Nadat we de kaartjes op zak hadden, doken we direct het internetcafé in om de spelregels te leren. Het komt er kortweg op neer dat het team dat tijdens zijn slagbeurt het meeste runs maakt de winnaar is. De slagpartij stuurt twee “batters” het veld in, die ieder voor drie paaltjes gaan staan. Als de batter de bal heeft geslagen, lopen de mannen naar de paaltjes aan de andere kant (1 run) en als de bal ver weg is lopen ze weer terug (nog een run). Ze moeten echter uitkijken dat de veldpartij niet de paaltjes omgooit voordat ze de paaltjes bereiken waar ze naar op weg zijn. Dan is de batter “uit” en dat is een “wicket”. Er zijn meerdere manieren om voor een wicket te zorgen, maar de meest voorkomende is als de gooier van de tegenpartij de paaltjes omgooit omdat de batter de bal mist (of omdat de batter de bal met zijn benen tegenhoudt om dat te voorkomen). Deze wickets zijn belangrijk, omdat de slagbeurt maximaal 50 “overs” (6 goed gegooide ballen) duurt óf tot het moment dat er 10 wickets zijn. Een team heeft namelijk elf spelers en als er tien spelers “uit” zijn, dan heb je geen koppel meer dat runs kan maken.

Op donderdag 3 maart is het zover. We gaan naar onze eerste echte cricket match. We hebben al partij gekozen; we behoren bij de Pakistan aanhangers. De Pakistanen hebben tijdens ons bezoek in 2008 een heel goede en gastvrije indruk achtergelaten en we gunnen hen de wereldtitel. Voor Edwin hebben we een heuse Pakistan pet op de kop weten te tikken, Ivonne heeft twee vlaggetjes op haar wangen en als we dan ook nog een vlag uitgereikt krijgen van één van de sponsors, is onze uitdossing compleet. Vanwege onze huidskleur vinden de andere toeschouwers het in het begin wat vreemd dat we niet voor Canada zijn, maar onze uitleg blijkt overtuigend.

Het festijn begint om 14:30 uur. Pakistan wint de tos en kiest om als eerste te gaan slaan. Het gaat niet zo goed met ons team. De bowlers (gooiers) zijn dusdanig goed (of onze slagpartij is zo slecht) dat Pakistan zelden echt ver kan slaan. Als je voor de slagpartij bent, dan hoop je namelijk op “boundaries”. Als de bal namelijk de omheining van het veld raakt/over gaat krijgt de slagpartij namelijk 4 runs zonder te lopen en als de bal zo ver komt zonder te stuiten krijgen ze zelfs 6 runs. Daarbij komt dat de wickets redelijk snel vallen. De andere Pakistan aanhangers kijken echter minder bezorgt. Zij weten namelijk dat hun verlosser nog op de bank zit. Zij raken helemaal in extase als de aanvoerder “Afridi” het veld op komt. Daar waar veel cricketspelers zich specialiseren in bowlen óf batten, is hij een meester in beide. Dit is duidelijk de man die er voor zorgt dat de Sri Lankanen het team van Pakistan aanmoedigen. Hij hoort dan wel niet bij hun land en hij heeft een groot aandeel gehad in het feit dat Sri Lanka van Pakistan heeft verloren; maar dit is een levende cricketheld. Helaas voor Pakistan (en dus ook voor ons) heeft Afridi vandaag geen echt goede slag dag. Hij mept de ballen wel goed weg, maar wordt al redelijk snel “uit” gegooid. Als de tiende wicket valt, heeft Pakistan 184 runs. Op televisie hebben we wel eens gezien dan teams meer dan 300 runs hebben. We hebben er dus een hard hoofd in.

Uiteindelijk lopen we na zeven uur cricket opgetogen het stadion uit. Pakistan heeft met 43 runs gewonnen en we hebben gemerkt dat cricket niet alleen lang duurt, maar dat het ook echt spannend kan zijn. We blijven vinden dat de BBC Word service wat meer zou moeten investeren in de TV-rechten van het internationale voetbal, maar begrijpen in ieder geval beter wat al die mensen in het cricket aanspreekt. De combinatie van baltechniek en teamtactiek is belangrijk en als toeschouwer ben je continu aan het rekenen of het allemaal nog wel goed komt met je team. Als neutrale toeschouwer lijkt het ons nog steeds wat saai om naar te kijken, maar als je eenmaal partij hebt gekozen, is het een spannende vorm van langdurig tijdverdrijf.

© copyright - Babakoto.eu / 2011