Wandelen door een openbaar toilet
Chennai (India), 12 februari 2012

Een klein kind zit gehurkt op de stoep. Hij heeft geen broekje aan en dat komt hem nu ook goed uit. Deze dreumes van een jaar of twee weet precies wat hij moet doen als hij de grote boodschap voelt aankomen: stoppen waar je mee bezig bent, hurken en poepen. Of dit nu op de stoep voor je huis is of bij een bosje, maakt geen onderscheid. De sloppenwijken van Chennai zijn één grote openbare toilet. Stromend water en sanitaire voorzieningen zijn niet aanwezig en doordat er vele mensen op een kleine oppervlakte wonen, zijn er weinig alternatieven. Wellicht maakt dit de armoede in steden wel schrijnender dan op het platteland. Op het platteland kun je nog een blokje om lopen om in alle rust je behoefte te doen; hier zitten volwassenen langs het spoor en kinderen op de stoep.

Op een late namiddag lopen we door een kleine sloppenwijk. Zoals altijd, zijn we verbaasd over de vriendelijkheid en de hartelijkheid van de bewoners. Moeders en kinderen verdringen zich om ons heen, omdat ze graag willen dat hun kind op de foto gaat. Als buitenstaander lijkt dit vreemd. Men zou ons – rijke westerling – kunnen zien als pottenkijker die naar andermans armoede komt kijken. Het blijkt echter dat deze mensen niet alleen maar zielige sloppenwijkbewoners zijn, maar vooral ook gewone moeders die trots zijn op hun kinderen. Als iemand een mooie foto van hun kind in een ver land kan laten zien, vinden ze dat leuk en ze vinden het al helemaal geweldig dat ze de foto direct op het digitale schermpje kunnen zien. Er wordt gelachen, gepraat en het is een levendige bedoeling.

Op straat wassen in een krottenwijk van Chennai
 

Eén van de moeders wenkt me om naar haar huisje te komen, omdat daar nog een hummeltje onder het afdakje zit. Ik loop achter haar aan en let blijkbaar niet goed genoeg op, waardoor ik in een drol stap. In eerste instantie had ik het niet door, maar de moeder ziet het meteen en wijst verschrikt naar mijn schoen. Terwijl ik de okergele smurrie van mijn schoen af probeer te krijgen, komen moeder en haar kinderen te hulp. Er wordt water bij de waterpomp gehaald en dit water wordt met bekertjes over mijn schoen gegoten. Een klein meisje illustreert met haar blote voetjes hoe ik tegen een steen aan moet wrijven om de poep te verwijderen. De moeite die men doet is hartverwarmend. Wie weet hoe vaak ze zelf met hun voeten in de shit hebben gestaan. Als je leeft in een openbaar toilet, zijn dit de kleine irritaties van het leven. In Nederland lopen mensen met schepjes en plastic zakjes achter hun hond aan om het hondenpoep probleem op te lossen, maar hier sieren mensendrollen de straat.

Ivonne laat de beelden zien die ze van de kinderen heeft gemaakt
 

Als mijn schoen weer schoon is verklaard door de omstanders, mogen we weer verder. Wederom hebben we ervaren dat de mensen die weinig omgang hebben met reizigers, je het warmste ontvangen. Arme mensen zien ons als een gratis vorm van entertainment, terwijl wij een korte blik in hun wereld mogen werpen. We vervolgden onze wandeling, maar nu letten we wel extra goed op waar we onze voeten neerzetten.

© copyright - Babakoto.eu / 2012