Oorontsteking is altijd vervelend, maar als de pijn voor Edwin bijna niet meer te verdragen is besluiten we naar een dokter te gaan. We bevinden ons in Zuid Thailand in het plaatsje Chumphon. Reizigers gebruiken dit stadje voornamelijk als transportknooppunt om naar één van de paradijselijke vakantie-eilanden te gaan. Wij zijn hier al wat langer, om te genieten van het onverstoorde Thaise leven en het lekkere authentieke Thaise eten. Vlakbij ons hotel bevindt zich een privé ziekenhuis waarvan we hopen dat ze Edwin kunnen helpen.

Als we het nette ziekenhuis binnenlopen, beginnen de receptionistes als een stelletje pubers te giechelen. De dames proberen allemaal iemand anders voor het karretje te spannen, om ons te woord te staan. In Thailandse grote steden zijn er veel ziekenhuizen die zich richten op medisch toerisme. Met goed Engels sprekende artsen en medewerkers proberen ze buitenlanders ervan te overtuigen om een medische behandeling in Thailand te ondergaan, voor een lager bedrag dan wat je in het Westen kwijt zou zijn. Hier in Chumphon zien ze minder buitenlandse patiënten en blijkbaar hebben de dames niet veel vertouwen in hun Engelse taalvaardigheid. Uiteindelijk wordt de jongste naar voren geschoven. Bij haar zou nog het meeste van haar Engelse lesstof in haar hoofd moeten zitten. We leggen uit dat het om een oorklacht gaat, door naar onze oren te wijzen, waarna alle receptionistes meeknikken en gniffelend onze gebarentaal kopiëren. De registratieformulieren worden met moeite ingevuld, waarna we plaats moeten nemen in de wachtkamer. Voordat we een doktor kunnen spreken, moet een zuster Edwin zijn gewicht, lengte en bloeddruk bepalen. Ook bij het legertje zusters wordt onze patiënt als een hete aardappel rond gegooid, waar niemand zijn handen aan wil branden. Uiteindelijk pakt een oudere zuster de handschoen op en voert de metingen uit. Alles is prima en de lengte van twee meter blijkt een record in dit ziekenhuis. De overige wachtende volgen de verrichtingen gespannen en worden netjes op de hoogte gehouden door de verpleegster. Als iedereen in de wachtruimte ineens naar hun oren aan het wijzen is, is het duidelijk dat ook de klachten al met hen zijn besproken.

Uiteindelijk worden we geholpen door een dokter op de EHBO. De dokter kijkt in Edwin zijn oor en constateert met een serieus gezicht dat er geen mier, vlieg of ander beest in het oor zit. Het blijkt, zoals verwacht, een ontsteking te zijn. Ook het Engels van deze arts blijkt niet echt goed te zijn, maar hij ondersteund zijn verhaal met getalenteerd mimespel. We schieten bijna in de lach als we de man zien uitbeelden dat Edwin wel in een bootje mag roeien, maar dat zwemmen uit den boze is. Een grote groep verpleegsters luisteren en kijken aandachtig mee. De man die wordt binnengebracht terwijl hij extra bloed krijgt toegediend kan best even wachten; dit is veel interessanter. De doktor kijkt Edwin doordringend aan als hij zegt dat we terug moeten komen als de klachten niet binnen twee dagen minder worden. “Dan jij hier twee of drie dagen blijven, dan jij injecties!” Door zijn toneelspel is er geen misverstand mogelijk, als Edwin zich over twee dagen niet wat beter voelt wordt hij opgenomen en wordt zijn arm lek geprikt.

Zoals het bij Aziatische ziekenhuizen betaamt, moet er eerst worden betaald alvorens de medicijnen geleverd worden. De medicijnen zijn voor deze ziekenhuizen de echte winstpakkers. Een doctorconsult kost met heel de administratieve afhandeling slechts enkele euro’s, maar voor de medicijnen ben je nog wel enkele tientallen euro’s kwijt. Antibiotica, paracetamol, oordruppels en pillen tegen de zwelling van het oor worden direct voorgeschreven. In Azië schuwt men paardenmiddelen niet; je komt naar een dokter om beter te worden en dit is de snelste manier. Als je antibiotica wat te heftig vindt voor je klacht, dan kunt je beter niet om het advies van een Aziatische arts vragen. Dat men door wat extra medicijnen voor te schrijven nog wat meer verdient, is voor hen ook mooi meegenomen. Als we het ziekenhuis uitlopen, worden we vriendelijk uitgezwaaid. Artsen, verpleegsters en de overige patiënten hebben vandaag in ieder geval weer wat te vertellen als ze thuiskomen. Men ziet hier niet iedere dag een boomlange westerling in hun ziekenhuis. Het is voor ons echter wel duidelijk dat ze ons in dit ziekenhuis de komende dagen niet terug zien; om aan het infuus te worden gelegd voor een oorontsteking is dan wel goed voor de winstgevendheid van dit ziekenhuis, maar het lijkt ons toch echt wat overdreven!

© copyright - Babakoto.eu / 2011