vakantie te hebben. In veel steden en dorpen die populair zijn onder de vakantiegangers, zijn speciale veldjes beschikbaar, compleet met toiletten, waar de Iraniërs met een krappe beurs, hun speelgoedtentjes kunnen opzetten om de nacht door te brengen. Aan het einde van de maand april, een paar dagen voordat ons Iraans visum zou aflopen, steken we de grens over met Armenië (zie ook het artikel: De Iraans – Armeense grens). We rijden vervolgens voor het eerst in ons leven de Kaukasus in. Wat een verschil!