Vandaag is een dag die we voornamelijk in de wolken gaan doorbrengen. We reizen van het stadje Ternate in het noordelijke deel van de Molukken naar het vakantie-eilandje Bali. Rechtstreeks vliegen tussen deze twee bestemmingen gaat helaas niet. We zullen deze afstand daarom gaan afleggen middels een drietrapsraket, eerst van Ternate naar Manado op Sulawesi, dan van Manado naar de hoofdstad Jakarta en tenslotte van Jakarta naar Denpasar op Bali. De eerste vlucht van slechts een half uurtje staat gepland om twaalf uur in de middag. We nemen vanuit het centrum van Ternate een Ojek (motortaxi) naar het net buiten de stad gelegen vliegveldje.

Wanneer we er aankomen, zien we dat het om een kleinschalig regionaal vliegveld gaat. Het gebouwtje is klein en de apparatuur die er wordt gebruikt oud. Elke maatschappij heeft een houten balie waaraan de passagiers moeten inchecken. Het wegen van de bagage gebeurt nog met een ouderwetse weegschaal. We zijn ruim vroeg en kunnen daarom mooi bekijken hoe het vliegveld georganiseerd is, als je daarover al kunt spreken. De man achter de röntgenmachine die de bagage onder andere op springstof moet controleren, is meestal zo ver weggezonken in zijn krant of maaltijd, dat een groot deel van de passagiers het vliegveld gebouw binnen komt lopen zonder hun tassen te laten scannen. Bij de incheckbalies is het een chaos. Van een rij is geen sprake. Passagiers wurmen zich een weg naar voren en gebruiken hun bagage veelal als breekijzer. Ze maken hun armen zo lang mogelijk om de het ticket zo dicht mogelijk bij de persoon te leggen die het inchecken voor zijn rekening neemt. De echte voorkruiper, en dat zijn er nogal wat, schaamt zich er niet voor om zijn eigen ticket zo ver mogelijk vooraan te leggen ten koste van het ticket van iemand anders. De echte rasvoorkruipers zijn echter de mannen en vrouwen die voor de overheid werken. Zij bewegen zich voort in officiële uniforms en gebruiken hun positie om als eerste geholpen te worden. Dat gebeurt overigens niet alleen bij het inchecken op vluchten, maar ook bij banken, supermarkten en andere plaatsen waar mensen normaliter netjes in de rij zouden gaan staan. Na het inchecken worden de tassen van een bestemmingslabel voorzien en door een luikje naar buiten gegooid waar sjouwers de bagage vervolgens op een vrachtwagentje gooien. Nu maar hopen dat ze in het juiste vliegtuig verdwijnen.


In de wolken
Pelni boot van Denpasar naar Labuang Bajo (Indonesia), 25 april 2009

Vandaag is een dag die we voornamelijk in de wolken gaan doorbrengen. We reizen van het stadje Ternate in het noordelijke deel van de Molukken naar het vakantie-eilandje Bali. Rechtstreeks vliegen tussen deze twee bestemmingen gaat helaas niet. We zullen deze afstand daarom gaan afleggen middels een drietrapsraket, eerst van Ternate naar Manado op Sulawesi, dan van Manado naar de hoofdstad Jakarta en tenslotte van Jakarta naar Denpasar op Bali. De eerste vlucht van slechts een half uurtje staat gepland om twaalf uur in de middag. We nemen vanuit het centrum van Ternate een Ojek (motortaxi) naar het net buiten de stad gelegen vliegveldje. Wanneer we er aankomen, zien we dat het om een kleinschalig regionaal vliegveld gaat. Het gebouwtje is klein en de apparatuur die er wordt gebruikt oud. Elke maatschappij heeft een houten balie waaraan de passagiers moeten inchecken. Het wegen van de bagage gebeurt nog met een ouderwetse weegschaal. We zijn ruim vroeg en kunnen daarom mooi bekijken hoe het vliegveld georganiseerd is, als je daarover al kunt spreken. De man achter de röntgenmachine die de bagage onder andere op springstof moet controleren, is meestal zo ver weggezonken in zijn krant of maaltijd, dat een groot deel van de passagiers het vliegveld gebouw binnen komt lopen zonder hun tassen te laten scannen. Bij de incheckbalies is het een chaos. Van een rij is geen sprake. Passagiers wurmen zich een weg naar voren en gebruiken hun bagage veelal als breekijzer. Ze maken hun armen zo lang mogelijk om de het ticket zo dicht mogelijk bij de persoon te leggen die het inchecken voor zijn rekening neemt. De echte voorkruiper, en dat zijn er nogal wat, schaamt zich er niet voor om zijn eigen ticket zo ver mogelijk vooraan te leggen ten koste van het ticket van iemand anders. De echte rasvoorkruipers zijn echter de mannen en vrouwen die voor de overheid werken. Zij bewegen zich voort in officiële uniforms en gebruiken hun positie om als eerste geholpen te worden. Dat gebeurt overigens niet alleen bij het inchecken op vluchten, maar ook bij banken, supermarkten en andere plaatsen waar mensen normaliter netjes in de rij zouden gaan staan. Na het inchecken worden de tassen van een bestemmingslabel voorzien en door een luikje naar buiten gegooid waar sjouwers de bagage vervolgens op een vrachtwagentje gooien. Nu maar hopen dat ze in het juiste vliegtuig verdwijnen.

