Er zijn de laatste tijd weinig nieuwe bijdragen geweest op onze website; maar dat is geen weerspiegeling van ons echte leven. De sporadische weken die we in Nederland verblijven zijn altijd vol met het bezoeken van familie en vrienden. Lekker bijkletsen en horen hoe het met iedereen gaat. Onze neefjes en ons nichtje hebben de laatste anderhalf jaar een echte groeispurt doorgemaakt, en het is leuk om te zien hoe snel hun ontwikkeling gaat. Tijmen van elf (bijna twaalf) is enorm geïnteresseerd in de natuur en vindt het leuk om iets over dieren te weten te komen. Onze verhalen over hoe het wereld natuurfond een project ondersteund voor het behoud van zoetwater dolfijnen in Bangladesh, neemt hij graag in zich op. Sam van negen (bijna tien) is ook een natuurliefhebster en door haar passie voor streetdance verleidt ze Ivonne ook regelmatig tot een dansje. Tuur is vijf jaar (bijna zes) en heeft de voetbal in het afgelopen anderhalf jaar ontdekt. Edwin blijkt een prima trainingsmaatje en vindt het net zo leuk als Tuur om een balletje te trappen.

Zoals de voorgaande keer dat we Nederland bezochten tijdens onze reis, slapen we ongeveer de helft van de tijd bij de ouders van Edwin en de andere helft bij de ouders van Ivonne. Onze ouders grijpen de gelegenheid wederom aan om ons te verwennen met heerlijk eten en drinken. Niet dat we op reis veel te klagen hebben over het eten, maar verwend worden met heerlijke salades, hapjes en het familierecept van “appelschoteltje” gebeurt ons op reis niet elke dag. Ondanks dat het rondzwerven over de aardbol ons goed bevalt, is het ook fijn om weer tijdelijk onder de vleugels van vader en moeder te zitten. Deze weken ga je intensief met elkaar om en ook nu blijkt weer dat onze wereldreis er niet toe leidt dat je van elkaar vervreemd. Gedurende de reis houden we contact met Skype (bellen via Internet) en e-mail. Als we daar de periodes bij optellen dat onze ouders met ons hebben meegereisd door Azië en de weken dat we in Nederland bij hen in huis hebben gewoond, dan kunnen we niet anders concluderen dan dat het contact intensiever is dan toen we nog een drukke baan in Nederland hadden. Soms zeggen vrienden van ons: “dat jullie dat volhouden, enkele weken 24 uur per dag samenleven met je ouders en schoonouders”. Gelukkig is dat voor geen van ons allen een probleem; dat heb je als je bent gezegend met gezellige en gemakkelijke ouders!


Preparatie voor de volgende etappe
Bangkok (Thailand) naar Nederland, juli & augustus 2011

Er zijn de laatste tijd weinig nieuwe bijdragen geweest op onze website; maar dat is geen weerspiegeling van ons echte leven. De sporadische weken die we in Nederland verblijven zijn altijd vol met het bezoeken van familie en vrienden. Lekker bijkletsen en horen hoe het met iedereen gaat. Onze neefjes en ons nichtje hebben de laatste anderhalf jaar een echte groeispurt doorgemaakt, en het is leuk om te zien hoe snel hun ontwikkeling gaat. Tijmen van elf (bijna twaalf) is enorm geïnteresseerd in de natuur en vindt het leuk om iets over dieren te weten te komen. Onze verhalen over hoe het wereld natuurfond een project ondersteund voor het behoud van zoetwater dolfijnen in Bangladesh, neemt hij graag in zich op. Sam van negen (bijna tien) is ook een natuurliefhebster en door haar passie voor streetdance verleidt ze Ivonne ook regelmatig tot een dansje. Tuur is vijf jaar (bijna zes) en heeft de voetbal in het afgelopen anderhalf jaar ontdekt. Edwin blijkt een prima trainingsmaatje en vindt het net zo leuk als Tuur om een balletje te trappen. Zoals de voorgaande keer dat we Nederland bezochten tijdens onze reis, slapen we ongeveer de helft van de tijd bij de ouders van Edwin en de andere helft bij de ouders van Ivonne. Onze ouders grijpen de gelegenheid wederom aan om ons te verwennen met heerlijk eten en drinken. Niet dat we op reis veel te klagen hebben over het eten, maar verwend worden met heerlijke salades, hapjes en het familierecept van “appelschoteltje” gebeurt ons op reis niet elke dag. Ondanks dat het rondzwerven over de aardbol ons goed bevalt, is het ook fijn om weer tijdelijk onder de vleugels van vader en moeder te zitten. Deze weken ga je intensief met elkaar om en ook nu blijkt weer dat onze wereldreis er niet toe leidt dat je van elkaar vervreemd. Gedurende de reis houden we contact met Skype (bellen via Internet) en e-mail. Als we daar de periodes bij optellen dat onze ouders met ons hebben meegereisd door Azië en de weken dat we in Nederland bij hen in huis hebben gewoond, dan kunnen we niet anders concluderen dan dat het contact intensiever is dan toen we nog een drukke baan in Nederland hadden. Soms zeggen vrienden van ons: “dat jullie dat volhouden, enkele weken 24 uur per dag samenleven met je ouders en schoonouders”. Gelukkig is dat voor geen van ons allen een probleem; dat heb je als je bent gezegend met gezellige en gemakkelijke ouders!

