Dit artikel is geschreven door Franka en Jan, de ouders van Ivonne

Vol verwachting naar de reis die ons te wachten stond, liepen wij in volle bepakking naar het busstation. Wij moesten lijn 67 hebben naar treinstation Beijing xi (= Beijing west). Het instappen in de bus vergt wel fysieke kracht omdat Chinezen niet weten wat wachten is. Met zijn allen vliegen ze op de opengaande deur af en wringen ze zich naar binnen, niet wachtend op de uitstappende reizigers. Wij, met rugzak en daypack, moesten hun voorbeeld volgen, om een plaatsje te bemachtigen. Onderweg zagen wij dat het uitstappen een nog grotere crime zou worden, omdat een bus volgens Chinese begrippen nooit vol zit. Aangekomen bij het treinstation duwden wij elkaar met volle bepakking naar de uitgang.

In het treinstation legden wij onze rugzakken en daypacks tegen een muur en terwijl twee van ons bij de spullen bleven, gingen de andere twee inkopen doen bij de supermarkt voor de tweedaagse treinreis. Na deze inkopen pakten wij onze bagage op en liepen in een lange stoet van mensen naar de T 27 die ons naar Lhasa in Tibet zou vervoeren. Wij hadden in wagon 6 coupé 5 voor ons vieren gereserveerd. Aangekomen in onze coupé haalden wij eerst de benodigdheden voor de reis uit onze rugzakken en deze werden daarna onder de bedden geschoven, wat niet gemakkelijk was omdat de bedden niet omhoog geklapt konden worden. De trein vertrok stipt om 21:30 uur zoals aangegeven.Vlak bij onze coupé was een wc en twee wastafels met zeep. Ook was er een samowar, waar kokend water gehaald kon worden voor het zetten van koffie, thee of soep. Een wagon verderop was een restaurant aanwezig en dat gaf de hongerige burger moed. Na deze verkenning van de omgeving dronken wij een cabernet sauvignon met op het etiket ,,Great Wall”.


De hoogste treinreis ter wereld
Lhasa (China), 2 november 2010

Dit artikel is geschreven door Franka en Jan, de ouders van Ivonne Vol verwachting naar de reis die ons te wachten stond, liepen wij in volle bepakking naar het busstation. Wij moesten lijn 67 hebben naar treinstation Beijing xi (= Beijing west). Het instappen in de bus vergt wel fysieke kracht omdat Chinezen niet weten wat wachten is. Met zijn allen vliegen ze op de opengaande deur af en wringen ze zich naar binnen, niet wachtend op de uitstappende reizigers. Wij, met rugzak en daypack, moesten hun voorbeeld volgen, om een plaatsje te bemachtigen. Onderweg zagen wij dat het uitstappen een nog grotere crime zou worden, omdat een bus volgens Chinese begrippen nooit vol zit. Aangekomen bij het treinstation duwden wij elkaar met volle bepakking naar de uitgang. In het treinstation legden wij onze rugzakken en daypacks tegen een muur en terwijl twee van ons bij de spullen bleven, gingen de andere twee inkopen doen bij de supermarkt voor de tweedaagse treinreis. Na deze inkopen pakten wij onze bagage op en liepen in een lange stoet van mensen naar de T 27 die ons naar Lhasa in Tibet zou vervoeren. Wij hadden in wagon 6 coupé 5 voor ons vieren gereserveerd. Aangekomen in onze coupé haalden wij eerst de benodigdheden voor de reis uit onze rugzakken en deze werden daarna onder de bedden geschoven, wat niet gemakkelijk was omdat de bedden niet omhoog geklapt konden worden. De trein vertrok stipt om 21:30 uur zoals aangegeven.Vlak bij onze coupé was een wc en twee wastafels met zeep. Ook was er een samowar, waar kokend water gehaald kon worden voor het zetten van koffie, thee of soep. Een wagon verderop was een restaurant aanwezig en dat gaf de hongerige burger moed. Na deze verkenning van de omgeving dronken wij een cabernet sauvignon met op het etiket ,,Great Wall”.

