“Hallo, mijn naam is Henk. Ik ben Tibetaan”. Tibetaan? Maar je ziet er zo westers uit. “Dat klopt ook. Ik ben in Nederland geboren, maar weet al achttien jaar dat ik eigenlijk Tibetaan ben”. Maar hoe kom je daar dan achter? “Nou, als kind had ik altijd al een apart lachje die ik van mijn ouders, onder dreiging van een pak slaag, heb moeten afleren. Toen ik achttien jaar geleden voor het eerst in Tibet kwam, hoorde ik mijn lachje overal op straat. Toen wist ik het zeker, ik ben Tibetaan”.

Henk is slechts een voorbeeld van de mensen die je tegenkomt in McLeod Ganj, een klein dorpje in het Noordwesten van India. Henk is overigens wel erg ver gegaan. Hij is officieel uit Nederland geëmigreerd en geniet sinds kort van zijn AOW-tje in dit aparte dorpje in India. McLeod Ganj is bekend geworden vanwege het feit dat de 14e Dalai Lama (spiritueel en politieke leider van het Tibetaanse volk) hier woont sinds zijn vlucht uit Tibet in 1959, als gevolg van de bezetting door China. In McLeod Ganj is ook het Tibetaanse parlement (in ballingschap) gevestigd en daardoor is het dorpje inmiddels uitgegroeid tot het wereldwijde centrum van verzet tegen de Chinese bezetting van Tibet. Je ziet in McLeod Ganj dan ook een erg hoge concentratie “Free Tibet” T-shirts. McLeod Ganj is inmiddels meer Tibetaans dan Indisch.

McLeod Ganj heeft de afgelopen vijftig jaar ook een grote aantrekkingskracht gehad op mensen zoals Henk. Mensen die op een kruispunt in hun leven staan en op zoek zijn naar de werkelijke zin van het leven, of de diepere “ïk”. Uiteraard heb je hierin gradaties. De meest extreme vorm, zijn de mensen zoals Henk. Zijn hebben hun leven in het westen vaarwel gezegd en willen de rest van hun leven hier doorbrengen. Daarnaast heb je de groep mensen die hier voor een aantal maanden, en soms wel voor een jaar komen. Tenslotte is er de grootste groep, namelijk de groep die hier slechts voor een aantal weken (vakantie) komt. Zij komen echter wel vaak elk jaar terug, jaren lang.

De groep ‘zweverige’ mensen is overigens goed herkenbaar. Ze hebben hun kledingstijl uit het westen vaarwel gezegd en lopen nu massaal in gestreepte “driekwarts” broeken, slippers met teensokken, zelf gebreide truien en kleurrijke omslagdoeken die geïmporteerd lijken te zijn uit de Incacultuur. Je ziet hier zelfs nog jonge westerse vrouwen breien! De mannen dragen over het algemeen een baard, waarbij je aan de lengte kunt zien hoe lang ze al in McLeod Ganj vertoeven. Ook het aantal Rastafarikapsels is groot, zowel bij mannen als vrouwen. En wij maar denken dat die tijd ver achter ons ligt.

Als je de echte “alto”-cultuur nog wilt zien, of er deel van uit wilt maken, moet je hier wezen. Er is ook een hele economie ontstaan rondom deze cultuur. Het wemelt er van de goedkope hostels, restaurants, “groene” winkels, traditionele kruidendokters en een gigantisch aanbod van allerlei “zweverige” cursussen. Je kunt het zo gek niet verzinnen, of je kunt er wel een cursus in doen. Van Reiki en Shakra, tot Tibetaans schilderen en dansen, en alles wat er tussen ligt. Sommige cursussen gaan wel erg ver. Zij pretenderen de meest serieuze ziektes te genezen, zoals Hepatitus-A en zelf kanker. Een cursus vinden is niet zo moeilijk, aangezien het gehele dorpje volhangt met gekleurde A4’tjes waarop de cursussen worden aangekondigd. Ook het gebruik van softdrugs bij deze mensen is hoog. Hoe kun je immers anders de aardse werkelijkheid verlaten en je in hogere sferen begeven.

De cursussen hebben overigens weinig tot niets te maken met de Tibetanen en Indiërs die hier leven. Het is een complete business geworden door en voor westerlingen. De cursussen worden gegeven door mensen met namen als Cindy en Peter. Ongetwijfeld mensen die in het verleden naar McLeod Ganj zijn afgereisd en tot de conclusie zijn gekomen dat je niet alleen op liefde en meditatie kunt leven. Zij richten zich nu met hun cursussen op de nieuwkomers die nog diep in de buidel willen tasten voor een scala aan cursussen.

McLeod Ganj is inmiddels ook een echte toeristische trekpleister geworden voor de Indiërs. Elke dag arriveren er grote groepen mensen, gewapend met een fototoestelletje, om de wazige westerlingen op de gevoelige plaat te zetten. Ook als nuchtere westerling is het leuk om er een aantal dagen te vertoeven, maar op een gegeven moment is het ook echt tijd om weer te gaan. We hopen dat Henk het naar zijn zin zal hebben, en dat hij zich als echte Tibetaan een plaatje kan veroveren in de Tibetaanse gemeenschap.

© copyright - Babakoto.eu / 2007