De Landcruiser heeft her en der wat slechte plekken

Ondanks dat we ons thuis voelen in de warme nesten van onze vaders en moeders, merken we wel dat het land Nederland steeds minder ons “thuis” wordt. Natuurlijk blijft Nederland het land waar we het beste weten hoe alles reilt en zeilt; het is immers het land waar we zijn opgegroeid. We zijn begaan met Nederland en de Nederlanders, maar we het assertieve karakter van ons volkje staat ons tegenwoordig wat tegen. In het verkeer zijn mensen opgefokt en iedereen heeft een mening over van alles. Zoals iemand ooit tegen ons zei: “een mening hebben is prima, maar waarom moeten Nederlanders die mening ook tegen iedereen verkondigen?”. De gemiddelde Nederlander is ondanks zijn hoge levensstandaard veelal ontevreden. Dit is waarschijnlijk ook de reden waarom zaken in Nederland over het algemeen goed geregeld zijn. Klagen en kritisch zijn, zorgen ervoor dat dingen in de positieve richting kunnen worden aangepast. We merken echter wel dat een volk met een vrolijkere, meer tevreden houding zoals de Filippino’s ervoor zorgt dat je zelf ook vrolijke en opgewekter wordt. De Aziatische gave om dingen gewoon te slikken en er het beste van te maken, is iets waar wij nog steeds veel van kunnen en willen leren. Als wij vertellen over hoe we in Azië met het openbaar vervoer reizen en hoe mensen daar het lot van vertragingen, overvolle en smerige bussen dragen, dan begrijpen de meeste Nederlanders wat we bedoelen. Tevreden zijn met hetgeen wat je hebt en je kunnen schikken in je lot is een groot goed.

Het opbouwen is weer begonnen .... lassen !

Wat dit bezoek aan Nederland anders maakt dan ons bezoek de vorige keer, is dat er nu een nieuwe tijdrovende activiteit bij is gekomen: het opknappen van de Toyota Landcruiser BJ45 waar we een gedeelte van onze reis mee willen gaan maken. Zoals beschreven in ons artikel “Op zoek naar een Land Cruiser”, heeft de vader van Edwin ons in mei geholpen door een Toyota BJ45 te importeren vanuit Frankrijk. Ons plan was om de auto technisch in orde te maken en niet te veel eisend te zijn wat betreft de carrosserie. Grote roestplekken wilden we aanpakken en naderhand met de roller bijwerken, maar kleinere plekjes wilden we gewoon laten zitten. Een te mooie auto leek ons vragen om problemen; maar dat was voordat we aan onze BJ45 begonnen. Inmiddels is alles anders, met hulp van Ed (de vader van Edwin) en een Tjeu (een goede vriend van Ed) zijn we aan de slag gegaan en is gebleken dat “half werk” niet in onze natuur zit. Alle roestplekken zijn aangepakt en na veel slijpen en lassen hebben we besloten om ons “lot uit de loterij” helemaal met de roller te lakken. Ondanks dat het de eerste keer was dat we een grondige renovatie aan een auto hebben gedaan, zijn we super trots op het resultaat. Nu dat het tijdrovende carrosserie werk gedaan is, zijn we aan de slag gegaan met de revisie van de vooras. De remmen zijn onderhanden genomen en als we straks echt klaar zijn met de rest van het technische sleutelwerk, kunnen we daadwerkelijk gaan rijden. Daar is het ons immers om te doen! Het was ons plan om de komende maanden nog een stukje met onze rugzak te gaan reizen, alvorens we in het voorjaar van 2012 de auto wilden ophalen voor een tocht door centraal Azië, Rusland en Mongolië, maar dat plan is gewijzigd. Het lijkt ons leuk en zinvol om onze Toyota de komende maanden aan een heuse test te onderwerpen in Turkije en de Kaukasus. Of we de Kaukasus in de komende tijd ook echt kunnen bereiken is afhankelijk van hoe vroeg de winter intreedt en hoe snel we de auto hebben geprepareerd, maar we willen het in ieder geval gaan proberen. We ronden deze weblog daarom nu maar gauw af, zodat we snel weer aan de auto kunnen verder werken. Hoe eerder de auto klaar is, hoe eerder we weer op pad kunnen om weer een nieuw stukje van de wereld te kunnen ontdekken. © copyright - Babakoto.eu / 2011