De restauratiewagon wordt bijgevuld tijdens een stop in Xining (Foto: Franka, mother of Ivonne)

Na een niet al tegoed geslapen nacht stonden wij om half negen op. Buiten was het miezerig; echt weer om te treinen dus. Als ontbijt namen we het ingekochte brood, pindakaas, jam en worstjes. Deze worstjes hadden een zo hoog vetgehalte dat je er beter maar niet in kon bijten, omdat het vet dan van je kin af droop. Na er een paar te hebben gegeten, werd de rest dan ook vakkundig in de container gedeponeerd. Aan het begin van de treinreis was het landschap tamelijk vlak. Daarna werd het bergachtig met het gevolg dat we regelmatig door tunnels reden. Onderweg kleine dorpjes en velden met maïs, fruitbomen en tuintjes met groenten. Na 1876 km stopte de trein in Lhanzou en werden er foto’s en films gemaakt van de trein. In Xining, na 2092 km, stopte de trein om 20:00 uur. Hier stapten veel zwaar bepakte Tibetaanse passagiers in. Het was daar ruim een uur later donker als in Beijing. Toen wij naar bed wilden gaan voelde het opblaaskussen keihard aan. Dit kwam omdat wij flink gestegen waren en de luchtdruk daardoor veel lager was. Ook de waterfles stond bol en kon je niet indeuken. Toen we de dop eraf schroefden, siste de lucht eruit. Rond 3 uur in de nacht, na 2922 km en op 2800 meter hoogte, werd er volgens de Lonely Planet zuurstof in de coupé’s gepompt. Of dit ook werkelijk is gebeurd, weten wij niet zeker. ‘s Morgens stonden wij om 4 uur naar de prachtige met sneeuw bedekte bergtoppen te kijken die aan de horizon voorbij schoven. Niet alleen de bergtoppen, maar ook de sterrenhemel boven ons was adembenemend en het licht werd, lieten we het landschap van bergen, meren, rivieren, yaks en schapen langzaam aan ons voorbijgaan. De verrekijker werd er regelmatig bijgehaald om vogels, vooral de roofvogels te kunnen determineren, wat trouwens niet mee viel vanuit de voortsnellende trein. We zagen o.a. wilde ezels en gazelleachtige dieren. Om 10.29 uur passeerden we de 5000 meter hoogtegrens en om 10.35 uur de Tanggluapas op 5206 meter hoogte (GPS hoogte). Boven op de pas stond een modern wit gebouw met het opschrift ,,Tanggluapas”. Dit was tevens het punt waar we de provincie Tibet binnenreden.

Prachtig uitzicht op de Tibetaanse hoogvlakte vanuit de trein (Foto: Franka, mother of Ivonne)

Net voor de lunch passeerden we het hoogst gelegen zoetwatermeer van de wereld: het ,,Tsonakmeer”. Om 14:24 uur kwamen wij aan bij het station Nagu op 4513 meter. Het station zelf is een modern gebouw. Het was duidelijk te zien dat de Chinezen de regie stevig in handen hebben. Nagu staat n.l. in grote Chinese karakters geschreven met daaronder in het klein de Tibetaanse naam. Toe we het station verlieten zagen wij dat er volop aan nieuwe wegen werd gewerkt. Langzaam maar zeker naderden we het einde van onze treinreis en begonnen we met het inpakken van onze rugzakken. Het laatste deel van de reis ging in dalende lijn naar Lhasa, waardoor de trein geruisloos de hoofdstad van Tibet binnengleed. Om 18:30 uur stopte de trein op een modern en groot station: het einde van de hoogste treinreis ter wereld. Deze spoorlijn heeft 4,1 miljard US dollars gekost. Het talud waarop de rails liggen, wordt gekoeld, omdat als de bevroren, of koude grond warm wordt de ondergrond van de spoorlijn gaat smelten en er dan verzakkingen optreden. © copyright - Babakoto.eu / 2010