Op 15 oktober arriveren we weer in Nederland. We hebben inmiddels een goed beeld van onze vervolgreis. Het plan is om half december te vetrekken en via de Balkan en Turkije naar Iran te rijden. We waren driemaal eerder in Iran, maar nog nooit met eigen auto. Als vervolgens in april 2014 de lente weer in aantocht is, willen we de Kaukasus oversteken (Georgië, Armenië en Azerbeidzjan) om vervolgens Centraal Azië in te rijden. Nu de route enigszins duidelijk is kunnen we met de voorbereidingen beginnen. Eén van de belangrijkste acties was het regelen van een Carnet de Passage. Dit is een soort paspoort voor de auto waardoor je in veel landen (waaronder Iran) geen tijdelijke importheffingen hoeft te betalen als je een auto het land mee inneemt. Bij het aanvragen van een Carnet de Passage betaal je een borg aan de autoclub die de Carnet afgeeft (in ons geval de ADAC in Duitsland), die eventueel gebruikt wordt om importheffingen te betalen indien je de auto in een land achterlaat (en je dus importheffingen verschuldigd bent). We hadden van andere reizigers gehoord dat het aanvragen van een Carnet de Passage een ‘pain in the ass’ is, maar wij hebben daar niets van gemerkt. Nadat we alle documenten voor de aanvraag hadden verzameld en opgestuurd, hadden we de Carnet binnen 5 dagen in huis!

De andere grote zorg die we hadden was het Russische visum. We wilden heel graag een ‘multiple entry’ jaarvisum omdat dit type visum ons simpelweg de meeste flexibiliteit geeft. Een dergelijk visum kan alleen worden aangevraagd indien je in de 12 maanden voor de aanvraag van het visum, reeds in Rusland bent geweest. Vandaar ons klein uitstapje naar Sint Peterburg afgelopen augustus toen we nog in Estland waren. Onze zorgen waren enigszins vergroot door de calamiteiten tussen Nederland en Rusland. En bij Russen weet je het maar nooit, ze kunnen zomaar besluiten om voorlopig geen visums meer af te geven. Maar de strubbelingen tussen Nederland en Rusland omtrent o.a. homorechten, gearresteerde Greenpeace activisten en onaantastbare Russische diplomaten die de Nederlandse wet overtreden, bereikten nooit het kookpunt, waardoor we zonder vertraging ons visum konden ophalen. Het laatste visum dat we in Nederland nog willen regelen is ons Iraans visum, maar hierbij verwachten we geen problemen.

Tenslotte hebben we in Nederland ook veel tijd gespendeerd aan verjaardagen, bezoekjes aan familie, vrienden en kennissen, en aan het maken van de laatste aanpassingen aan onze Toyota. Zo hebben we uiteraard het noodzakelijke onderhoud gepleegd (alle oliën verversen, remmen afstellen, kilometerteller reviseren), en hebben we een paar kleine aanpassingen doorgevoerd. Zo hebben we een luifel aan de jeep gemaakt, een opstapje op de trekhaak geconstrueerd om gemakkelijker in de auto te kunnen klimmen, en een paar kleine lekkages verholpen die ervoor zorgden dat bij hevige regenval wat regenwater de jeep binnendruppelde. Alles begint nu weer op z’n plaats te vallen zodat we ons langzaam maar zeker mentaal kunnen gaan voorbereiden op het aanstaande vertrek van half december.