Zicht op het stadje Ternate in het noorden van de Molukken

We zijn er overigens niet zeker van of we vandaag onze eindbestemming Bali ook echt zullen bereiken. Volgens de tickets die we van Lion Air hebben gekregen moet het gaan lukken. Onze twijfel is echter gebaseerd op de korte overstaptijden die we hebben in zowel Manado als Jakarta. In Manado hebben we veertig minuten overstaptijd en in Jakarta slechts vijfentwintig. En ook al krijgt Lion Air het geregeld dat wij vandaag in Bali arriveren, hoe zit het dan met onze bagage? We kijken elkaar aan en komen tot de conclusie dat we het ons niet kunnen voorstellen dat de rugzakken zonder problemen telkens meegaan op het juiste vliegtuig. Dat zou een prestatie van jewelste zijn met deze organisatie. We maken onze tassen nog een keer open om de belangrijkste spullen er uit te halen en toch maar in de handbagage te stoppen. Het gaat daarbij om de voedingen en kabels van de computer en fotoapparatuur, de calculators van de banken en enkele batterijladers. Als we deze spullen kwijtraken zou dat echt een kleine ramp zijn. We checken vervolgens in en zien onze bagage met lede ogen in het bakje van een klein oud vrachtwagentje verdwijnen. Op goed geluk! Onze eerste vlucht vertrekt met een vertraging van een half uurtje. Daarmee is onze overstaptijd in Manado verkort van veertig minuten naar tien minuten. Wanneer we echter in Manado arriveren, zien we geen ander vliegtuig op het platform staan. Al snel blijkt dat het vliegtuig waarmee we in Manado zijn aangekomen, ons ook verder zal brengen naar Jakarta. Dat is geluk hebben, want dat betekent dat onze bagage niet overgeladen hoeft te worden op een ander vliegtuig. Eén kans minder dus dat ze de bagage kwijtraken. Nu maar hopen dat ze de rugzakken ook echt niet worden uitladen. We moeten het vliegtuig verlaten en wanneer we in het aankomstgebouw aankomen, krijgen we meteen de transitinstapkaarten voor de vlucht naar Jakarta. Onze handbagage wordt opnieuw met een röntgenmachine gecontroleerd en snel daarna kunnen we instappen in hetzelfde vliegtuig. We lopen iets van de vertraging in en vertrekken uiteindelijk twintig minuten achter op schema, voor de drie uur durende vlucht naar Jakarta. Onze overstaptijd in Jakarta wordt daarmee vijf minuten.

Kuta Beach op Bali

De vlucht naar Jakarta gaat over het Indonesische deel van Borneo (Kalimantan) en zelfs door de kleine raampjes van het vliegtuig en vanaf een enorme hoogte kunnen we zien dat het grootste deel van de bossen op Kalimantan zijn verdwenen. Van uitgestrekte wouden is geen sprake meer. Er zijn plukjes bos zichtbaar in een overwegend agrarisch gebied. We hebben al verschillende keren van reizigers gehoord dat het reizen naar Kalimantan hierdoor eigenlijk niet meer de moeite waard is. Tot die conclusie zijn wij nu ook gekomen. Om tien voor half vier in de middag, precies de tijd waarop ons laatste vliegtuig van vandaag naar Bali zou vertrekken, landen we op het Soekarno-Hatta vliegveld van Jakarta. We haasten ons naar de transitbalie om te horen of we de connectie hebben gemist. We hebben echter geluk. Er is vertraging waardoor we de vlucht naar Denpasar op Bali zeker gaan halen. Opgelucht nemen we plaats in de wachtruimte. De vertraging is uiteindelijk ruim twee en een half uur waardoor we met gerust hart kunnen aannemen dat onze bagage de overstap ook wel zal gaan redden. ’s Avonds om half acht arriveren we uiteindelijk op het vliegveld van Denpasar. Na een lange vermoeiende dag lopen we naar de bagageband om onze rugzakken op te halen. Wanneer we echter na een half uurtje met nog één andere persoon als laatste bij de band staan, weten we dat het niet goed zit. We wachten nog even, maar als de band uiteindelijk stil wordt gezet is onze hoop vervlogen. Onze rugzakken zijn toch ergens tussen Ternate en Denpasar gestrand. We worden bij de ‘lost and found’ balie netjes te woord gestaan en vullen de noodzakelijk papieren in. Enigszins gedesillusioneerd nemen we de taxi naar het nabij gelegen Kuta om af te gaan wachten of onze bagage nog ooit zal arriveren op Bali. We eten nog een vette hap bij de McDonald’s en gaan vervolgens niet te laat te bed voor een onrustige nacht. Echter, nog net voor acht uur in de morgen erop worden we gebeld door Lion Air. Onze tassen zijn uiteindelijk toch nog gearriveerd in Denpasar. We are back in business! © copyright - Babakoto.eu / 2009