Je kent ze wel, die films waarvan een tweede deel uitkomt, maar waarvan het verhaal eigenlijk voor het grootste deel hetzelfde is. Zo hebben ook wij een tweede deel op ons verhaal “Angstige momenten in Tripoli”. Alleen dit maal in Quetta, Pakistan.

De afgelopen nacht hebben we een zware busrit gehad. We zijn vanuit Iran de grens overgestoken naar Taftan in Pakistan, vanwaar we de 12 uur durende nachtbus hebben genomen naar Quetta. De weg was zo slecht dat we niet hebben kunnen slapen, waardoor we redelijk brak aankwamen in Quetta. Na een paar uur gerust te hebben in het hotel zijn we de straat op gegaan om Quetta te leren kennen. Quetta is nog een echt traditionele Pakistaanse stad. Het is één grote bazaar waar je nog paard en wagen in de straten ziet om winkels te bevoorraden. Je ziet in Quetta ook verdacht weinig vrouwen. In dit deel van Pakistan speelt het leven van de vrouw zich binnenshuis af. Het verkeer in Quetta is chaotisch, waarbij je naast auto’s, bussen en brommers, ook heel veel autorickshaws (soort Tuk-Tuk) ziet. Deze kleine en behendige voertuigen zijn de ideale manier om de stad te doorkruisen.

Vanwege het feit dat Quetta nog een traditionele stad is, is het een erg fotogenieke stad. Oude mannen met lange baarden, prachtig beschilderde bussen en kleurrijke bazaars zijn ingrediënten voor mooie foto’s. Op het moment dat we een bus willen fotograferen worden we aangesproken door twee mannen in burgerkleding. Ze vragen in eerste instantie of we journalist zijn, waarop we uiteraard ontkennend antwoorden. Al snel daarna willen ze ons paspoort zien. Maar zoals het hoort vragen we eerst naar hun identiteitspapieren om te kunnen beoordelen of het inderdaad politie in burger is. Het komt namelijk nogal eens voor dat neppolitie op deze manier reizigers van hun paspoort en/of geld proberen te beroven. Ze weigeren zich echter te legitimeren waardoor we ons paspoort niet laten zien. Als ze toch op de paspoorten aandringen, stellen we voor om naar het kantoor van de politie te gaan. In het bijzijn van de ‘normale’ politie hebben we namelijk geen probleem om ons paspoort tevoorschijn te halen. Als ze ook op dat verzoek weigeren in te gaan, besluiten we verder te lopen.

Enkele honderden meters verderop komt een brommer ons tegemoet gereden, met daarop twee militairen. De brommer rijdt ons voorbij, maar stopt vlak achter ons. Enkele seconden laten worden we van achteren aangesproken door de twee bewapende militairen (mitrailleurs in de aanslag, maar wel naar de grond gericht). Ook de twee mannen in burgerkleding duiken in eens weer op. We moeten meelopen naar een steegje verderop waarna de mannen de foto’s en paspoorten willen zien. Nu krijgen we ook een korte uitleg over wat het probleem is. We schijnen in een ‘gevoelig’ gebied te zijn geweest toen we de foto van de bus wilden maken. Na later op de kaart te hebben gekeken, bleek dat we in de buurt waren van het station (weliswaar buiten zicht) en het Afghaanse consulaat. De mannen bladeren door onze foto’s heen. Het is nu wel een voordeel dat we een digitaal fototoestel hebben, waardoor de film niet eerst ontwikkeld moet worden om de foto’s te kunnen zien (zoals het destijds in Libië wel was). Op één van de foto’s staat een bus waaruit een man met een lange baard hangt. Eén van de mannen wil weten wie dat is. Uiteraard weten we dat niet omdat het een toevallige figurant is.

Na alle foto’s enkele malen te hebben bekeken, komen de mannen tot de conclusie dat er niets aan de hand is. Toch schrijven ze onze paspoortgegevens op. Uiteraard willen we weten waarom ze dat doen aangezien er niets aan de hand is. Daarop krijgen we geen antwoord en ook nog steeds weigeren de mannen zich te legitimeren. Uiteindelijk kunnen we gaan en garanderen de mannen dat er niets aan de hand is. Aangezien we een slecht gevoel aan dit incident overhouden, besluiten we een bezoek te brengen aan de PTDC (Pakistan Tourist Development Corporation). Deze overheidsinstelling is er speciaal om reizigers te helpen in geval van vragen en/of problemen. We willen weten of er echt niets aan de hand is om later geen problemen te hebben (bijvoorbeeld bij een eventuele visumverlenging of een nieuw visum). Maar ook bij de PTDC bevestigen ze dat er niets aan de hand is. Gezien het feit dat Quetta dicht bij de Afghaanse grens ligt, ligt het fotograferen in Quetta nogal gevoelig. We hoeven ons geen zorgen te maken. Dit waren gewoon undercover politieagenten die hun baan heel serieus nemen.

© copyright - Babakoto.eu / 2007